Παρένθετη μητρότητα, ελπίδα, όνειρα και πεπρωμένο. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις έννοιες, που παίρνουν σάρκα και οστά στο βιβλίο «Το τελευταίο δαχτυλίδι» του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη, το οποίο παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης στο βιβλιοπωλείο Κλαψινάκης στο Ρέθυμνο. Για το βιβλίο μίλησε η αναγνώστρια Στεφανία Φραγκιαδάκη και ο συγγραφέας. Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η ηθοποιός Μαρία Ζαχαράκη, ενώ την παρουσίαση πλαισίωσε μουσικά ο Μανώλης Δοκιμάκης (μαντολίνο).
«Το «τελευταίο δαχτυλίδι» είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για την παρένθετη μητρότητα και πραγματεύεται αυτό το δύσκολο κοινωνικό ζήτημα, το οποίο τον τελευταίο καιρό απασχολεί όλο και περισσότερο την ελληνική οικογένεια. Θίγω και άλλα θέματα μέσα στο βιβλίο, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με κοινωνικές προεκτάσεις», αναφέρει ο συγγραφέας του βιβλίου, κ. Σπύρος Πετρουλάκης.
Η Νάσια, ένα γεμάτο όνειρα νεαρό κορίτσι από την Καστοριά, κατεβαίνει στην Αθήνα για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά της. Η πρωτεύουσα την ελκύει όπως το φως την πεταλούδα. Θέατρο, χορός, παραστάσεις αποτελούν για εκείνη έναν ονειρικό και παραμυθένιο κόσμο. Τι θα συμβεί όμως όταν απαντήσει στην αγγελία: «Ζητείται παρένθετη μητέρα»; Ποια απρόσμενη τροπή θα πάρει η ζωή της;
Άγγελος και Τατιάνα: εκείνη πετυχημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων, εκείνος καταξιωμένος σχεδιαστής κοσμημάτων. Ζουν την απόλυτη ευτυχία, ώσπου ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα θα ανατρέψει τα πάντα στην τακτοποιημένη ζωή τους.
Η Τατιάνα ανακαλύπτει το καλούπι με τα πέντε πανομοιότυπα δαχτυλίδια που είχε σχεδιάσει ο Άγγελος. Για τα τρία πρώτα είναι σίγουρη που βρίσκονται.
Προσπαθώντας, όμως, να ανακαλύψει τα άλλα δύο και τις κατόχους τους, θα κληθεί να πληρώσει ένα μεγάλο τίμημα. Το κόστος για την απόκτησή τους δεν απαιτούσε χρήμα, μα κάτι πολύ πιο ισχυρό.
Σύμφωνα με τον κ. Πετρουλάκη, η ελπίδα και το πεπρωμένο είναι έννοιες που έχουν σημαντικό ρόλο στη ζωή του ίδιου, αλλά και όλων των ανθρώπων, αναφορικά και με δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
«Σίγουρα η ελπίδα έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου. Επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος δε μπορώ να μη σκέφτομαι, να μην ελπίζω ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Μπορεί να είναι ουτοπικό, μπορεί να είναι ένα κομμάτι της φαντασίας μου, αλλά δε μπορώ να ζήσω χωρίς την ελπίδα μέσα μου.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, αλλά δεν έχω καταλήξει αν ισχύει αυτό ή αν τελικά το πεπρωμένο και τη μοίρα μας τα καθορίζουμε οι ίδιοι, με τις πράξεις μας και με τη συμπεριφορά μας.
Η ελπίδα σίγουρα είναι σημαντική και για τον σύγχρονο άνθρωπο, εν μέσω δύσκολων καταστάσεων. Τώρα, το πεπρωμένο αν το πιστεύεις ιδιαίτερα μπορεί να καθορίσει και τη ζωή σου. Δε θεωρώ ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί αυτό που πιστεύει ότι είναι η μοίρα του. Θα πρέπει να ξεφεύγουμε από αυτό. Θα πρέπει να ψάχνουμε δικούς μας δρόμους, δικούς μας τρόπους, για να μπορούμε να επεμβαίνουμε σε αυτό που θεωρούμε ότι είναι πεπρωμένο και να το αλλάζουμε», επισημαίνει ο ίδιος.
Αναφορικά με το τι τον ενέπνευσε στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, αλλά και σχετικά με την ύπαρξη περισσότερων γυναικείων ρόλων στο έργο αυτό, ο κ. Πετρουλάκης απαντά: «Για το συγκεκριμένο βιβλίο, με ενέπνευσε η υπογεννητικότητα και κάποια γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε κοντινό μου πρόσωπο και τα οποία δε μπορούσα να μην εκφράσω μέσω της πένας μου. Επειδή το βιβλίο αναφέρεται στην παρένθετη μητρότητα, ο γυναικείος ρόλος είναι ισχυρός. Χωρίς ωστόσο να αποβλέπουμε και το ανδρικό κομμάτι, το ισχυρό κομμάτι που κρατάει ο άνδρας στο βιβλίο. Άλλωστε, στο βιβλίο κυριαρχεί ο έρωτας -χωρίς να είναι ερωτικό- οπότε δε θα μπορούσε να λείψει και ο άνδρας από αυτό».
Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από το Ρέθυμνο και τα Χανιά, στα οποία ζει και εργάζεται σήμερα. Ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, παίζοντας ούτι, τραγουδώντας, γράφοντας μουσική και στίχους. Παράλληλα, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο Δίκτυο fm 91,5 στα Χανιά. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Είναι προπονητής και πανελληνιονίκης στο Taekwondo, ενώ έχει ασχοληθεί με τη φωτογραφία, την αναρρίχηση και τις καταδύσεις.
«Το Ρέθυμνο είναι η πόλη, στην οποία μεγάλωσα. Έζησα αρκετά χρόνια εδώ, το αγαπάω ιδιαίτερα. Είναι η πόλη της καρδιάς μου και πιστεύω ότι κάποια στιγμή, στην πορεία στο μέλλον θα επιστρέψω εδώ. Για μένα, η πόλη αυτή είναι ένας μαγνήτης που με τραβά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Πετρουλάκης.
«Η συγγραφή, λέει ο ίδιος, «ήταν ένας τρόπος για να μπορέσω να απεμπλακώ από την καθημερινότητα και να βγάλω προς τα έξω πράγματα, τα οποία είχα μέσα μου και με «έπνιγαν». Είχα πράγματα να πω και βρήκα αυτιά να τα ακούσουν και μάτια να τα διαβάσουν», ενώ προσθέτει σχετικά με την συγγραφή παραμυθιών από τον ίδιο: «Στη συγγραφή των παραμυθιών, μου δίνουν ώθηση τα ίδια τα παιδιά. Μου αρέσει να «συμβουλεύω» και να δίνω τη δυνατότητα στα παιδιά να ανοίγουν τα φτερά της φαντασίας τους. Σίγουρα μέσα από τα βιβλία, έχω τη δυνατότητα να περάσω και στα παιδιά και στους γονείς κάποια στοιχεία της δικής μου φιλοσοφίας και κάποια στοιχεία, τα οποία θεωρώ ότι σε πολλές περιπτώσεις τα καταπνίγουμε πίσω από έναν υπολογιστή ή μπροστά σε ένα κινητό τηλέφωνο ή σε μια οθόνη».
