«Το πλιάτσικο των Ελλήνων»: γενική αντικειμενική ή υποκειμενική;

Αν και η λέξη «πλιάτσικο» είναι Αλβανικής (!) προέλευσης, έχει στενή σχέση με τη χώρα μας. Συχνά πυκνά ακούμε ή χρησιμοποιούμε δίσημα τη φράση «το πλιάτσικο των Ελλήνων». Εδώ έρχονται οι συντακτικοί μας κανόνες να μας «μπερδέψουν», μέσω των ετερόπτωτων προσδιορισμών και συγκεκριμένα με τη χρήση της γενικής πτώσεως.

 

Συγκεκριμένα δύο βασικές λειτουργίες αυτής της πτώσης είναι να λειτουργεί άλλοτε ως «υποκείμενο» και άλλοτε ως «αντικείμενο» της λέξης που προσδιορίζει.

 

Στην αντικειμενική χρήση της παραπάνω φράσης, αν αποδώσω τη λέξη «πλιάτσικο» ρηματικά η γενική δηλώνει πού πηγαίνει αυτή η ενέργεια. Δηλαδή σημαίνει πως κάποιοι πλιατσικολογούν τους Έλληνες. Με άλλα λόγια λεηλατούν ακατάπαυστα, διαχρονικά και μεθοδικά το λαό μας. Ιστορικά -τουλάχιστον τους δύο τελευταίους αιώνες- που υφίσταται ελληνικό κράτος λεηλατείται συνεχώς και αδιαλείπτως. Ξενικά κόμματα, ξενόφερτοι βασιλιάδες, εξαρτημένοι πολιτικοί δανειζόμενοι και υποθηκεύοντες το μέλλον, σφαίρες επιρροής κλπ. κλπ. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι απολύτως εύστοχος ο χαρακτηρισμός της γενικής «των Ελλήνων», ως αντικειμενική στη λέξη «πλιάτσικο».

 

Ωστόσο πολλοί -και δικαίως βεβαιότατα- θα ισχυριστούν ότι χρησιμοποιούν στη συγκεκριμένη τη γενική «των Ελλήνων» ως υποκειμενική, δηλώνοντας δηλαδή πως είναι εκείνοι που πλιατσικολογούν, λεηλατούν και σκυλεύουν την ίδια τους τη χώρα. Εννοιολογικά προφανώς και στέκει εξαιρετικά και αυτός ο προσδιορισμός. Βέβαια θα ήταν ακριβέστερο να προσδιορίζεται η γενική με κάποιες επεξηγήσεις, δηλαδή συγκεκριμένων ονομάτων που καταρήμαξαν και λεηλάτησαν τον τόπο (μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες οικογένειες). Συμπερασματικά και η υποκειμενική είναι θαυμάσια ως απόδοση της παραπάνω γενικής.

Βλέπετε λοιπόν ότι από την πολλή κλοπή έχουμε μπερδέψει και το συντακτικό της γλώσσας μας, αφού οι πάντες τα τελευταία διακόσια χρόνια κλέβουν και δε λένε να σταματήσουν. Θύτες (κάποιοι) και θύματα (όλοι) ταυτόχρονα κάναμε και τη γενική πτώση να μην ξέρει πώς θα προσδιοριστεί!