Ο πρόεδρος της Φινλανδίας, Σάουλι Νίινιστο, στην πρόσφατη συνέντευξή του στο CNN (14/03/22) χρησιμοποίησε μια φράση του Κίσινγκερ για να περιγράψει το μέλλον. «Όταν η ειρήνη είναι το θέμα συζήτησης ανάμεσα σε διεθνείς παίχτες, είμαστε στο έλεος του πιο αδίστακτου» είπε. Τόσο κυνική και τόσο ανατριχιαστική διαπίστωση.
Υποθέτω ότι, οι απειλές για επικείμενη χρήση πυρηνικών όπλων, ο ανηλεής βομβαρδισμός τρεις βδομάδες τώρα, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αμάχων και υλικές ζημιές δισεκατομμυρίων στην Ουκρανία, αλλά και στον κόσμο, η φυλάκιση όσων Ρώσων πολιτών έχουν το… θάρρος για τη Δύση, το θράσος… για το καθεστώτος που τους κυβερνά, να διαμαρτύρονται για τον πόλεμο, και η εξαφάνιση κάθε δημοσιογραφικού ή άλλου μέσου (τοπικού ή διεθνούς) που δε μεταδίδει το αφήγημα του Κρεμλίνου περί «προληπτικής στρατιωτικής επιχείρησης σε μια αδελφή χώρα που δε θα έπρεπε καν να υπάρχει ως χώρα», δείχνει ποιος είναι ο πιο αδίστακτος παίχτης.
Ο πιο αδίστακτος παίχτης αυτής της ιστορίας δεν έχει απλά ανοίξει τα χαρτιά του, μας τα έχει πετάξει στα μούτρα! Προφανώς τις προθέσεις του τις έκανε γνωστές εδώ και χρόνια. Κάθε δημοσιογραφικό μέσο που έκλεινε στη Ρωσία, κάθε πολιτικός αντίπαλος του καθεστώτος που έβλεπε το δρόμο της φυλακής ή του νεκροταφείου, κάθε νόμος που προσαρμοζόταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζει την εξουσία του Β. Πούτιν (πότε πρόεδρος, πότε πρωθυπουργός, πότε η ψυχή της χώρας…) ήταν και μια σαφέστατη ένδειξη.
Το 2000 όταν ανέλαβε την εξουσία της χώρας του, όλοι είχαν την ελπίδα ότι ο Πούτιν θα εκδημοκράτιζε ένα λαό, που δεν είχε ουσιαστικά γνωρίσει ποτέ στην μακροχρόνια ιστορία του δημοκρατικές διαδικασίες. Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, στο όνομα του ίδιου λαού, στον ευρωπαϊκό χώρο συντελείται το μεγαλύτερο ανθρωπιστικό και πολιτικό έγκλημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρωταγωνιστής σε ρόλο υπεράνθρωπου ο Βλαδίμηρος.
Με αυτό ως δεδομένο, αναρωτιέμαι αν ενεργούμε σωστά όταν η διεθνής κοινότητα προσπαθεί να συζητήσει. Ποια κανάλια διπλωματίας μπορούν να αγγίξουν έναν άνθρωπο που ζει ξεκάθαρα σε μια δική του πραγματικότητα, αλλά έχει ταυτόχρονα τόση δύναμη και εξουσία χωρίς λογοδοσία; Τι να νιώθει άραγε ο άνθρωπος που πενθεί το παρελθόν και ονειρεύεται μια νέα ρωσική αυτοκρατορία και τον εαυτό του σε ρόλο τσάρου, όταν τόσοι αρχηγοί κρατών ξεροσταλιάζουν ώρες στις τηλεφωνικές γραμμές ακούγοντας τις ανιστόρητες τοποθετήσεις του, τι στιγμή μάλιστα που οι πύραυλοί του και οι στρατιώτες του συνεχίζουν ασταμάτητα να σκοτώνουν αμάχους, να καταστρέφουν ότι στέκεται όρθιο στην Ουκρανία και να έχουν οδηγήσει μέσα σε τρεις βδομάδες τρία εκατομμύρια ουκρανούς ηλικιωμένους, γυναίκες και μικρά παιδιά στο δρόμο της προσφυγιάς;
Αν αντέχει τέτοιες εικόνες η ρωσική ψυχή (δεν το πιστεύω) τότε λυπάμαι, αλλά είναι πολύ μαύρη. Αν δε φτάνουν αυτές οι εικόνες στη ρωσική επικράτεια (πολύ πιθανό), τότε λυπάμαι αλλά χάσαμε το στόχο περιμένοντας στην ουρά, να μιλήσουμε στο μεθυσμένο από εξουσία ηγέτη και στην Ελλάδα λέμε «Είδε ο τρελός τον μεθυσμένο και φοβήθηκε».
Για να μην είσαι στο έλεος κάποιου πρέπει να μην τον φοβάσαι. Δείτε τον ουκρανικό λαό και την ηγεσία του.
