Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ
Αγαπητέ Γιάννη, ευχαριστώ πολύ για την αποστολή του νέου σου βιβλίου αλλά και για τον ενθουσιασμό που μετέφερες μαζί του.
Ίσως γιατί διαρκεί πάρα πολύ η συνθλιπτική περίοδος και οι άνθρωποι έχοντας απωλέσει πολλά από τα όνειρά τους, παραδίδονται άνευ όρων στους αναγκαστικούς συμβιβασμούς που η περιρρέουσα καταπίεση τους εξουθενώνει ψυχικά. Και εκεί που είναι ή θεωρεί ότι είναι σχεδόν χαμένος, αποφασίζει να σώσει το τελευταίο προπύργιο μιας περίεργης προσπάθειας, που πιο πολύ ανταποκρίνεται σε αυτό που θέλουν οι άλλοι, παρά στην ουσιαστική ευτυχία.
Και μέσα σε αυτήν την αγωνιώδη προσπάθεια να σώσουμε και να σωθούμε, έρχεται η αγνότητα της απλής σκέψης, εμβόλιμα στις οικονομικές και κυρίως κοινωνικές εξισώσεις, να ανανεώσει το καλωσόρισμα της απλής ζωής και της απλής σκέψης…
Και με αυτή την απλή σκέψη Γιάννη μου, σαν ένας primitif καλλιτέχνης στην γραφή, ακουμπάς στο χαρτί τους στίχους με χωρίς κανόνες σχέδια και χωρίς να εξετάζεις ή σε νοιάζει τόσο το τυπικό της υπόθεσης, αλλά μονάχα οι ανυπότακτοι κτύποι της καρδιάς που τρέχουν, σχεδόν κατρακυλούν από ένα μεγάλο βουνό προς την ισιάδα… Και χωρίς να υπολογίσεις αν υπάρχουν όρια ή στερεότυπα, κατά ένα περίεργο τρόπο υπεισέρχεσαι ανατρεπτικά, στο κατεστημένο που συμπιέζει τη ζωή μας από καθορισμένα κριτήρια ορισμών και ψυχρής λογικής.
Για κάποια όρια που πολλές φορές, περά από τη θέλησή μας και τις δυνάμεις μας, ξεσηκώνονται και κινούνται αυτοβούλως και εναγωνίως, αποζητώντας τίποτα που να έχει σχέση με τη δόξα και τον πλούτο, αλλά με αγωνία αναζητούν έστω μια στάλα πηγής να αντέξουν…
Στο βιβλίο σου παρά το γεγονός της στιγμιαίας αποτύπωσης γεγονότων και σκέψης, ο τίτλος σους αναφέρεται στη γυναίκα «Γυναίκα σταίνει την ζωή», πάλι σαν επέκταση της ανεπιτήδευτης σκέψης σου, θεωρώντας επιτομή της ζωής τη γυναίκα, σαν μάνα την δημιουργεί, και σαν σύντροφο που καθορίζει ή καθαιρεί την ευτυχία από το άλλο μισό που θα την εμπιστευτεί. Και με αυτήν την καταλυτική εξουσία της, η γυναίκα δίνει τον τίτλο στο νέο σου έργο, με το κριτήριο του αυθεντικού καλλιτέχνη που δημιουργήθηκε από το μεδούλι της ζωής και από τον πυρήνα των βασάνων και δεν φοβάται να παραδεχθεί τις κυριαρχίες του.
Αν τα χαρακτηριστικά μιας αυτοδίδακτης τέχνης, αναγνωρίζονται σαν επίσημη τεχνοτροπία, ίσως η γραφή σου βρίσκεται στην ανάγκη της λυγισμένης μας καρδιάς να αποτάξουμε τους αναρίθμητους κανόνες. Και επιτέλους χωρίς κανόνες προοπτικής και μείωση του μεγέθους των γεγονότων σα να τα βλέπουμε μέσα από το φίλτρο της αγνότητας, μέχρι να μειωθούν οι λεπτομέρειες και μέχρι να εξασθενίσουν όλα όσα μας πικραίνουν… Γιατί
«Ντρέτα να σταίνεις το κορμί
μπροστά στις καταιγίδες
και να διαβαίνεις τη ζωή
με ζωντανές ελπίδες» αλλά τουλάχιστον…
«Δώσ’μου Θεέ μου μια χαρά
που πάντα την στερούμαι
να σβήσω λίγα βάσανα
να μην τα συλλογούμαι».
Και αν χρειασθεί να γεράσουμε για να μάθουμε να σκεπτόμαστε σαν παιδί, ίσως χρειασθεί να γεράσουμε για να μάθουμε να ζούμε τη ζωή.
Με πολλή αγάπη
Χρυσούλα Δημητρακάκη.
