Το «ταμπού» της εξουσίας

«Αποβλέπω σε μιαν οργάνωση της κοινωνίας τέτοια, που να μην εξαρτάται από τα κόμματα. Γιατί ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός είναι να λυτρωθεί ο πολίτης από το «ταμπού» της εξουσίας!». Αυτά έλεγε ο Οδ. Ελύτης σε συνέντευξή του το μακρινό 1958…

Τι κι αν έχουν περάσει 56 χρόνια; Τι κι αν βιώνουμε μια πολυεπίπεδη κρίση; Μια κρίση θεσμική, αξιακή, κρίση αρχών, οικονομική, κρίση του πολιτικού και κομματικού συστήματος, μια κρίση στην ουσία πολιτισμική… Τελικά, οι νοοτροπίες που μας έφεραν ως εδώ δεν θα αλλάξουν εύκολα…!

 

Ποια είναι άραγε η ουσία των όσων διαδραματίστηκαν λίγες ημέρες πριν στο Ζάππειο στην εκδήλωση του κ. Γιώργου Παπανδρέου για τα 40 χρόνια του ΠΑΣΟΚ; Τι αναπολούσαν και τι νοσταλγούσαν οι πολιτικοί του φίλοι με το σύνθημα «Γερά – γερά να φύγει η Δεξιά!»; Ποιο «όραμα» εξέφραζαν;

 

Δείγμα αυτό μιας αντίληψης και μιας νοοτροπίας που θέλει το κόμμα να ταυτίζεται με το κράτος… Μια αντίληψη κρατισμού και πελατειακών σχέσεων. Ένα δήθεν όραμα για μια Ελλάδα περασμένων δεκαετιών βουτηγμένη στην αναξιοκρατία, το δανεικό χρήμα και φυσικά μια χώρα που θα ζήσει ξανά μια πλαστή και εικονική πραγματικότητα, μια δεύτερη φούσκα που όταν θα σκάσει οι συνέπειες θα είναι χειρότερες από τις τωρινές… Για όλους αυτούς ένα έχει σημασία, ο «εκλεκτός» τους να έρθει ξανά στα «πράματα» και οι ίδιοι να συμμετέχουν πάλι στη νομή της εξουσίας… Οραματίζονται την Ελλάδα περασμένων δεκαετιών και ό,τι μας οδήγησε στη σημερινή οριακή κατάσταση! Έτσι γαλουχήθηκαν… Έτσι έμαθαν να ζουν… Αδυνατούν να προσαρμοστούν… Τρομάζουν στο νέο, στις αλλαγές. Χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους… Γι’ αυτό με τα συνθήματά τους προσπαθούν να «γαντζωθούν» στον δικό τους αρχηγό, εκφράζοντάς του την εμπιστοσύνη και την αφοσίωσή τους! Αυτονόητο, βεβαίως, είναι ότι δεν αποδίδουν καμία ευθύνη στον αρχηγό τους για τη σημερινή κατάσταση… Αναπολούν το χθες και ελπίζουν -δυστυχώς- να το… Ξαναζήσουν!

 

Αλλά ο κ. Γ. Παπανδρέου γιατί έμεινε «πολιτικά απαθής» απέναντι στους «κλακαδόρους-νοσταλγούς» μιας εποχής που όλοι θέλουμε να ξεπεράσουμε και να θυμόμαστε ως μια άσχημη -αλλά διδακτική- περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας; Ένας κοσμοπολίτης ο ίδιος γιατί δεν αποδοκίμασε με ένα νεύμα ή μια κίνηση του χεριού όσους είχαν ξεπεράσει τα όρια του πολιτικού πολιτισμού με τη στάση τους απέναντι στον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Θιασώτης ο ίδιος ενός πολιτικού πολιτισμού και λάτρης του εκσυγχρονισμού, κοσμοπολίτης. Αυτός που οραματιζόταν την Ελλάδα ως «Δανία του Νότου», πώς κατάφερε να εγκλωβιστεί; Μοιάζει σαν να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται! Εμφανίστηκε «πολιτικά δέσμιος» από ένα παλαιό ΠΑΣΟΚ κι ας μην ήταν αυτό το μήνυμα που ήθελε να περάσει…

 

Κι αν όμως οι υπάρχοντες πολιτικοί φίλοι του κ. Γ. Παπανδρέου, που οραματίζονται μια Ελλάδα του κρατισμού, δεν είναι ίσως -από μόνοι τους- αριθμητικά αρκετοί να αλλάξουν με την ψήφο τους στις προσεχείς εκλογές την πορεία της χώρας από τις «ράγες» των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το μεγάλο ποσοστό των παλαιών συντρόφων τους -με παρόμοιες πολιτικές απόψεις- που εδώ και καιρό έχουν εγκαταλείψει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας πολιτικό χώρο που να τους εκφράζει…

 

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ένα τμήμα της κοινωνίας «οραματίζεται» την προ κρίσης εικονική και δανεική πραγματικότητα…

Κι εδώ οι ευθύνες του πολιτικού προσωπικού για μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία είναι μεγάλες.

Βλέπετε, «Θέλει να τρως το ψαροκόκαλο και να πετάς το ψάρι δύναμη» Οδ. Ελύτης.