Δυο είναι τα κεντρικά σημεία του «Ποταμιού», που μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Το πρώτο αναφέρεται στη θέση που θα καταλάβει στην πολιτική αρένα της χώρας και ειδικότερα στις σχέσεις που θα αναπτύξει με τα υπόλοιπα κόμματα. Το δεύτερο, στις απόψεις του ως προς τις οικονομικές εξελίξεις και για τις λύσεις που προτείνει στα πεζά θέματα της καθημερινότητας, όπως και σε θέματα στρατηγικής ανάπτυξης της χώρας.
Πριν αναφερθούμε σε αυτά, αρχικά σημειώνονται κάποια στοιχεία, που φαίνεται ότι διαφοροποιούν το Ποτάμι απ’ όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν κτίστηκε το νέο αυτό κόμμα από «δάνεια» και μετακινήσεις βαρύγδουπων ή δυσαρεστημένων στελεχών άλλων κομμάτων. Από την πρώτη στιγμή χώρισε τα πρόβατα από τα ερίφια, μη δεχόμενο στις τάξεις του τους αυτοαποκαλούμενους «επιτυχημένους» πρώην βουλευτές,, πρώην υπουργούς, βαρόνους της πολιτικής κ.λπ. Το άνοιγμα αυτό λοιπόν, που κάνουν άλλα κόμματα, συγκεντρώνοντας μέρος της πολιτικής πλέμπας της ζωής της χώρας – η οποία έχει την πεποίθηση ότι είναι… χρυσός – το απέφυγε.
Έτσι στελεχώθηκε από άτομα, που δεν είχαν επαφή με το αμαρτωλό παρελθόν των κομμάτων εξουσίας. Εδώ βιώσαμε όμως μια εξέλιξη, που επισημάνθηκε σε παλαιότερο άρθρο μας (Βλ. http://www.efsyn.gr/?p=194950). Στα πρώτα του βήματα το Ποτάμι κατέγραψε μια ανισορροπία που ήταν το αποτέλεσμα μιας ιδιότυπης στελέχωσης από αξιόλογα άτομα κατά τα άλλα, τα οποία προέρχονταν όμως κατά πολύ, από το χώρο των γραμμάτων των τεχνών και του πολιτισμού.
Η ανισορροπία αυτή αν και λιγότερο εμφανής στο Ευρωψηφοδέλτιο, μειώθηκε στο έπακρο με τη βοήθεια κινήσεων, που οδήγησαν στην αναβάθμιση της ομάδας των τεχνικών της οικονομίας. Πράγματι η δημιουργία της «Ομάδας Διαλόγου» και η ενδυνάμωση των σχετικών με την οικονομία ομάδων εργασίας, εξισορρόπησαν τη ζυγαριά του ανθρωπίνου κεφαλαίου του νέου κόμματος.
Ως προς τη θέση του στην πολιτική αρένα της χώρας, ο κίνδυνος για το Ποτάμι, όπως και για κάθε παρόμοιο νέο σχήμα, είναι ένας: Nα θεωρηθεί παραμάγαζο κάποιου άλλου κόμματος εξουσίας ή καταφύγιο κάποιου σε κατάρρευση αρχηγού. Αυτό δεν το απέφυγε η κίνηση των «58» που γρήγορα δημιούργησε την εντύπωση σε πολλούς, ότι μάλλον κτίσθηκε ως πολιτικό καταφύγιο του Ε. Βενιζέλου και άλλων φθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι εύκολα μετακομίζουν από κόμμα σε κόμμα. Έτσι, ναυάγησε πριν καν αφήσει το λιμάνι όπου ναυπηγήθηκε!.
Δίνεται συχνά η εντύπωση ότι το Ποτάμι μπορεί να παίξει τον ίδιο ρόλο με εκείνον των «58», σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ ή άλλο κόμμα. Αυτό καλλιεργείται με έντεχνο τρόπο, από διάφορα πολιτικά στέκια ή πολιτικούς, που αναλώνουν σε τέτοιας μορφής τεχνικές επιβίωσής τους την ευφυΐα τους.
Το ανθρώπινο όμως δυναμικό του αφενός και αφετέρου, η στάση του απέναντι στα υπόλοιπα κόμματα, καταρρίπτουν αυτή τη φήμη. Πράγματι, ο επικεφαλής του Ποταμιού ξεκαθάρισε-κάτι που δεν προβάλλεται επαρκώς- ότι με τους φθαρμένους πολιτικούς των κομμάτων δεν πρόκειται να συνεργαστεί, αν πότε προκύψει ζήτημα κυβερνητικής συνεργασίας.
Η παραπάνω άποψη κόβει εκ των πραγμάτων τις γέφυρες συνεργασίας με την απαξιωμένη ηγεσία της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (περίπτερο της οποίας θέλουν κάποιοι να φαίνεται το Ποτάμι), και με ό,τι πολιτικό «ρετάλι», που ουδέποτε αντιστάθηκε στη διαπλοκή, αλλά βρίσκει εύκολα καταφύγιο στα μεγάλα κόμματα.
Ως προς το δεύτερο θέμα, των θέσεων στα πεζά οικονομικά ζητήματα της καθημερινότητας και της οικονομικής πολιτικής, εδώ σημειώνονται τα ακόλουθα: Το Ποτάμι δεν έχει λόγο καταρχάς να βρίσκεται σε μια αντιπαλότητα με την παροχολογία του όποιου ανταγωνιστικού κόμματος. Οπότε, διάφορες θέσεις του για τα οικονομικά, αν και εκφράζουν την κοινή λογική, δεν ηχούν ενίοτε ωραία στα αφτιά των ψηφοφόρων.
Από την άλλη, δεν έχει τις αγκυλώσεις της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα των σχέσεων διαπλοκής με τη λεγόμενη οικονομική ελίτ της χώρας. Έτσι, μπορεί να προτείνει λύσεις, έξω από τα όρια της πολιτικής λιτότητας της τελευταίας περιόδου, που θεωρείται ως η μόνη διέξοδος από το κυβερνητικό αυτό μόρφωμα, το οποίο χειρίζεται τις τύχες της χώρας.
Το Ποτάμι φτάνει στην πρώτη του δίνη και φαίνεται ότι έχει αποφασίσει το πού θα πάει και πώς θα κινηθεί, μη αποτελώντας λοιπόν παραπόταμο του οποιουδήποτε κόμματος ή εξουσιομανή πολιτικού αρχηγού!
*Ο Δημήτρης Μάρδας είναι καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
