Το παρατεταμένο πολιτικό δράμα κορυφώθηκε με την απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει για ένα εύλογο χρονικό διάστημα την ΕΡΤ και στη συνέχεια να επαναλειτουργήσει με μειωμένο προσωπικό και σε νέα βάση. Οι αντιδράσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων υπήρξαν έντονες. Το ίδιο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η ένταση στους κόλπους της τρικομματικής κυβέρνησης οδήγησε τη ΔΗΜΑΡ στο να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σχήμα.
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί θυσίες σε κάθε επίπεδο.
Η ΔΗΜΑΡ είναι βέβαιο ότι δεν άντεξε αυτό το φορτίο. Το ζήτημα της ΕΡΤ δεν είναι η αιτία για τη στάση της ΔΗΜΑΡ. Είναι μια αφορμή… Η ριζοσπαστική κίνηση Σαμαρά τάραξε τα «λιμνάζοντα νερά» Έθιξε ένα ταμπού. Τις απολύσεις στις ΔΕΚΟ. Κλόνισε μια παλιά συνήθεια. Τις πελατειακές σχέσεις στο δημόσιο τομέα. Ήταν μια κίνηση που χτύπησε ταμπού και ιδεοληψίες ετών… Τα δύο κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης και η αντιπολίτευση παρουσίασαν το όλο ζήτημα ως ζήτημα δημοκρατικής νομιμότητας και ευαισθησίας, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης «καπηλεύτηκαν» τις διαφωνίες που υπήρξαν στους κόλπους των δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά.
Έτσι φτάσαμε στο κατώφλι των πρόωρων εκλογών… Αυτό ήταν, όμως, ένα κομβικό σημείο. Τι ήταν, άραγε, σημαντικότερο; Οι κίνδυνοι που θα απειλούσαν τη χώρα λόγω της βέβαιης αστάθειας σε μια προεκλογική περίοδο ή το προσωρινό κλείσιμο και η αναδιοργάνωση της ΕΡΤ;
Ένα -σχετικά- δευτερεύον θέμα θα οδηγούσε τον τόπο σε νέες περιπέτειες;
Κι όμως, η περίπτωση της ΕΡΤ φανερώνει πολλά… Φέρνει ξανά στο προσκήνιο τις λαθεμένες νοοτροπίες, τις ιδεοληψίες και τα ταμπού που οδήγησαν την Ελλάδα ως εδώ. Όλα τούτα ο κ. Κουβέλης δεν μπόρεσε να τα υπερβεί. Η Ελλάδα -γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ- μοιάζει με «αυτοκίνητο που μαρσάρει συνεχώς ακινητοποιημένο στη λάσπη»… Κι όταν βρεθεί κάποιος και θελήσει να το «σπρώξει», ώστε να κινηθεί μπροστά, τότε αρχίζουν οι αντιδράσεις, οι τακτικισμοί, μπαίνουν ζητήματα δημοκρατικής ή άλλης νομιμότητας. Στο βάθος, όμως, κρύβεται η αγωνία για το καινούριο, ο φόβος για το διαφορετικό, το βόλεμα και τα προνόμια των λίγων, η αδυναμία στήριξης των αναγκαίων από καιρό μεταρρυθμίσεων, η εμμονή σε ιδεοληψίες και ταμπού και όλα τούτα, τελικά, οδηγούν στην υπαναχώρηση δηλαδή σε μια από τα ίδια και σε ένα καταστρεπτικό ωχαδελφισμό. Είναι κρίμα που η ΔΗΜΑΡ διάλεξε αυτό τον δρόμο. Η ευρωπαϊκή αριστερά δεν τόλμησε, δυστυχώς, να σηκώσει το βάρος των μεταρρυθμίσεων και στην πρώτη ριζοσπαστική προσπάθεια στον τομέα αυτό σήκωσε τα χέρια ψηλά. Είναι άδικο για την ιστορική της διαδρομή και πλήγμα για τον τόπο. Είπαμε, όμως, η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση εύκολη.
Η χώρα θα σταθεί στα πόδια της όχι (μόνο) με τα δανεικά. Η άρνηση-αδυναμία αρκετών (στο πολιτικό προσωπικό) να αντιληφθούν το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν τους επιτρέπει να αρθρώσουν μια επιχειρηματολογία και να διαμορφώσουν ένα σχέδιο ρεαλιστικό, ώστε με την κριτική και τις ιδέες τους να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας του αύριο. Οι περιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων και της ΕΡΤ είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας εμμονής σε ένα παλαιό μοντέλο, που το μόνο που «προσφέρει» είναι το άρμεγμα της «ιερής αγελάδας» του δημόσιου πλούτου της χώρας. Παράγοντας μόνο σκάνδαλα, κρατικοδίαιτους συντεχνιακούς εργατοπατέρες, ενώ την ίδια στιγμή δεν επιτρέπει στη χώρα να τραβήξει μπροστά, να αναλάβει δυνάμεις, να αναπτυχθεί και κατά συνέπεια να κερδίσει τη νέα γενιά που τώρα μαστίζεται από την ανεργία και μεταναστεύει αναζητώντας μια καλύτερη τύχη…
Το μέλλον του τόπου δεν βρίσκεται σε πρακτικές των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90… Στις μέρες μας απαιτούνται καινοτομίες, ιδέες, σχεδιασμός, όραμα, αντίληψη «κοσμοπολιτισμού», τεχνογνωσία, διεθνείς συμμαχίες-συνεργασίες, κράτος επιτελικό (και όχι κράτος επιχειρηματία), ίσες ευκαιρίες, ανοιχτούς οικονομικούς ορίζοντες (και όχι εθνική περιχαράκωση), πολιτικό προσωπικό που δε θα διαχειρίζεται απλά καταστάσεις αλλά θα ανοίγει δρόμους -θα εμπνέει- θα στηρίζει καινοτόμες δράσεις και ιδέες… Αυτά και πολλά άλλα είναι αναγκαία για την έξοδο από την οικονομική κρίση…
Είναι κατανοητό ότι όλα τούτα τρομάζουν όσους έχουν βολευτεί χρόνια τώρα στο δικό τους «ωχαδερφισμό» ο καθένας. Τα συνδικάτα που συγκυβερνούσαν στις ΔΕΚΟ, το πολιτικό πελατειακό σύστημα, η παρεοκρατία, οι ιδεοληψίες και τα ταμπού με το πρόσχημα κάθε φορά της δημοκρατικότητας, η ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και ταυτόχρονα η στήριξη των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, η διαπλοκή ΜΜΕ-πολιτικού συστήματος, η ρουσφετολογική «χειραγώγηση» των πολιτών, η οικονομική εσωστρέφεια, η ανυπαρξία αξιολόγησης είναι μερικά από τα «φαντάσματα» του παρελθόντος, που έφεραν τη χώρα ως εδώ!
Η χώρα, όμως, με το κλίμα αυτό κάνει ένα βήματα εμπρός και ένα ή και δύο βήματα πίσω…
Πραγματικά οι πρόωρες εκλογές την ώρα τούτη δεν αποτελούν λύση για τον τόπο.
Αλλά και η πορεία της νέας κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι εύκολη. Με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 153 βουλευτών, με την (πιθανή) ανοχή της ΔΗΜΑΡ και τη στήριξη κάποιων ανεξάρτητων βουλευτών θα μπορέσει να συνεχίσει το δρόμο της έστω και δύσκολα… Αν πιστεύει, όμως, στην αποστολή της μπορεί να τα καταφέρει…
Ένα άλλο συμπέρασμα της πολιτικής αυτής κρίσης είναι η ανάγκη μιας καλύτερης συνεργασίας των δύο κυβερνητικών εταίρων.
Το σχέδιο για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση του κράτους είναι δύσκολο. Το ίδιο και η προσαρμογή της χώρας στις νέες συνθήκες.
Όμως, ένα είναι βέβαιο, ότι αξίζει τον κόπο!
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό γράφτηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής. Ελπίζουμε ότι οι πολιτικές εξελίξεις να το καθιστούν ακόμα επίκαιρο…
Το άστρο της ελληνικής δημοκρατίας 1974-2024
Συμπληρώνονται 50 έτη απρόσκοπτης πολιτικής ομαλότητας και οφείλουμε όλοι οι πολίτες της χώρας, με αμεροληψία και ωριμότητα να αντλήσουμε διδάγματα...