Το πολιτικό προσωπικό γεννά απαισιοδοξία

Εξίσου απαισιόδοξο στοιχείο είναι η αδυναμία μεγάλων μαζών του ελληνικού λαού να δουν κατάματα την πραγματικότητα, απαρνούμενες τον λαϊκισμό και την πολιτική: όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά]. Δυστυχώς τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλά για τη χώρα -ακόμα και αν ολόκληρο το διεθνές περιβάλλον ήταν φίλα προσκείμενο προς την Ελλάδα- αν τα πολιτικά κόμματα και ο λαός δεν είναι προσανατολισμένα στη διάσωση της χώρας.
Ας αρχίσουμε από τα κόμματα της κυβέρνησης.
ΝΔ και Σαμαράς. Η ΝΔ και ο αρχηγός της και πρωθυπουργός Α. Σαμαράς έχουν τεράστια ευθύνη (τη μεγαλύτερη απ’ όλα τα κόμματα) για το κλίμα αντιμνημονιακού παροξυσμού που έχει επικρατήσει στη χώρα. Το 2010, που τα πράγματα ήταν μεν δύσκολα αλλά όχι ανυπέρβλητα, δεν δέχτηκαν επουδενί να συνδράμουν την κυβέρνηση Παπανδρέου (στην ουσία να συνδράμουν τη χώρα), αλλά αντίθετα σήκωσαν ψηλά τις σημαίες του αντιμνημονιακού πολέμου, αναγκάζοντας το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ να πλειοδοτούν (για να μην γίνουν ουρά της ΝΔ) και αποτρέποντας τη ΔΗΜΑΡ να στηρίξει τα μέτρα του μνημονίου. Με τη στάση αυτή «απελευθέρωσαν» τις έξαλλες λαϊκίστικες δυνάμεις που σήμερα εκπροσωπούνται από την ΑΝΕΛ του Καμμένου. Επίσης επικρότησε την αντιδημοκρατική ανυπακοή αριστερών και δεξιών δυνάμεων (Κερατέα, Μαρφίν, εκδηλώσεις επετείου του ΟΧΙ, βιαιοπραγίες κατά βουλευτών κ.λπ.) που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να σηκώσει κεφάλι και να ασχημονεί κατά της Δημοκρατίας μέσα και έξω από τη Βουλή. Ο κ. Σαμαράς δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου για μια διετία (οπότε θα είχαμε υποστεί λιγότερα σκληρά μέτρα σήμερα). Ο κ. Σαμαράς έταξε προεκλογικά -εν πλήρη γνώση του για το αδύνατο!- τον ουρανό με τ’ άστρα, για να υφαρπάξει την ψήφο του λαού. Σχημάτισε μια νεοδημοκρατική κυβέρνηση με όλα τα παλαιοκομματικά στοιχεία του κόμματος (εξαιρούνται 4-5 υπουργοί: Στουρνάρας, Χατζηδάκης, Δένδιας κ.ά.), με αποτέλεσμα να μην προχωρά σχεδόν τίποτα. Έφτιαξε μια προγραμματική συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, που επίσης γνώριζε καλά, ότι δεν επρόκειτο να την εφαρμόσει. Σε θέσεις – κλειδιά διορίζει αποτυχημένους βουλευτές και φίλους από τη Μεσσηνία (π.χ. ΣΔΟΕ). Ξεχνώντας τι έλεγε μέχρι τον Ιούνιο του 2010, δεν διστάζει να πάρει μέτρα που διαλύουν τη μεσαία τάξη και συντρίβουν τους αδύνατους ενώ, αντίθετα, κάνει ότι δεν βλέπει τη μεγάλη φοροδιαφυγή, την οποία αφήνει μέχρι ώρας ανενόχλητη. Ο κ. Σαμαράς, το κόμμα του και η κυβέρνησή του δεν εμπνέουν την παραμικρή εμπιστοσύνη για να βγάλουν την Ελλάδα και τους Έλληνες από την κρίση.
Για το ΠΑΣΟΚ και τον Β. Βενιζέλο, τα έχουμε γράψει επανειλημμένα και πρόσφατα, πιστεύω ότι δεν εμπνέουν τους οπαδούς τους. Ο κ. Β. Βενιζέλος πρέπει να διευκολύνει το ΠΑΣΟΚ και τον υπό διαμόρφωση νέο φορέα της κεντροαριστεράς, αποχωρώντας.
ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα νέο κόμμα της ευρωπαϊκής και εκσυγχρονιστικής αριστεράς που η συγκρότησή της γέμισε ελπίδα τους προοδευτικούς. Όμως η πολύχρονη συγχρώτιση με τους παλαιοκομμουνιστές και αναρχοαυτόνομους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και ο φόβος να χαρακτηριστούν «προδότες» από τους πρώην συντρόφους τους, την αναγκάζει να πατάει σε δύο βάρκες. Έτσι, επί κυβερνήσεως Παπανδρέου δεν στήριξε καμιά μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Δεν συμμετείχε και δεν στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Δεν τόλμησε μετά τις εκλογές του Μαΐου να σχηματίσει την τριμερή κυβέρνηση σωτηρίας (αυτή που αναγκάστηκε να σχηματίσει τον Ιούνιο). Στην κυβέρνηση Σαμαρά αντιδρά σθεναρά να απαλλαγεί το Δημόσιο από υπεράριθμους υπαλλήλους, και υποστηρίζει όλα τα συντεχνιακά προνόμια (νόμος για την ανώτατη παιδεία, δικαστές, δικηγόροι, μηχανικοί κ.λπ.). Στα πρόσφατα σκληρότατα μέτρα δεν έβαλε καμιά «κόκκινη γραμμή» για να μην συντριβούν οι συνταξιούχοι, αλλά την έβαλε για να μην χάσουν οι διευθυντές τραπεζών τις υπερβολικά μεγάλες αποζημιώσεις. Η κυβερνώσα ΔΗΜΑΡ, δυστυχώς, πελαγοδρομεί χωρίς μπούσουλα.
Αν η κυβέρνηση Σαμαρά είναι άθλια και αν τα κόμματα που τη συναποτελούν δεν εμπνέουν αισιοδοξία, θα μπορούσαμε να ελπίζαμε στην αντιπολίτευση. Δυστυχώς η αντιπολίτευση είναι αθλιότερη της κυβέρνησης κατά πολύ. Ας τα δούμε αναλυτικά.
ΚΚΕ. Το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην ελληνική αντιπολίτευση θα φανεί αν αναλογιστεί κανείς ότι το σοβαρότερο και συνεπέστερο κόμμα της αντιπολίτευσης είναι αυτό που θέλει να μας βγάλει από την Ε.Ε. και το ευρώ και θέλει να μας κάνει… Βόρεια Κορέα! Πράγματι είναι το πιο συνεπές κόμμα της ελληνικής Βουλής, αλλά οι προτάσεις του δεν εμπνέουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στο λαό.
ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που συμπεριφέρεται ωσάν να είμαστε στην εποχή του εύκολου και φθηνού δανεισμού. Το κόμμα που στηρίζει με άκρατο λαϊκισμό ΟΛΑ τα απαράδεκτα αιτήματα των συντεχνιών (υπαλλήλων της Βουλής, γιατρών, δικηγόρων, πρυτάνεων κ.λπ.). Το κόμμα που: ζητάει προσλήψεις 100.000 Δ.Υ. χωρίς να απολυθεί κανένας· ζητάει αύξηση αποδοχών για τους πάντες· καταγγέλλει τα μνημόνια και τους δανειστές· φλερτάρει με την έξοδο από το ευρώ και τη χρεοκοπία. Άραγε, πώς θα γίνουν όλα αυτά από ένα κράτος υπό χρεοκοπία και άδεια ταμεία; Έχει μαζέψει όλα τα κρατικοδίαιτα και συντεχνιακά στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, τάζει τα πάντα στους πάντες και οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία και την απομόνωση.
ΑΝΕΛ και Καμμένος. Είναι ένα έξαλλο λαϊκίστικο κόμμα της εθνικιστικής δεξιάς που κραυγάζει εμπρηστικά συνθήματα που βγάζουν το λαό στα κάγκελα. Μόνος δυνητικός σύμμαχος ο… ΣΥΡΙΖΑ.
Χρυσή Αυγή. Είναι κόμμα ρατσιστικών, φασιστικών και ναζιστικών απόψεων, που χρησιμοποιεί τελείως αντιδημοκρατικές και παράνομες πρακτικές. Λειτουργεί ως παρακρατική ομάδα κρούσης, κατά το πρότυπό τους, το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ. Επικίνδυνο για τη Δημοκρατία, για το λαό και την Ελλάδα.
Κατόπιν των ανωτέρω φαίνεται καθαρά ότι το πολιτικό προσωπικό δεν εμπνέει την παραμικρή αισιοδοξία για την πορεία της χώρας. Μόνη διέξοδος είναι: ο λαός και το λαϊκό κίνημα να στραφούν προς την κατεύθυνση της πραγματικότητας, παρατώντας τον αδιέξοδο (και διχαστικό άλλωστε) λαϊκισμό. Ας δώσουμε παραδείγματα κάποιων προοπτικών που θα μπορούσαν να εξελιχθούν.
Κίνημα των αγροτών-παραγωγών για να πωλούν μόνοι τους τα προϊόντα τους σε φθηνές τιμές, παρακάμπτοντας τους μεσάζοντες. Κίνημα των καταναλωτών για να πέσουν οι υπερβολικά υψηλές τιμές προϊόντων και υπηρεσιών. Κίνημα των φοιτητών και καθηγητών για να απομονωθεί ο παραταξιακός κομματισμός και να εξοβελισθούν οι αναρχικές δράσεις από τα Πανεπιστήμια. Κίνημα των μαθητών και καθηγητών ενάντια στις καταλήψεις σχολείων. Κίνημα των φιλάθλων για να ξεβρομίσουν το χώρο (κυρίως του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ) από το χουλιγκανισμό και τους χούλιγκαν. Κίνημα των πολιτών για να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος του πόθεν έσχες στη χώρα μας. Με τέτοια κινήματα θα δούμε και εμείς στην Ελλάδα «θεού πρόσωπο».