Η παλαιστινιο-ισραηλινή σύγκρουση μαίνεται για δεύτερη εβδομάδα, με τη διεθνή κοινότητα να διαπιστώνει την αδυναμία και ασυμφωνία που τη διακατέχει στην αντιμετώπιση του προβλήματος-υπόλογοι όλοι απέναντι στα θύματα, κατά κύριο λόγο άμαχους Παλαιστινίους και κυρίως παιδιά.
Η σύγκρουση αυτή την στιγμή εξελίσσεται σε τρία επίπεδα: στην πόλη της Ιερουσαλήμ, μετά την βίαιη απόφαση της αιωρούμενης και ασταθούς κυβέρνησης Νετανιάχου να επιβάλει εποικισμό στην ανατολική Ιερουσαλήμ, πετώντας στον δρόμο τους μόνιμους Παλαιστίνιους κατοίκους της περιοχής -σε όλο το Ισραήλ, με γενικευμένες συγκρούσεις ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς- σε αιματηρή σύγκρουση ανάμεσα στις ισραηλινές δυνάμεις και την Χαμάς, που δεν ελέγχεται από την Παλαιστινιακή αρχή του Μαχμούντ Αμπάς.
Η σύγκρουση αυτή, που μαίνεται μέχρι στιγμής ανεξέλεγκτη, έφερε για μια φορά ακόμα στην επιφάνεια την αδυναμία της ΕΕ να δράσει με ομοφωνία, στερώντας έτσι την ευκαιρία να γίνει η ΕΕ η κυρίαρχη μεσολαβητική δύναμη στην περιοχή.
Οι Ευρωπαίοι ήταν και παραμένουν διχασμένοι στο Παλαιστινιακό ζήτημα και γι’ αυτό ανήμποροι να δράσουν. Ανάμεσα στους 27, Σουηδία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο και Ιρλανδία ακολουθούν την πλέον επικριτική στάση απέναντι στο Ισραήλ. Στον αντίποδα, χώρες της Αν. Ευρώπης, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία δεν κρύβουν την ανοιχτή υποστήριξή τους στο Ισραήλ. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα, ότι όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιφόρτισε τον πρέσβη της ΕΕ στον ΟΗΕ να επιδώσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδικαστική δήλωση για τη βία, η Ουγγαρία -ως πλήρες μέλος της ΕΕ- έβαλε βέτο στην ομιλία του, με το αιτιολογικό ότι δήλωση αυτή δεν εκφράζει όλα τα κράτη μέλη!!
Ελλάδα και Κύπρος, παραδοσιακοί στο παρελθόν σύμμαχοι στις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, τώρα δυσκολεύονται να πάρουν θέση ανοιχτά υπέρ των Παλαιστινίων, καθώς οι σχέσεις τους με το Ισραήλ σε όλους τους τομείς, κυρίως στην ενέργεια και την άμυνα είναι πλέον πολύ στενές και φυσικά, αυτές οι διακυβερνητικές σχέσεις δεν μπορούν να διακυβευθούν στο βωμό της αυθόρμητης αντίδρασης της στιγμής.
Η Γαλλία, που κρατάει επαμφοτερίζουσα θέση, επέτρεψε στον Μακρόν να μιλήσει εύκολα με τον Αμπάς όχι όμως και με τον Νετανιάχου. Γερμανία και Αυστρία σιωπούν επισήμως, όμως σε κυβερνητικά κτήρια στις πρωτεύουσες, υψώθηκε η σημαία του Ισραήλ, ως υποστήριξη απέναντι στις επιθετικές ενέργειες της Χαμάς.
Η Ελλάδα, δια του ΥΠΕΞ, ήταν η πρώτη χώρα της ΕΕ που έσπευσε στην περιοχή με την περιοδεία Δένδια. Μια περιοδεία όμως που δεν γίνεται κατόπιν συνεννόησης με την ΕΕ, ο Ν. Δένδιας δεν κομίζει τίποτα παραπάνω από την βολική, επαναλαμβανόμενη από τη διεθνή κοινότητα, αλλά άσφαιρη ευχή για κατάπαυση του πυρός. Ο κ. Δένδιας θα πρέπει να σημειωθεί είχε εύκολη πρόσβαση στην κυβέρνηση Νετανιάχου, αλλά μάλλον «ξινή» αντιμετώπιση από τον Παλαιστίνιο ΥΠΕΞ.
Φυσικά, η περιοδεία Δένδια είχε και έναν ακόμα οφθαλμοφανή αλλά και επείγοντα στόχο: να διασφαλίσει η Ελλάδα ότι οι φιλικές και με αυξανόμενο ρυθμό συνεργασίας με την Αθήνα, αραβικές χώρες, κυρίως Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία δεν θα προσεγγίσουν με την Τουρκία, που θέλει να εισβάλει δυναμικά στο προσκήνιο της Μέσης Ανατολής ως η μόνη «προστάτιδα» δύναμη των μουσουλμάνων της περιοχής, κατά κύριο λόγο των Παλαιστινίων.
Η Τουρκία του Τ. Ερντογάν προσπαθεί να εκμεταλλευθεί όπως μπορεί την παλαιστινιο-ισραηλινή σύγκρουση και φιγουράρει ως η μόνη προστάτιδα των Παλαιστινίων.
Για το λόγο αυτό η Άγκυρα δείχνει έτοιμη να προσεταιριστεί κυρίως την στρατιωτική Οργάνωση Χαμάς, προτείνοντας μάλιστα σε αυτήν την επεξεργασία Συμφωνίας «Τουρκίας- παλαιστινιακού κράτους για την μεταξύ τους ΑΟΖ».
Εκ πρώτης όψεως η τουρκική αυτή πρόταση είναι τουλάχιστον έωλη, διότι αυτή την στιγμή υπάρχει μόνον η διεθνώς αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή, που δεν έχει λύσει τις εδαφικές και συνοριακές διαφορές με το Ισραήλ και επομένως δεν είναι δυνατόν να ορίσει έκταση ακτών χωρικά ύδατα Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Η τουρκική κίνηση όμως αποκαλύπτει τον σταθερό στόχο της Άγκυρας να γίνει η «ηγέτιδα» δύναμη στη Μέση Ανατολή, με τρόπους και μέσα ανάλογους με αυτούς που έχει εφαρμόσει στη Λιβύη: προσφορά στρατιωτικής συνδρομής μέσω Μνημονίων και συμφωνίες ΑΟΖ κατά το τουρκο/λυβικό Σύμφωνο, που θα «καταστρέψουν» την Ελλάδα και την Κύπρο.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε η επίμονη προσπάθεια της Άγκυρας να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Αίγυπτο, ούτε τυχαία ήταν η προ ημερών επίσκεψη του Μ. Τσαβούσογλου στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας για συζητήσεις «και για το Παλαιστινιακό» την στιγμή που η Σ. Αραβία προσεγγίζει με το Ισραήλ.
Μένει φυσικά στο κάδρο και η κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία δια του ΥΠΕΞ Α. Μπλίνκεν δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν κάθε πρωτοβουλία για τη λήξη των εχθροπραξιών, όμως η Ουάσιγκτον δεν θα αναμειχθεί και δεν θα ασκήσει πίεση στις δύο πλευρές να αποδεχθούν κατάπαυση του πυρός.
Η δήλωση αυτή εύκολα ερμηνεύεται ως καλυμμένη απόλυτη αμερικανική στήριξη του Ισραήλ.
Όμως η δήλωση αυτή ανοίγει την πόρτα στο ενδεχόμενο, η αμερικανική κυβέρνηση να αποσυρθεί στο προσεχές μέλλον οριστικώς από τη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου ευρύτερα, (χωρίς φυσικά επιπτώσεις στην ασφάλεια του Ισραήλ).
