Με την εσωτερική στάση πληρωμών, τη δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων του δημόσιου τομέα, την ακύρωση των λιγοστών επενδύσεων και άλλες συναφείς αρνητικές εξελίξεις, η ελληνική οικονομία οδηγείται με ραγδαίο ρυθμό στην ερημοποίηση. Το ριζοσπαστικό κυβερνητικό σχέδιο είναι να απομείνει τελικά πάνω στην άνυδρη και ξεραμένη γη ένα κουφάρι με λίγη πέτσα (οι μισθοί και οι συντάξεις), ώστε να τρέφεται από αυτό όχι μόνον ο δημόσιος αλλά και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, που θα πετούν τριγύρω του όπως ένα σύννεφο από μύγες.
Πίσω από αυτό το σχέδιο κρύβεται μια ακόμη ιδιοφυής σύλληψη: αφού οι μισθοί και οι συντάξεις δεν τρέφουν μόνο τους δικαιούχους, αλλά και αρκετά άτομα γύρω από αυτούς, και αφού ειδικά οι συνταξιούχοι πολλαπλασιάστηκαν με θαυματουργό τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες (2.707.727 αριθμούσαν τον Αύγουστο του 2014), εφόσον διασφαλίσεις τη σχετική δαπάνη ad infinitum (όπως θα έλεγε ο υπουργός των Οικονομικών), θα διασφαλίσεις και την επανεκλογή σου ad infinitum.
Πώς θα το πετύχεις; Εδώ διαφαίνεται μια τρίτη πρωτοπόρα ιδέα: να παρατείνεις τη διαπραγμάτευση ad infinitum, εξασφαλίζοντας μόνο τα κεφάλαια για τις δόσεις των δανείων, που θα σου δίνουν αναγκαστικά οι εταίροι, καθώς τρέμουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Το πλεονέκτημα της διαπραγμάτευσης ad infinitum είναι ότι ξεφεύγεις από το εκβιαστικό δίλημμα συμφωνία με τους δανειστές ή χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ, και κυρίως ότι εκφράζεις με ιδανικό τρόπο τη μεταφυσική πεποίθηση του μέσου Έλληνα ότι, ακόμη κι αν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι του (κατά την έκφραση των Γαλατών του Αστερίξ), οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρώνονται ad infinitum.
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας
στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
