Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ
Στη σημερινή άνυδρη περίοδο που διανύουμε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κουράγιο, κόντρα στις αναποδιές, να ονειρεύονται, να προσδοκούν, να δημιουργούν και να καταθέτουν το απόθεμα της ψυχής τους.
Ένας από αυτούς είναι η Ειρήνη – Βαρβάρα Λαγουβάρδου, γνωστή όχι μόνο από τη φυσική της παρουσία ανάμεσά μας, αλλά κυρίως, από την πνευματική της δημιουργία. Είναι γνωστό ότι τα 2 τελευταία χρόνια μάς έχει δώσει την ποιητική συλλογή «Ραγισμένος ουρανός» και υπότιτλο «η ώρα της εξόδου», τη συλλογή δοκιμίων ψυχολογίας με τίτλο «20 θέματα ψυχολογίας σε τομείς της σύγχρονης ζωής» και τώρα μας δίνει τη δεύτερη ποιητική συλλογή της με τίτλο «Το πέταγμα της Ευρυδίκης».
Θα προσπαθήσω να πω λίγα λόγια για την καινούργια ποιητική συλλογή της Ειρήνης με την ελπίδα ότι θα καταφέρω να μην αδικήσω ούτε το βιβλίο ούτε και την καταξιωμένη ήδη στο χώρο της λογοτεχνίας ποιήτρια.
Η Ειρήνη μας ξαφνιάζει και πάλι, μας γεμίζει με φως ποιητικό, καθώς το βιβλίο της είναι πλημμυρισμένο από έντονα συναισθήματα, τα οποία αποδίδει με γραφή ειλικρινή και απλή. Φαίνεται πως το ηφαίστειο της ψυχής της δε σταματά να εκρήγνυται.
Γράφει στίχους απλούς, κατανοητούς, «φιλικούς» θα έλεγα, και σου αφήνει την αίσθηση ότι μέσα από τους στίχους αυτούς ζητάει να σου γνωρίσει την αθωότητα και την αγνότητα της καρδιάς της.
Δεν επιδιώκει με τα ποιήματά της η Ειρήνη να αποκτήσει φίλους της γραφής της, έτσι το αισθάνομαι εγώ. Κυρίως νοιάζεται να εκφράσει το θησαυρό των συναισθημάτων της και των εμπειριών ζωής που πλημμυρίζουν την ψυχή της, για να απαλλαγεί από το σφιχταγκάλιασμα τους και να δηλώσει με παρρησία ποιος πραγματικά είναι ο προορισμός της πανανθρώπινης ψυχής.
Με την ποιητική τέχνη που ξέρει να χειρίζεται με ευγένεια, λεπτότητα, διακριτικότητα και σεβασμό στους κανόνες της ποίησης, παρουσιάζει σαν εικόνα ανάγλυφη, ό,τι ζει, ό,τι στοχάζεται, ό,τι αποτυπώνει στη συνείδησή της απ’ όσα συμβαίνουν στην κοινωνία στην οποία ζει και κινείται.
Κυρίαρχη ιδέα στα ποιήματα της Ειρήνης η «απώλεια», που είναι στενά συνδεδεμένη με τη ζωή του ανθρώπου «από τη στιγμή της γεννήσεώς του μέχρι το θάνατο». Η απώλεια που συνδέεται αιτιολογικά με τις αδυναμίες και τις ενέργειες των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας, συγγενών, φίλων, συντρόφων, συνεργατών, πολιτικών και οποιωνδήποτε άλλων, που παίζουν άμεσα ή έμμεσα ρόλο στη ζωή μας. Πόσοι άνθρωποι δε χάνουν σήμερα την πατρίδα τους, την ελευθερία τους, την ευημερία τους, τις μικρές αλλά και τις μεγάλες χαρές της ζωής, την εμπιστοσύνη τους στους φίλους, τον ερωτικό τους σύντροφο και… και….και…! Αλλά πάντα μας φταίνε μόνο οι άλλοι; Κι εγώ τι κάνω; εσύ τι κάνεις; Όλοι εμείς τι κάνουμε; Είμαστε πράγματι «ουδέτεροι συνένοχοι» όπως μας χαρακτηρίζει η Ειρήνη στο ομώνυμο ποίημά της;
Και η υψίστη απώλεια, ο θάνατος των προσφιλών μας προσώπων. Το ποίημα της Ειρήνης που γράφτηκε όταν πέθανε η Ειρήνη Κυριακάκη, γιαγιά της Ειρήνης από τη μητέρα της, είναι κένωση ψυχής, είναι μια πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής εξομολόγηση.
Ένα ακόμη ποίημα, αφιερωμένο στη μνήμη της Ελένης Φιλιππάκη, θείας της Ειρήνης και αδελφής της γιαγιάς της, αγγίζει την καρδιά του ανθρώπου για το φαινόμενο της ζωής, διευρύνοντας και εμβαθύνοντας το υπαρξιακό της νόημα.
Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αποτελείται από 25, αν δεν κάνω λάθος, ερωτικά ποιήματα, τα οποία ακτινοβολούν αφάνταστη συναισθηματική πληρότητα. Διαβάζοντάς τα δεχόμαστε ένα συγκλονιστικό συναισθηματικό ταρακούνημα, αλλά συνάμα και μια υπέροχη αναγνωστική γοητεία.
Και το βιβλίο αυτό της Ειρήνης θ’ αποτελέσει μια σπάνια πνευματική προσφορά στο χώρο της λογοτεχνίας. Μια θαυμαστή, ποιητικής έμπνευσης, προσφορά, που όλοι οι αναγνώστες θα τη χαρούν και θα την εκτιμήσουν.
Πιστεύω ότι πολλά από τα ποιήματα αυτά μπορούν να μελοποιηθούν και να τύχουν ευρύτατης αποδοχής.
Σου εύχομαι, Ειρήνη, υγεία και έμπνευση: υγεία για να κάνεις πράγματα και έμπνευση για να κάνεις μεγάλα πράγματα. Συνέχισε να διακονείς το καλό και το ωραίο μέσα από την καταγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων σου. Καλοτάξιδο και αυτό το βιβλίο σου, Ειρήνη.
