Στην εποχή της ευκολίας, της τεχνολογίας, της ανισορροπίας και των αδιεξόδων με τα πολλά χρέη και το υψηλό ποσοστό ανεργίας χρειάζεται πάντα μια διαχρονική και υπερβατική ματιά που θα δώσει κουράγιο και δύναμη για συνέχεια σε μια πορεία εξέλιξης της ζωής.
Η αιώνια επανάσταση της φύσης συντελείται παντού και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας σε ένα σχέδιο, που απαιτεί την εφαρμογή του με εμάς, για εμάς και χωρίς εμάς.
Ζωή και θάνατος συνυπάρχουν και μας θυμίζουν την προκλητική υπεροχή του πλάστη μας με την ανθρώπινη αγωνία απέναντι στην αδυναμία μας.
Σε αυτή την απελπισία και το φόβο ήρθε ο αρχιερέας και νυμφίος της εκκλησίας Χριστός να υψώσει με θάρρος το ανάστημά του και να φωταγωγήσει με τη θυσία του το σκοτάδι του θανάτου δίνοντας τη σκυτάλη στον κάθε άνθρωπο να νικήσει το φόβο απέναντι στο θάνατο.
Η απαράμιλλη στάση του και η αθωότητά του φυτεύτηκαν στις ανθρώπινες ψυχές κι έγινε ύμνος και θεός και σημείο αναφοράς της οικουμενικής ιστορίας.
Χριστός Ανέστη λοιπόν στην καρδιά και στη σκέψη και στα όνειρά μας.
Δυστυχώς οι συνθήκες στερούν το απαραβίαστο δικαίωμα οραματισμού για ένα καλύτερο μέλλον και με ύπουλο τρόπο υπονομεύεται και υποδουλώνεται το πνεύμα.
Έτσι γεμίζει ο κόσμος με ζωντανούς νεκρούς χωρίς ελεύθερη βούληση και δύναμη αναγέννησης.
Όμως πάντα το γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης αποτελεί μια διέξοδο σωτηρίας στη στρατευόμενη εκκλησία του Χριστού της επίγειας ζωής προς τη θριαμβεύουσα εκκλησία της βασιλείας του Θεού.
Σε αυτή την, κάποιες φορές, μάταιη ζωή αξίζουν μόνο εκείνα που θα πάρουμε ύστερα από αυτή κι είναι ανάγκη να αγωνιζόμαστε και να αντέχουμε τον πόνο από την πληγή της ζωής και του δεδομένου αποχωρισμού.
Εδώ δεν μπορώ να μην αναφέρω το μοναδικό στίχο του, κατά τη γνώμη μου, ωραιότερου τραγουδιού στον κόσμο από την κοντινή και οικεία Ανδαλουσία της επαρχίας του φωτός (Costa del luz).
«Tres heridas viene… la del a viva… la del a muerte …la del anode!»
Ακριβής μεταφραση: «Έχω τρεις πληγές… τη ζωή… το θάνατο… την αγάπη!».
Το μήνυμα λοιπόν της ανάστασης είναι η νίκη της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας.
Κλείνω με μια μαντινάδα:
«Εσύ ‘σαι φλέβα της χαράς
της Χρυσαυγής το γέλιο
γλυκός ψαλμός τσ’ ανάστασης
τσ’ αγάπη το θεμέλιο».
Χρόνια πολλά με υγεία!
