Όλα δείχνουν ότι στις εκλογές της Κυριακής η σημερινή κυβέρνηση θα αποτελέσει παρελθόν και θα έρθει μια νέα κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ (είτε αυτοδυναμίας είτε συνεργασίας). Εκπλήξεις δεν προβλέπονται, παρά την προπαγάνδα περί ντέρμπι που έχει ως στόχο να ενισχύσει την πόλωση. Μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης φεύγει, μια άλλη θα τη διαδεχτεί. Άλλη μία, λοιπόν, κυβερνητική εναλλαγή. Πώς θα επιδράσει στη ζωή των εργαζομένων αυτή η κυβερνητική εναλλαγή; Θα φέρει πράγματι την «ελπίδα» στον λαό; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να δούμε με τι θα βρεθούν αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι, ο λαός την επόμενη μέρα. Πρώτα απ’ όλα, θα συνεχίσουν να είναι αντιμέτωποι με όλο το αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο το οποίο διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, που ενισχύει την ασυδοσία της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, την επίθεση στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Με μια σειρά από αντιλαϊκούς νόμους που έχουν ήδη ψηφιστεί, αλλά ενεργοποιούνται μέσα στο 2015. Αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο, που ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα καταργήσει καθώς έχει δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο, παρέχοντας νέα προνόμια στην εργοδοσία, στα μονοπώλια, νέες φοροαπαλλαγές, για στήριξη της κερδοφορίας τους, που πάντα πλήρωνε και θα πληρώνει ο λαός.
Ο λαός θα είναι επίσης αντιμέτωπος με τη συνέχιση της φορολογικής αφαίμαξης των εργαζομένων μέσω των έμμεσων φόρων σε είδη λαϊκής κατανάλωσης και τις νέες φορολογικές ασυλίες για τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως έχει διαβεβαιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είναι αντιμέτωπος με την αντικατάσταση του σημερινού μνημονίου, από ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένα νέο μνημόνιο με οδηγό τα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την εποπτεία, τη δημοσιονομική πειθαρχία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Θα είναι αντιμέτωπος με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τη δημοσιονομική πειθαρχία, που σημαίνει συνέχιση της λιτότητας όσον αφορά τις δαπάνες για Κοινωνική Πρόνοια, Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση. Με τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απελευθερώσεις αγορών που μπορεί απλώς να μετονομαστούν σε «αναπτυξιακή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» και «συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα», όπως τις ονομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είναι αντιμέτωπος με τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, που δεν αμφισβητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι αυτό σημαίνει για συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και για τις ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές δαπάνες.
Βεβαίως, όλα αυτά δεν είναι ελπίδα για τον λαό, δεν είναι αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Είναι ελπίδα για τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μονοπώλια που ποντάρουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ ως ικανότερο διαχειριστή απ’ ό,τι η Ν.Δ. Αυτή είναι η «κανονικότητα» που δεν πρόκειται να διαταραχθεί, όπως άλλωστε καθησυχάζει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Την επόμενη μέρα λοιπόν χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ γιατί αποτελεί τη δύναμη, που χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, πρωταγωνιστεί στην οργάνωση του αγώνα του λαού για την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και την ανάκτηση των απωλειών. Αγωνίζεται με συνέπεια και ανιδιοτέλεια για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη.
Χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό, μοναδικό αντίπαλο στα μονοπώλια και την εξουσία τους, την Ευρωπαϊκή Ένωση των μνημονίων διαρκείας, τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα. Κριτήριο της στάσης και της πάλης του λαού πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες του ίδιου και των παιδιών του. Κριτήριο πρέπει να είναι και οι τεράστιες δυνατότητες, που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αν όλα αυτά μπουν στην υπηρεσία του λαού.
Απέναντι, λοιπόν, σε όλα αυτά που θα είναι εδώ και με την αλλαγή της κυβέρνησης, ο λαός θα πρέπει να έχει αποκούμπι, γερό δυνατό στήριγμα για να οργανώσει τη δική του εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται. Άλλη δύναμη εκτός από το ΚΚΕ δεν υπάρχει που να μπορεί να παίξει τέτοιο ρόλο, τόσο στη Βουλή όσο και μέσα στο κίνημα. Γι’ αυτό, το κρίσιμο ζήτημα για τον λαό, τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα όσους συμμετέχουν στο κίνημα, όσους νιώθουν ριζοσπάστες και αριστεροί, είναι η δύναμη που θα έχει το ΚΚΕ στις 26 του μήνα.
*Ο Νίκος Μανουσάκης είναι υποψήφιος βουλευτής στο Ρέθυμνο με το ΚΚΕ
