Ανάμεσα στις τόσες αδυναμίες του ελληνικού κράτους προβάλει μια ακτίνα ελπίδας που δίνει κουράγιο στην κοινωνία και θεμελιώνει την πλατωνική θεώρηση ότι η ιατρική οδός ακολουθεί την δικαστική, με τη ρήση: «Η φύση αναζητεί την υγεία όπως η ψυχή το δίκαιο».
Εκτός την επίτιμη θέση του προέδρου του ευρωπαϊκού δικαστηρίου που καταλαμβάνει επί σειρά ετών ο Θεσσαλονικιός κ. Σκουρής, πρόσφατα εξελέγη ο κ. Ράικος, ανάμεσα απο 182 παγκόσμιες νομικές προσωπικότητες στο συμβούλιο του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου του Ο.Η.Ε. (U.N.A.T.) Οι διακρίσεις αυτές αντανακλούν το εξαίρετο ήθος και την εγνωσμένη αξία του ελληνικού δικαστικού σώματος, η οποία παρέχει στην κοινωνία μας, παρά τις χρόνιες δομικές κρατικές ανεπάρκειες, υψηλού επιπέδου δικαστική προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών στη χώρα μας.
Το ελληνικό κράτος φορτώνει όλες τις παθογένειες κι ελλείψεις του στην πλάτη της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να προκαλεί αφενός υπερφόρτωση στο δικαστικό σύστημα και αφετέρου ταλαιπωρία στους πολίτες, που σε ένα οργανωμένο κράτος δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η έλλειψη κτηματολογίου και κατά συνέπεια η μη αποτελεσματική δημόσια διοίκηση της οποίας τις συνέπειες επωμίζεται η δικαιοσύνη που καλείται να αναπληρώσει όλα αυτά τα τεράστια κενά με δικαστικές αποφάσεις.
Παρά ταύτα η ποιότητα των αποφάσεων δεν επηρεάζεται και ανταποκρίνεται με επάρκεια στις υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες του αισθήματος δικαίου και εντάσσει την Ελλάδα στην ανώτερη βαθμίδα της διεθνούς δικαϊκής κοινότητας με την εφαρμογή κανόνων που πληρούν τις προδιαγραφές των οικουμενικών συμβάσεων προστασίας ατομικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Σχετικά με την επίκαιρη υπόθεση «Ρίχτερ», η οποία προκαλεί το δημόσιο ενδιαφέρον, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις που απορρέουν από την προσωπική μου μελέτη της νομικής το τελευταίο διάστημα.
Η ελευθερία της έκφρασης, σύμφωνα με την παρ. 2 αρθ. 10 της ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάγεται σε κανόνες και περιορισμούς, οι οποίοι εκπορεύονται από το εθνικό δίκαιο κρατών. Κατά συνέπεια μπορεί να διερευνηθεί η νομιμότητα των ιστορικών στρεβλώσεων του κ. Ρίχτερ οι οποίες προκαλούν το λαϊκό αίσθημα.
Η υποβάθμιση του αγώνα ελευθερίας του κρητικού λαού με την έκφραση «κτηνωδίες, βαρβαρότητες» και ο χαρακτηρισμός ως μια ελίτ με «ιδεολογική παραπλάνηση» των Γερμανών στρατιωτών που εισέβαλαν στη Κρήτη, αποτελεί προκλητική κι αμφιλεγόμενη πράξη η οποία θα κριθεί.
Ο συνήγορος υπεράσπισης είπε ότι: «Η επιστημονική αλήθεια κι η ιστορία δεν προστατεύονται από κανένα δικαστήριο» κι ανέφερε το παράδειγμα του τούρκου Περιντσέκ που καταδικάστηκε από την ελβετική δικαιοσύνη γιατί αποκάλεσε ως «διεθνές ψέμα» τη γενοκτονία των Αρμενίων αλλά αθωώθηκε από το ευρωπαϊκό δικαστήριο που καταδίκασε την Ελβετία.
Όμως η αυτή απόφαση ΕΔΔΑ, διαχώρισε τη θέση της με σαφή κατευθυντήρια γραμμή μεταξύ του ιστορικού και νομικού ζητήματος που δίνει τη δικαιοδοσία να ερευνηθεί το ζήτημα ως προς την άρνηση απαράγραπτων οικουμενικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Επίσης ο πρόεδρος του δικαστηρίου πολύ εύστοχα ρώτησε τον βουλευτή μάρτυρα κ. Αυγενάκη σχετικά με την ψήφιση του Ν. 4285/14 αρθ. 2 που προϋποθέτει την «κακόβουλη άρνηση» προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία με αποτέλεσμα να αποδυναμώνει τον νομικό χαρακτηρισμό.
Συμπερασματικά νομίζω ότι πρέπει επίσημα να αιτηθεί το πανεπιστήμιο Κρήτης που προκάλεσε την υπόθεση, τη σύγκληση ανοιχτού συνεδρίου για εξήγηση κι αποσαφήνιση των προθέσεων του κ. Ρίχτερ, με σύσταση ελληνογερμανικής επιτροπής που θα ανακοινώσει εμπεριστατωμένο πόρισμα.
Κανένα βιβλίο, κανένα «ψευτοβραβείο» και καμία επιστημονική «μπουρδολογία», κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να μειώσει τη σημασία κι αξία της θυσίας και των αγώνων ενός ηρωικού λαού.
Όμως μπαίνω στον πειρασμό να απευθύνω στον κ. Αυγενάκη ως εκπρόσωπου του πολιτικού συστήματος κάποια «παρεμπίπτοντα ερωτήματα»:
1. Γιατί δεν υπογράφει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το ένταλμα εκτέλεσης της απόφασης της ελληνικής δικαιοσύνης για αναγκαστική εκτέλεση περιουσίας γερμανικού κράτους στη χώρα μας ως εύλογη αποζημίωση θυμάτων του ναζισμού; (κτιρίου Γκαίτε στην Ομήρου).
2. Γιατί το κατοχικό δάνειο το οποίο έχει ξεκάθαρη νομική βάση κι είναι άμεσα απαιτητό δεν έχει προσδιοριστεί από το ελληνικό κράτος;
3. Γιατί καμία ελληνική αρχή δεν υπογράφει την έκθεση ζημιών για τις πολεμικές επανορθώσεις, ώστε να υπάρξει αποκατάσταση ζημίας;
