Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού μου στην παλιά πόλη. Νύχτα. Απολαμβάνω την απόλυτη ησυχία που βασιλεύει απ’ έξω. Θα αναρωτιέστε: Ησυχία και παλιά πόλη γίνεται; Κι όμως. Ο σπάνιος αυτός συνδυασμός είναι εφικτός, όταν τα σπίτια είναι χτισμένα γύρω από ένα εσωτερικό περιβόλι όπως στη δική μας περίπτωση. Ένα πανέμορφο περιβόλι με οπωροφόρα δέντρα που την άνοιξη αναδύει μεθυστικά αρώματα. Μια μικρή όαση που συνδυάζει το πράσινο, την ησυχία και την ασφάλεια, καθώς δεν έχει πρόσβαση σε δρόμο. Αξιοθαύμαστη η σοφία των προκατόχων που κατασκεύασαν τις εσωτερικές αυλές και τους κήπους. Αθέατοι από το δρόμο, απροσπέλαστοι, γι’ αυτό και αποτελούν καταφύγια πολύτιμης και δυσεύρετης ησυχίας στη σημερινή παλιά πόλη.
Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για την αντίθετη πλευρά του σπιτιού που βλέπει στο δρόμο: Φασαρία, λιγοστό φως, περιττώματα σκύλων και …κατσαρίδες(!) συνθέτουν το γνωστό σκηνικό που βιώνουν οι περισσότεροι κάτοικοι της παλιάς πόλης. Δε με ενοχλούν όλα αυτά και δεν παραπονιέμαι, γιατί αποζημιώνομαι από την άλλη όψη.
Δε θέλω καν να θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια που ζούσαμε σε σπίτι με θέα μία μικρή πλατεία. Από την άλλη πλευρά δρόμος. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα όπως λέμε! Όπου κι αν καταφεύγαμε για να ηρεμήσουμε λίγο, η φασαρία μας ακολουθούσε. Μηχανάκια που γκαζώνουν, περαστικοί και μαγαζιά που δε σέβονται τους κατοίκους και το δικαίωμά τους στον ύπνο τις μεταμεσονύκτιες ώρες παρά τις παρακλήσεις μας.
Πίστευα πως για την οικογένειά μου οι εφιαλτικές εκείνες καταστάσεις αποτελούσαν παρελθόν και λυπόμουν που η πλειοψηφία των κατοίκων δεν κοιμάται τόσο ήσυχα όσο εμείς.Πόσο γελάστηκα! Tο ένιωσα χθες που ο κλητήρας του δήμου μας παρέδωσε το τοπογραφικό διάγραμμα που προβλέπει τη μετατροπή του περιβολιού σε… πλατεία και τη διάνοιξη δύο δρόμων για την πρόσβαση σε αυτήν. Σοκαρίστηκα από τη διαπίστωση ότι κινδυνεύει η ησυχία και η ασφάλεια όλων των περιοίκων. Στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες που συναντώ στην πλατεία Μικρασιατών: τη στενή, σκοτεινή, βρώμικη και δυσώδη έξοδο – στοά προς το Μακρύ Στενό. Τους θαμώνες στις σκοτεινές γωνιές, τις πεταμένες σύριγγες, την αλλοδαπή που βρέθηκε νεκρή ένα κρύο πρωινό σ’ ένα παγκάκι, τα πρόσφατα κρεμασμένα σκυλιά… και τρόμαξα!
Δεν είμαι η μόνη. Γνωστοί και γείτονες μόλις πληροφορήθηκαν τα σχέδια του δήμου, έλεγαν: Η παλιά πόλη δεν έχει ανάγκη από μια νέα πλατεία, αλλά από ησυχία! Αυτό είναι το μεγάλο της πρόβλημα και το πιθανότερο είναι πως η καινούργια πλατεία θα συντελέσει επιβαρυντικά σ’ αυτό. Ποιος αλήθεια πιστεύει πως έτσι θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των κατοίκων; Οι αρμόδιοι, πριν προβούν σ’ αυτό το καταστροφικό, κατά την άποψη πολλών, έργο θα μπορούσαν να επιδώσουν σχετικά ερωτηματολόγια σε όλους τους κατοίκους. Έτσι θα έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι πραγματικά χρειάζονται και δε θα τους στερήσουν αυτό που δεν μπορούν να τους δώσουν!
Και η ιστορία δε σταματά εδώ. Η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου επιβάλλει στους (δύσμοιρους πλέον) ιδιοκτήτες των σπιτιών με σύνορο το περιβόλι κάτι που ακούγεται τόσο απίστευτο και συνάμα παράλογο και τραγικό: να καταβάλουν δυσβάστακτες αποζημιώσεις στον ιδιοκτήτη του περιβολιού, που προσεγγίζουν τα μισά τετραγωνικά του σπιτιού τους! Για παράδειγμα, εμείς με έκταση 272,62 τετραγωνικά μέτρα, καλούμαστε να δώσουμε αποζημίωση τα 130,09 τ.μ.! από την κύρια και μοναδική κατοικία για μας και τα παιδιά μας που αποκτήσαμε με δάνειο! Αναρωτιέμαι, πώς θα γίνει αυτό; Θα μας γκρεμίσουν το ανάλογο τμήμα που καλούμαστε να αποζημιώσουμε ή θα το ζητήσουν σε χρήματα που δεν έχουμε; Δε δίνεται καμιά γραπτή εξήγηση. Είναι δυνατόν να υπάρχουν νόμοι που να προβλέπουν ως αποζημίωση σχεδόν τη μισή κατοικία με το επιχείρημα ότι θα αποκτήσει υπεραξία λόγω της πλατείας; Αντιθέτως θα έπρεπε να ζητήσουμε εμείς αποζημίωση για την ησυχία που θα χάσουμε. Ένας τέτοιος νόμος ακούγεται ανήθικος και απάνθρωπος και θα έπρεπε κι αν ακόμα υπάρχει, η δημοτική αρχή να δείξει τη στοιχειώδη ευαισθησία και να μην τον εφαρμόσει.
Οι κάτοικοι που θιγόμαστε από την απαλλοτρίωση του περιβολιού και βιώνουμε την αλλοτρίωση της τοπικής εξουσίας δε διαθέτουμε ούτε την οικονομική δυνατότητα να δώσουμε αποζημίωση, ούτε το κρίνουμε δίκαιο. Επιθυμούμε να παραμείνει το περιβόλι η δική μας υπεραξία και αρνούμαστε την «υπεραξία» (υποαξία στην πραγματικότητα) που δίνει η κατασκευή της πλατείας. Υποσχόμαστε ότι θα αγωνιστούμε με όλα τα νόμιμα μέσα για να σώσουμε την ιδιοκτησία μας από την αρπακτική διάθεση των υπεύθυνων αυτής της απόφασης.
Το άστρο της ελληνικής δημοκρατίας 1974-2024
Συμπληρώνονται 50 έτη απρόσκοπτης πολιτικής ομαλότητας και οφείλουμε όλοι οι πολίτες της χώρας, με αμεροληψία και ωριμότητα να αντλήσουμε διδάγματα...