Αξιολογώντας τα γεγονότα των τελευταίων ετών (και κυρίως την περίοδο της πολυεπίπεδης κρίσης) παρατηρούμε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές. Οι Έλληνες της διασποράς δείχνουν (και αποδεικνύουν) ότι είναι «φτιαγμένοι» για τα δύσκολα, ενώ προσαρμόζονται στο περιβάλλον της νέας τους πατρίδας και αφήνουν ως μια κακή ανάμνηση νοοτροπίες και πρακτικές που αποτελούν βαρίδια για την πρόοδό τους. Εμείς οι εντός των τειχών Έλληνες ακόμα και σε περίοδο κρίσης δεν δείχνουμε πρόθυμοι να συγκρουστούμε με τις φαύλες νοοτροπίες – πρακτικές και αντιλήψεις. Γαντζωμένοι στον ωχαδελφισμό μας βλέπουμε παντού εχθρούς, συνωμοσίες και σε μεγάλο ποσοστό ρίχνουμε τις ευθύνες για την «κατάντια» μας σε τρίτους θεωρώντας ότι σκοτεινοί κύκλοι καταστρώνουν σχέδια σε βάρος της Ελλάδας… Αδυνατούμε την ίδια στιγμή με αυτογνωσία και αυτοκριτική να αξιολογήσουμε «τα έργα και τις ημέρες» μας και να σχεδιάσουμε στη συνέχεια με ρεαλισμό και όραμα τα επόμενα βήματα για το μέλλον…
Είμαστε τελικά «φτιαγμένοι» για τα δύσκολα; Αντέχουμε ή όχι την παραμονή μας σε ένα από τα πιο κλειστά κλαμπ (αυτό της Ευρωζώνης); Είμαστε πρόθυμοι ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα (προσωπικό) να εγκαταλείψουμε ό,τι μας έφερε ως εδώ και να αλλάξουμε ριζικά νοοτροπίες και πρακτικές, να κάνουμε μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν ώθηση στη χώρα; Μεταρρυθμίσεις που στην αρχή θα προκαλέσουν αντιδράσεις, μιας και αρκετοί θα ξεβολευτούν και θα χάσουν προνόμια αλλά που στη συνέχεια το όφελος θα είναι πολλαπλάσιο;
Λυπάμαι που θα το «πω» έτσι ωμά αλλά η εμπειρία δείχνει ότι δυστυχώς δεν θέλουμε και δεν αντέχουμε -οι εντός των τειχών Έλληνες- τα δύσκολα και κυρίως όσα μας ξεβολεύουν. Μας αρέσει να μας «χαϊδεύουν τα αυτιά» και να μας δίνουν «ξεροκόμματα» ή αλλιώς… «μαγικά καθρεφτάκια»… Ευκολόπιστοι και επιρρεπείς στον κάθε είδους λαϊκισμό τρεφόμαστε με «φύκια και μεταξωτές κορδέλες»! Κι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού πάλι εμείς οι ίδιοι αναζητούμε τις ευθύνες σε άλλους τρίτους…
Ας επανέλθουμε όμως στα ερωτήματα που θέσαμε… Σε μεγάλο τμήμα τόσο του πολιτικού προσωπικού όσο και της κοινωνίας συναντάμε δύο απόψεις σε ότι έχει να κάνει με την τελική έκβαση των πραγμάτων. Κάποιοι πιστεύουν ότι την κρίσιμη στιγμή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα κάνουν βήματα πίσω, υποχωρώντας σε μεγάλο βαθμό και έτσι θα σωθεί τελικά η «παρτίδα» και η χώρα… Είναι αυτή η θεώρηση των πραγμάτων από εκείνους που σε δεύτερο χρόνο στέκονται (τουλάχιστον) ουδέτεροι ακόμα και στο ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Στην απέναντι όχθη στέκονται εκείνοι που ελπίζουν ότι η κυβέρνηση την κρίσιμη στιγμή θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις και θα αποφευχθεί το μοιραίο…
Είναι όμως η στιγμή που πολιτικό προσωπικό και πολίτες θα πρέπει να διαψεύσουμε από κοινού την εμπειρία που μας θέλει υπόδουλους του φαύλου εαυτού μας…
Οφείλουμε στην πράξη να αποδείξουμε ότι η χώρα μας μπορεί, πρέπει και οφείλει να συμμετέχει στο κλειστό κλαμπ της Ευρωζώνης.
Οπωσδήποτε όμως μακριά από εσωστρέφεια, φανταστικούς εχθρούς που σε πολλούς προκαλούν μανία καταδίωξης και φυσικά προσανατολισμένοι ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία σε ένα ρεαλιστικό σχεδιασμό και συμμαχίες απαραίτητες για να τραβήξουμε τη χώρα μπροστά.
Δυστυχώς -θα το επαναλάβουμε αυτό- εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλο έλλειμμα αυτογνωσίας- αυτοκριτικής που σε συνδυασμό με ταμπού, ιδεοληψίες, λαϊκισμό, μυθοπλασίες, νοοτροπίες του παρελθόντος δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας…
Το παράδειγμα των Ελλήνων της διασποράς μπορεί να μας δείξει το δρόμο…
Αρκεί βέβαια να θελήσουμε να τον βαδίσουμε!
E-mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis
