Η έδρα του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου βρίσκεται εν μέσω δύο Ηπείρων και εις το μεταίχμιο δύο κόσμων. Του ενός με καθυστερημένες, ακαλλιέργητες και απατηλές αντιλήψεις και του άλλου με τις αναπτυγμένες και προηγμένες. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας περνά μια κρίσιμη φάση εντός αντίξοων συνθηκών σε μιαν εύθραυστη περιοχή, όπως είναι οι πολύπαθες χώρες της Μέσης Ανατολής.
Ένας κίνδυνος αναπάντεχος και απροειδοποίητος για τον εκεί Χριστιανισμό, όσο και απευκταίος, πάντοτε υποβόσκει.
Σ’ αυτήν την τεταμένη ατμόσφαιρα μιας εύθραυστης περιοχής το Πατριαρχείο χειμάζεται ευρισκόμενο σε μια επικίνδυνη δίνη με την εξάπλωση της ισλαμικής τρομοκρατίας των μουσουλμάνων. Το Ισλάμ εξάλλου διαχωρίζεται σε δύο αλληλομισούμενες και αλλησπαρασσόμενες αιρέσεις· τους Σουνίτες και τους Σιίτες.
Σ’ αυτήν την σφαίρα της πατριαρχικής δικαιοδοσίας και σ’ αυτό το βεβαρημένο περιβάλλον έλαβε χώρα πρόσφατα ένα ευφρόσυνο γεγονός. Το Πατριαρχικό κλίμα περικλείει ένα μοναδικό χριστιανικό μνημείο στην Αίγυπτο, το οποίο προσφάτως αναστηλώθηκε και αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή.
Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου στο παλαιό Κάιρο, ένα απαράμιλλο, επιβλητικό και αρχαιολογικό μνημείο, άνοιξε τις πύλες πριν από καιρό. Η ανακαινισθείσα Μονή παραδόθηκε σε όλη της της μεγαλοπρέπεια στους πιστούς Χριστιανούς και Μουσουλμάνους σε μια περίοδο, που το φάντασμα του ζόφου απλώνεται σαν αιωρούμενη απειλή πάνω από τη Μαύρη Ήπειρο. Η Μονή είναι χτισμένη στην όχθη καναλιού του Νείλου, που ένωνε το Κάιρο με την Ερυθρά Θάλασσα, προτού αποξηρανθεί. Στην ιστορική του διαδρομή, που έστεκε επί αιώνες, υπήρξε καταφύγιο, στο οποίο προσεύχονταν και κατέθεταν τις ελπίδες τους όχι μόνον οι Χριστιανοί, αλλά και οι Μουσουλμάνοι της Αιγύπτου. Ήταν και είναι γι’ αυτούς ο θαυματουργός «Αμπού Γκοργκ» όπως τον λένε. Πάρα τις αντιστάσεις και εναντιώσεις των Μουφτήδων στους ομόθρησκούς τους και τους κινδύνους από το Τζιχάντ, αυτοί συρρέουν κατά χιλιάδες ανήμερα της γιορτής του Αγίου.
Κατά τις επισκέψεις των πιστών ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αφρικής, Πατριάρχης κ. Θεόδωρος διηγείται πλείστες ιστορίες πίστης και καρτερίας και για τη θύραθεν, προσφορά της Μονής να έχει μιαν ανυπέρβλητη κοινωνική δυναμική, ώστε να λειτουργεί και ως νοσοκομείο, γηροκομείο, πτωχοκομείο, σχολείο και καταφύγιο διωκόμενων. Αυτό το σολομώντειο έργο της εκ βάθρων ανακαίνισης της μοναδικής αυτής Ροτόντας της Ανατολής δε διασώζει μόνο την αρχιτεκτονική αξία του μνημείου από τη φθορά του χρόνου. Διασώζει την ψυχή, το πνεύμα, το φρόνημα εκείνων, που δε λιποψύχησαν στους διωγμούς και διέσωσαν ακλόνητη και ριζωμένη βαθιά τη Χριστιανική πίστη. Επισημαίνω την όμορη γειτνίαση με την Θηβαΐδα κοιτίδα του ασκητισμού και του μοναχισμού. Οι Έλληνες της Αιγύπτου, όπως και όλοι οι απόδημοι εκεί Ορθόδοξοι, αισθάνονται ανάταση ψυχική και πνευματική μεταρσίωση επισκεπτόμενοι αυτόν τον Φάρο της πίστεως, αυτόν τον ολόφωτο, ευλογημένο τόπο φυλάκισης του Μάρτυρα Αγίου, καθώς το βλέπουν να αναγεννάται.
Παρουσία των Αρχιεπισκόπων Αθηνών κ. Ιερωνύμου, της Κύπρου κ. Χρυσοστόμου και του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου και με συμμετοχή χιλιάδων πιστών έγιναν τα εγκαίνια της Μονής. Η γενναιόδωρη (6 εκατομ. ευρώ) και ανιδιοτελής χορηγία της δαπάνης του έργου οφείλεται στην οικογένεια Αθανασίου και Μαρίνας Μαρτίνου.
Με την ευκαιρία των εγκαινίων ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας στην Αφρική Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος σε πρόσφατη συνέντευξή του κάνει λόγο για την «εκρηκτική» όπως τη χαρακτηρίζει κατάσταση, που διαμορφώνεται στη Μαύρη Ήπειρο. Τα πρόσφατα κρούσματα σφαγής είναι προμηνύματα από τους Τζιχαντιστές μιας εγκληματικής δραστηριότητας.
Ο κ. Θεόδωρος κάνει επίσης λόγο για επανεμφάνιση στην Αφρική της αποικιοκρατίας με οικονομική διείσδυση και την γεωπολιτική και ενεργειακή αξία της Μέσης Ανατολής υψίστης σημασίας στην σκακιέρα εκείνων, που μετακινούν τα πιόνια και δεν ενδιαφέρονται για τις άθλιες συνθήκες ζωής των απλών ανθρώπων.
Ο ποιμενάρχης εμφανίζεται ανήσυχος για τις εξελίξεις και τις συνεχείς επιθέσεις κατά Χριστιανών και για τις σφαγές. «Η χρήση» αναφέρει «ή η απειλή χρήσης τρομοκρατικής βίας αμαυρώνει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Η ηθική αυτή συναυτουργία της ιδεολογίας με τη βία αιφνιδιάζει, ενσπείρει τον πανικό, αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Η υπόθαλψη της ανασφάλειας στις ψυχές, ευτελίζει την αλήθεια της ζωής και αναιρεί την κοινωνία με τον άλλον, ως εικόνα του Θεού. Η ύπαρξη παύει να βιώνεται ως συνύπαρξη, η επιβίωση παύει να πραγματώνεται ως συμβίωση. Ωστόσο όσο κι αν βρισκόμαστε στο μεταίχμιο των προκλήσεων, δεν έχουμε το δικαίωμα, να απολέσουμε την πεποίθηση, ότι υπηρετώντας το Χριστό και τον άνθρωπο, μαρτυρούμε την προφητική αποστολή της Εκκλησίας, την ελπίδα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να περιστείλουμε την πίστη στη δύναμη της Αγάπης του Θεού προς υπέρβαση παρόντων δίσεκτων καιρών. Θα παραμείνουμε στις επάλξεις της Ορθοδοξίας στην Αφρική, αφοσιωμένοι στην Αποστολή μας που αφορμάται από την εξής αφετηρία: Αν οι άνθρωποι μπορούν να διδαχθούν το μίσος, μπορούν πιο εύκολα να διδαχθούν την αγάπη.
Η Αφρική δεν έχει διαγράψει από την ιστορική της μνήμη τις οδυνηρές εμπειρίες της αποικιοκρατίας και με απογοήτευση βλέπω την αποικιοκρατία του παρελθόντος, να επανεμφανίζεται μεταλλασσόμενη από εδαφική σε οικονομική. Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν στο θρησκευτικό φανατισμό, να εκμεταλλευτεί το συναίσθημα της αδικίας που γεννά ο πολιτικός και οικονομικός αμοραλισμός των δυνατών της Γης. Η Μέση Ανατολή υπέφερε την περίοδο αυτή από την εξάπλωση της τρομοκρατίας, διότι στη διαχρονική αυτή σκακιέρα υψίστης γεωπολιτικής και ενεργειακής αξίας, εκείνοι που μετακινούν τα πιόνια, δεν ενδιαφέρονται ποτέ ειλικρινά για την βελτίωση των συνθηκών ζωής των απλών ανθρώπων. Ενδιαφέρθηκαν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, θυσιάζοντας την κοινωνική αρμονία στο βωμό του σεκταρισμού (σεκταρισμός – στενόκαρδη αδιαλλαξία) κατ’ εφαρμογήν της γνωστής μεθόδου «διαίρει και βασίλευε».
Η ανθρωπότητα ίσως να έσπρωχνε το πρόβλημα αυτό αδιάφορα κάτω από το χαλί της ιστορίας, αν δεν πρόβαλε απειλητική η προοπτική της διασποράς του τζιχαντισμού στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Και αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπισθεί μόνο αν χτυπηθεί η ρίζα του κακού, δηλαδή η ανθρώπινη δυστυχία. Στην Υποσαχάρια Αφρική πρωτεύων στόχος μας είναι η παρουσίαση με τρόπο κατανοητό και η διάδοση της Ορθοδοξίας και της ζωντανής παρουσίας της χριστιανικής πίστης προς τους γηγενείς αδελφούς, με απόλυτο σεβασμό προς την ελεύθερη προσωπική επιλογή εκάστου και την ιδιαίτερη εθνική ή φυλετική του ταυτότητα με προοπτική την εν Χριστώ σωτηρία».
Αυτά τα εύστοχα λόγια του Προκαθήμενου της Αφρικανικής Εκκλησίας είθε να εσταλάσσονται στις καρδιές και να εδράζονται στις ψυχές των πιστών και όλων των εντός και εκτός της Εκκλησίας Χριστιανών. Ύψιστη σημασία έχει σ’ αυτές τις κρίσιμες, επικίνδυνες ώρες, η σύγκλιση και σύμπτωση απόψεων, όλων των χριστιανικών δογμάτων να αποφασίσουν και να προχωρήσουν οι Ποιμένες στη συγκρότηση Συμβουλίου Εκκλησιών ευρύτερης δικαιοδοσίας. «Στόχος της συνεργασίας αυτής» τονίζει ο κ. Θεόδωρος «είναι διπλός. Από τη μια να συνδράμουμε την οργανωμένη Πολιτεία να απαλύνει τις ανισότητες, από την άλλη να περιφρουρήσουμε τους Χριστιανούς, να θρησκεύονται ελεύθερα».
