Το λόγο έχουν οι επαΐοντες

Είναι ένα συνηθισμένο διαχρονικό φαινόμενο, να έχουν όλοι απόψεις και διαμορφωμένη γνώμη για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Από τις συζητήσεις στα καφενεία στα χωριά μας, στα παράθυρα των ΜΜΕ μέχρι και τη Βουλή, πλείστοι όσοι αδαείς πιστεύουν ακραδάντως, ότι έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, για να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα παρά την απόλυτη ημιμάθειά τους, την ασχετοσύνη και την επικίνδυνη απειρία τους. Εντυπωσιάζει η επιπόλαιη βεβαιότητα, η εξωπραγματική σιγουριά και αβασάνιστη γνώμη σχετικά με το πολυσύνθετο και περίπλοκο της οικονομικής επιστήμης, τους πολυδαίδαλους νόμους, τους ογκώδης τόμους και τις μεταβλητές παραμέτρους, που διέπουν την παραγωγή, κατανομή και κατανάλωση υλικών αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και την τραπεζική διακίνηση κεφαλαίων, τις εξωτερικές δανειοδοτήσεις κλπ.

Είναι δύσκολο να πεισθούν οι αυτόκλητοι, αυτοσχέδιοι και αυτοδίδακτοί ειδήμονες των καναλιών, ότι στην οικονομική επιστήμη θητεύει και την έχει ενστερνιστεί ένας ανυπολόγιστος αριθμός Ελλήνων κορυφαίων οικονομολόγων με διεθνή αναγνώριση, με τις ενδεδειγμένες γνώσεις και τα αναγκαία επιστημονικά εφόδια και οι οποίοι διαπρέπουν, διακρίνονται και τιμούνται στις έδρες οικονομικών πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής. Πρόκειται για πρόσωπα με απόλυτο κύρος, των οποίων οι απόψεις δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν, που όσα λένε υπέχουν θέση αξιώματος. Είναι οι autorité που λένε οι Γάλλοι. Οι αυθεντίες.

Ένα ερώτημα αιωρείται. Αν δεν αποφασίσουν οι ιθύνοντες, να δώσουν σε αυτούς τους ολίγους διακεκριμένους Έλληνες οικονομικούς πανεπιστημιακούς επιστήμονες το προβάδισμα στη διαμόρφωση της πορείας για την έξοδο από την κρίση, μήπως ενδεχομένως μας περιμένουν τα χειρότερα; Είναι ασύγγνωστη και λίαν επικίνδυνη, η προχειρότητα και η επιπολαιότητα στις αντιφατικές, λαϊκές ετυμηγορίες των τηλεοπτικών εκπομπών, κατά τις οποίες παρελαύνουν καθημερινά όλοι εκείνοι οι φερόμενοι και συμπεριφερόμενοι ως expert περί τα οικονομικά.

Αίτηση και απαίτηση των καιρών είναι η συγκρότηση μιας συμβουλευτικής ομάδας επιτροπής ενός panel «Σοφών εγκεφάλων» από κορυφαίους οικονομολόγους που τιμούν την Ελλάδα στο εξωτερικό, οι οποίοι δεν θα είναι ευπειθείς και πειθαρχικοί αποδέκτες των εντολών της Τρόικας με την αυταρχική της παρουσία, αλλά θα είναι και εισηγητές τολμηρών, τεκμηριωμένων καινοτομιών και προτάσεων σε ένα εποικοδομητικό διάλογο, ο οποίος θα περιλαμβάνει τις ελληνικές θέσεις, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις.

Αυτή την ίδια αντίληψη και «συνταγή» για την προσαρμογή και εναρμόνιση απόψεων «Σοφών εγκεφάλων» για την οικονομία εφήρμοσε η Ιταλία, αλλά και η κυρία Μέρκελ έχει τη δική τη επιτροπή «Σοφών» για την οικονομία.

Αποτελεί τραγική ειρωνεία, ότι οι Ευρωπαίοι διδάχτηκαν από εμάς, διότι εμείς οι Έλληνες αναγνωρίσαμε πρώτοι από την αρχαιότητα ακόμα την ανεκτίμητη αξία των Σοφών και την εν συνεχεία ανάδειξη του θεσμού της Γερουσίας. Έκτοτε ενώ στις περισσότερες αναπτυγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου ο θεσμός αυτός καθιερώθηκε από εμάς, εν τούτοις απαξιώθηκε. Υπάρχει πλειάδα εξεχόντων Ελλήνων οικονομολόγων διεσπαρμένων ανά την Υφήλιο, απηλλαγμένων κομματικών σκοπιμοτήτων και ιδιοτελών επιδιώξεων, των οποίων η συνισταμένη κρίσεως, ως προς το τι δέον γενέσθαι, θα ετύγχανε διεθνούς αναγνωρίσεως και σεβασμού. Είναι επιτακτική ανάγκη, να καταδειχτεί διεθνώς και κυρίως στους δυνάστες του Βερολίνου των εμφανιζομένων με τη λεοντή των δήθεν μεγάθυμων ευεργετών, ότι υπάρχει και άλλη οδός για την οικονομία και τα μνημόνια, εδραζόμενη σε αδιάσειστα επιχειρήματα των δικών μας καταξιωμένων και τιμωμένων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Στην προκλητική τοποθέτηση των Γερμανών, ότι τα ξέρουν όλα και ότι αυτοί θα αποφασίσουν για το «καλό» της Ελλάδας, θα ορθώσουν το επιστημονικό τους ανάστημα οι δικοί μας επιστήμονες, για να τους αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις με το αδιάβλητο κύρος και το διεθνές γόητρο όπως ένας Χ. Πισσαρίδης τιμημένος με βραβείο Νόμπελ καθηγητής στο London School of Economics (LSE) ένας Γούναρης καθηγητής στο Harvard, ένας Κ.Σ. Σουγιουλτζόγλου στο London School of Economics και πολλοί άλλοι. Αυτοί γνωρίζουν να εφαρμόσουν μιαν ορθήν οικονομική πολιτική αντί της βίαιης, απάνθρωπης επιβολής της Τρόικας. Η Ελληνική πλευρά θα έχει το κύρος, αλλά και το πλεονέκτημα απέναντι στη διεθνή οικονομική κοινότητα, να επηρεάσει και να πείσει, ότι υπάρχει και η άλλη ζητούμενη διέξοδος από την κρίση και ελάφρυνση των ελληνικών φορολογικών υποχρεώσεων.

Η Ελληνική πλευρά θα έχει και το μαχαίρι, για να φάει πεπόνι!

Παρ’ όλα αυτά δεν επαρκούν οι αγαθές προθέσεις και έγκυρες απόψεις ενός panel πεφωτισμένων ειδημόνων για να προχωρήσουν και να ευοδωθούν οι δέουσες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία.

Τι να κάμει και πώς να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (γραφειοκρατικές κ.λπ.) μια ισχνή κυβέρνηση μόνη της; Πώς να αντιμετωπίσει τις βίαιες, αλυσιδωτές αντιδράσεις για κάθε αλλαγή;

Διαπρεπείς και έμπειροι ξένοι οικονομολόγοι, έμπειροι επιστήμονες, σοβαροί αρθρογράφοι και έγκριτοι δημοσιογράφοι, κορυφαίοι διανοητές μεταξύ των οποίων ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Χρήστος Γιανναράς καθώς και δυναμικά, προβεβλημένα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλοι αυτοί προτρέπουν, παρακινούν και συνιστούν ως μόνη οδό σωτηρίας για την ανάκαμψη και ανάταση της οικονομίας τη «συγκρότηση ενιαίου κυβερνητικού συνασπισμού».

Όμως τι χρείαν έχομε μαρτύρων όταν το 58% του ελληνικού πληθυσμού δηλαδή άνω του μισού, σε όλο το πολιτικό φάσμα, συμφωνεί και υπερθεματίζει σε μια τέτοια διέξοδο από την κρίση (Δημοσκοπήσεις Metron Analysis).

Αυτό ζητά πέραν των έγκυρων κύκλων η κοινή γνώμη και αυτό αποφαίνονται τα δημοκοπικά ευρήματα. Όταν κάθε χρόνο χρειαζόμαστε το ιλιγγιώδες ποσό των επτά (7) δισ. για μείωση του χρέους, επιβάλλεται εκ των πραγμάτων ένα «Εθνικό Σχέδιο» σαν ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο για να έχει μια στοιχειώδη εγκυρότητα και αποτελεσματικότητα, θα το προσυπογράφουν τουλάχιστον οι βασικές πολιτικές δυνάμεις, με κύριο μοχλό των εξελίξεων τις δύο μεγάλες. Μόνον έτσι θα εισρεύσουν οι ξένες επενδύσεις, θα μειωθεί η ανεργία, θα τονωθούν οι εξαγωγές, θα αυξηθεί η παραγωγή, θα ανασάνουν όσοι αδικήθηκαν. Οι επαΐοντες έχουν το λόγο, εν αγαστή σύμπνοια και ομοψυχία. Αυτή είναι η ζητούμενη πρόσφατα μοναδική διέξοδος.