Το σήμερα και το αύριο

Οι πιο αδικημένοι από την επίκαιρη κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική) είναι όσοι έχασαν τη δουλειά τους. Και είναι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο τομέα επιχειρείται όχι απόλυση, αλλά μετάθεση 2000 υπαλλήλων σε άλλες θέσεις, όπου υπάρχει αντικείμενο δουλειάς. Και όμως κηρύχτηκε πόλεμος για να μην αλλάξει τίποτα. Νομίζω ότι οι μέρες που πέρασαν έδειξαν ότι η ηγεσία τους παραπλάνησε και ήδη την εγκατέλειψαν… Είμαι βέβαιος ότι, κατά βάθος, ακόμη και αυτοί που έχουν απολυθεί (στον ιδιωτικό τομέα) δεν θα ήθελαν να ξαναγυρίσει η Χώρα μας στην κατάσταση που ήταν πριν έρθει το Μνημόνιο, αφού θα επακολουθούσε με μαθηματική ακρίβεια η χρεωκοπία, που θα ήταν πολύ χειρότερη για τη Χώρα μας από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όσο δυσβάστακτη και αν είναι.
Κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι δεν είναι τυχαίο, ούτε αποτέλεσμα προδοσίας το ότι η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι στο «Μηχανισμό Στήριξης», δηλαδή στο Μνημόνιο. Πρόκειται για κρίση του (καπιταλιστικού) συστήματος με ιδιαιτερότητες σε κάθε χώρα.
Το Μνημόνιο όμως είναι το Συμφωνητικό, το Συμβόλαιο, που έγινε ανάμεσα στις χώρες και στους δανειστές τους. Οι δανειστές ζητούν να γίνουν αλλαγές που δεν θα αφήσουν να ξαναοδηγηθούν οι χώρες στην οικονομική κατάρρευση.
Τέτοιες αλλαγές ήδη βλέπομε να γίνονται στη Χώρα μας: Μνημόνιο, δηλαδή συμφωνία, ανάμεσα στο υπουργείο Οικονομικών και στα άλλα υπουργεία, ώστε να κάνουν αυτά που χρειάζονται και να μην κάνει κάθε υπουργός «του κεφαλιού του», σαν να ήταν το υπουργείο του βιλαέτιου και ο υπουργός πασάς του.
Η αποκέντρωση, η διαφάνεια, η στήριξη των πιο φτωχών και αδικημένων επιδιώκεται ως βασικό στοιχείο συμφωνίας των τριών κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση. Πρώτη φορά ουσιαστικά κυβερνάται η Ελλάδα από μη μονοκομματική κυβέρνηση. Αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης και μελλοντικά μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας θα έχομε. Αυτό συμφέρει τον πολύ κόσμο και είναι θετικό βήμα και για τη Δημοκρατία μας.
Ευτυχώς μέσα στην καταχνιά της πολύχρονης κρίσης αρχίζουν να διαφαίνονται κάποια σημάδια φωτεινά ότι τα νέα δάνεια που πήραμε θα τοποθετηθούν με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να γίνουν έργα, να ανοίξουν δουλειές και να μειωθεί η τεράστια ανεργία, που είναι η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους συνδικαλιστές που πρέπει να αναπροσανατολίσουν στη νέα πραγματικότητα τις επιδιώξεις τους.
Ευτυχώς στην εποχή της ανέχειας και της φτώχειας αρχίζομε να ξαναβρίσκομε την ανθρωπιά, που είχαμε χάσει με το να θεοποιήσομε το κέρδος και το χρήμα. Είναι παρήγορο σημάδι το ότι άτομα, κοινωνικές ομάδες, φορείς όπως η εκκλησία προσπαθούν κάθε μέρα να απαλύνουν τον πόνο που φέρνει η φτώχεια και η ανέχεια… Ο εθελοντισμός και η ανυστερόβουλη βοήθεια στους συνανθρώπους είναι δείγμα υγείας της κοινωνίας.
Η κρίση έχει μακροημερεύσει και με βάση τους κανόνες της ζωής πλησιάζει το τέλος της, που ελπίζω ότι θα μας βρει όλους πιο σοφούς, πιο συγκρατημένους, πιο ανθρώπους για τους συνανθρώπους μας.
Καλές γιορτές με ευχές να είναι πολύ καλύτερος για όλους τους Έλληνες ο καινούργιος χρόνος.