Το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων

Τα ανωτέρω ανέδειξαν εθνικούς ηγέτες, εθνάρχες. Αυτοί μπόρεσαν λόγω της εμπλοκής τους στις περιόδους αυτές, να εκφράσουν την πλειοψηφική πλευρά του λαϊκού αισθήματος. Έτσι προέκυψαν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Οι κυβερνήσεις αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό επιβεβλημένες, γιατί έπρεπε να παρθούν μεγάλες αποφάσεις σε όλα τα θέματα χωρίς χρονοτριβή. Έτσι οι πολίτες μέχρι πριν 3-5 χρόνια ήταν σε ένα υψηλό βαθμό ευημερίας.
Όμως η χώρα πλέον είχε παύσει να «παράγει» εθνικούς ηγέτες, οι δε κληρονόμοι αυτών απεδείχθησαν ανεπαρκείς για να συνεχίσουν με τα κεκτημένα, που είχαν καταφέρει οι προκάτοχοι-πρόγονοί τους. Βέβαια εδώ ευθύνεται και το εκλογικό σώμα που υπερκέρασε με το συναίσθημα τον ικανότερο. Έτσι έπρεπε να χαθούν κατακτήσεις 10ετιών (μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, κ.ά.), για να πάει ο Έλληνας ψηφοφόρος στις κάλπες στις εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2012 και να απαντήσει χωρίς πια το συναίσθημα των ονομάτων, αλλά με την πραγματικότητα της επιβίωσής του.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι ελεύθερα εξέφρασαν τις προτιμήσεις των καιρών. Οι σειρήνες της ισοπέδωσης και των φρούδων ελπίδων της αριστεράς δεν μπόρεσαν να πάρουν το προβάδισμα της ώριμης πια σκέψης των νεοελλήνων. Έτσι πήραν το δικαίωμα για κυβέρνηση τα κόμματα που συνέβαλαν στην ευημερία των Ελλήνων τα τελευταία (60) χρόνια. Σε αυτά τα κόμματα της γνώσης και της εμπιστοσύνης και πάλι ο Ελληνικός λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του.
Το τρίτο κόμμα της συγκυβέρνησης, δυστυχώς αδικαιολόγητα, επιμένοντας μέχρι τέλος σε λέξεις και θέσεις του κόμματός του, μη δίνοντας στο πρώτο πλειοψηφικά κόμμα, το προβάδισμα στην επιλογή, απεχώρησε. Ευτυχώς οι δύο αρχηγοί των άλλων κομμάτων της συλλογικής κυβέρνησης, με περισσότερη ευθύνη, πέραν από τα κόμματά τους, για τη χώρα και τα μεγάλα προβλήματά της, στάθηκαν αντάξιοι πλατύτερης, εθνικής επιταγής. Μας έχουν άλλωστε συνηθίσει, να τολμούν, ο μεν κ. Σαμαράς και το 1992, ο δε κ. Βενιζέλος από το 2007.
Η συλλογική κυβέρνηση θα εξοστρακίσει ακόμη περισσότερο τα μπλε, πράσινα κ.ά. καφενεία. Θα ψηφίζει νόμους συλλογικότερα. Θα εκτονώσει το πολιτικό μένος των πολιτών και την πόλωση των κομμάτων. Οι πολίτες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των αρχηγών, των παραδοσιακών κομμάτων που σταθερά κυβερνούν τη χώρα και απερίσπαστα θα ασχοληθούν με τα σοβαρότατα θέματα της προόδου και της ανάπτυξης των ιδίων και της χώρας και λιγότερο τι ψηφίζουν.
Η συλλογική κυβέρνηση άντεξε και συνεχίζει υπεύθυνα και αποτελεσματικά. Αυτό θα είναι το μοντέλο του μέλλοντος, που πολλά χρόνια ακολουθούν και σήμερα χώρες της Δυτικής Ευρώπης (Γερμανία, Ιταλία κ.ά.). Θα το εκφράζουν οι πολίτες και θα το επιβάλλουν, με την αίσθηση της γνώσης και του συμφέροντός τους.