Θυμάμαι πριν χρόνια που είχα επισκεφτεί την Ιερουσαλήμ, όπου είδα στο τείχος που χωρίζει την εβραϊκή από τη μουσουλμανική συνοικία να «κουτουλάνε» κάποιοι άνθρωποι με μαύρα ρούχα και καπέλα.
Η επιμονή τους μου προξένησε εντύπωση, καθώς κατάλαβα ότι πρόκειται για τους Ισραηλινούς που κάνουν την προσευχή τους και δεν μπόρεσα να μην νιώσω ευγνώμονας που είμαι χριστιανός.
Γιατί η θρησκεία τους είναι μια σκλαβιά που τους υποτάσσει σε αυτή τη ζωή χωρίς την ελευθερία, ευψυχία και υπέρβαση θανάτου, που διδάσκει ο χριστιανισμός τον οποίον και ανέδειξαν.
Αυτή καθορίζει και την επιμονή με την αντιδραστική συμπεριφορά που τους χαρακτηρίζει αλλά βεβαίως και την υψηλή εμπιστοσύνη και συνεργασία μεταξύ τους.
Το τελευταίο αποτελεί και το μυστικό αυτού του λαού, που έχει καταφέρει να δικτυωθεί σε ισχυρά πόστα και να οργανωθεί σε ομάδες κοινών συμφερόντων.
Δεν είμαι ούτε αντισιωνιστής ούτε μου αρέσουν οι συνωμοσιολογίες απεναντίας τις απεχθάνομαι και τις θεωρώ γνώρισμα υποανάπτυκτων ανθρώπων.
Όμως το αμερικανό ισραηλινό συμβούλιο δημοσίων υποθέσεων, όπως και οι πάμπολλες εμπορικές αφανείς ενώσεις των απανταχού Ισραηλινών είναι δεδομένες, όπως και η επιρροή τους στα κέντρα πολιτικών αποφάσεων και στις διεθνείς πηγές χρηματοδότησης.
Όπως προείπα το ισχυρότερο όπλο του Ισραήλ είναι η εμπιστοσύνη μεταξύ τους με την ανάγκη τους για επιβίωση και την επιμονή των πράξεών τους.
Ελέγχουν μεγάλο μέρος του διεθνούς εμπορίου και του τραπεζικού συστήματος, καθώς και το μεγαλύτερο ποσοστό εκμετάλλευσης διαμαντιών στον κόσμο.
Στη Χάιφα, ένα μόνο εργοστάσιο επεξεργάζεται το δέκα της εκατό του συνόλου της παγκόσμιας παραγωγής διαμαντιών που εξορύσσονται από ορυχεία Ισραηλιτών στη νότιο Αφρική και τα εξάγουν στην πόλη των διαμαντιών την Αμβέρσα.
Βεβαίως αυτή η υψηλού επιπέδου συνεργασίας με τη μοχθηρία που τους διακρίνει αποτελεί ακαταμάχητο πλεονέκτημα και δημιουργεί συνθήκες επιτυχίας όπου κι αν βρίσκονται, ενώ προκαλεί συναισθήματα ζηλοφθονίας από τους ανταγωνιστές τους.
Η ιστορία των Εβραίων είναι γεμάτη πόνο και διωγμούς, κάτι που αποτελεί ανεκτίμητο οικουμενικό δίδαγμα της ανθρωπότητας.
Πως ένα έθνος τυραννιέται διαχρονικά και δημιουργεί συνεχώς προβλήματα.
Κουβαλάνε ένα συλλογικό βάρος και μια απίστευτη νοοτροπία σε σχέση με την αιματοβαμμένη λωρίδα της Γάζας που καθιστά ανυπόφορη κι εγκληματική τη συμπεριφορά τους.
Βεβαίως και σέβομαι -αναγνωρίζω- συμπάσχω για τα δεινά που πέρασαν κυρίως από τις θηριωδίες των ναζί όμως οφείλει τόσο η σημερινή πολιτική τους ηγεσία όσο και ο λαός που την υποστηρίζει να κατανοήσει την αδιέξοδη σύγχρονη συμπεριφορά του σύγχρονου κράτους που τους καταδικάζει στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 με την αρ. 181 απόφαση συμβουλίου Ο.Η.Ε. και έχει αναγνωριστεί από τρία αραβικά κράτη, ενώ μόλις το 1994 δηλαδή ύστερα από σαράντα έξι χρόνια αναγνωρίστηκε το αντίστοιχο παλαιστινιακό κράτος που προβλεπόταν στην απόφαση με τη συνθήκη του Όσλο.
Είναι ενδιαφέρον για τους αναγνώστες ότι η λέξη Ισραήλ σημαίνει διαμάχη με το θεό κι ότι αυτό ακριβώς εκφράζει την πορεία τους, καθώς ζούνε διαρκώς με την σύγκρουση χωρίς την ελπίδα νίκης ζωής στο θάνατο και φυλακίζονται άδικα και μάταια σε αυτή τη ζωή.
Θα πρέπει όμως να τονίσουμε μαζί με την αδιαλλαξία του Ισραήλ και την αυθαίρετη δράση της ακραίας οργάνωσης Χαμάς, που δίνει λαβή για τις οργανωμένες επιθέσεις και τις επεκτάσεις οικισμών στην αμφιλεγόμενη ζώνη.
Είναι οξύμωρο το γεγονός ότι ο εβραϊκός χαιρετισμός είναι σαλόμ που σημαίνει ειρήνη… από ένα λαό που έχει καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτη την αρχική του γλώσσα και να την επαναφέρει ως επίσημη καθομιλουμένη του σύγχρονου κράτους.
Τελικά αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει κι αυτή η συνεχής εμπόλεμη κατάσταση μας υπενθυμίζει πόσο αμέτρητη είναι η ηλιθιότητα και πόσο ανεκτίμητη η ειρήνη.