Τρεις υπουργοί και πέντε στελέχη της συγκυβέρνησης βρίσκονται σήμερα στο Παρίσι για να διαπραγματευτούν, ελπίζουμε χωρίς βούτυρο, τον τρόπο με τον οποίο θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος με τίτλο «Βγαίνουμε από το Μνημόνιο». Και έτσι θα φτάσουμε στην αρχή του επόμενου έτους. Που σηματοδοτεί το τέλος της πενταετίας που άνοιξαν ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, όταν έβαζαν τη Χώρα στα δεσμά του μνημονίου, τον Μάιο του 2010.
Πέντε χρόνια που πλήρωσε ο Ελληνικός Λαός, με την «εξαέρωση» του ενός τρίτου των εισοδημάτων του και με τη φτωχοποίηση του ενός τρίτου του πληθυσμού της Χώρας. Που πλήρωσε η Δημόσια Διοίκηση, που δεν άλλαξε αλλά παρέμεινε απολιθωμένη «στον κόσμο της», μετά από συνειδητή επιλογή της συγκυβέρνησης. Με εξαίρεση την μισθολογική καταβαράθρωση των υπαλλήλων της. Που πλήρωσε η Κοινωνία ολόκληρη, με μια σειρά διαρθρωτικών αλλαγών που έμειναν ανεφάρμοστες, ή εφαρμόστηκαν λάθος. Που πλήρωσε και όλη η Ευρωζώνη, έχοντας απειρία στην αντιμετώπιση μιας τόσο μεγάλης οικονομικής και πολιτικής κρίσης, που έπληξε ξαφνικά τα θεμέλια της. Και που την πληρώνει επί τέλους, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η παλαιά πολιτική τάξη που βαδίζει ολοταχώς προς «το τέλος εποχής». Μιας εποχής που, σε μερικά χρόνια, κανείς από τους πρωταγωνιστές της δεν θα θέλει να θυμάται.
Δεν θα θέλει να τη θυμάται η Νέα Δημοκρατία, που είναι ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος στην Ελλάδα. Του κόμματος που κυβερνά έμμεσα ή άμεσα σχεδόν όλη την Ευρώπη. Η Νέα Δημοκρατία που, και λόγω ιδεολογικής σύμπτωσης με τα κόμματα της κυρίας Μέρκελ, του κυρίου Ντάισεμπλουμ και του κυρίου Καιτάνεν έκανε τη μεγάλη στροφή, από τα Ζάππεια του 2011 προς την πλήρη μνημονική υποταγή του 2012-2014.
Δεν θα θέλει να τη θυμάται ούτε το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο, πέρα από την ευθύνη που έχει για την ένταξή μας στο μνημόνιο, έκλεισε τα μάτια στα σκάνδαλα του παρελθόντος του και συμβιβάστηκε. Συντασσόμενο, για να μείνει στην εξουσία, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα και τις υποδείξεις του και «ματώνοντας» την Κοινωνία, για μία ακόμη φορά.
Δεν θα θέλει να τη θυμάται ούτε η Ευρωζώνη. Εκτός και αν εξακολουθήσουμε να τη θυμίζουμε εμείς σε αυτούς. Με τις συμπεριφορές και τα ψέματά μας, το κρυφτούλι μαζί τους, τα ναι μεν αλλά και τους νόμους που ψηφίζουμε, για να μην εφαρμόσουμε στη συνέχεια.
Και βέβαια, δεν θα θέλει να τη θυμάται ούτε ο Ελληνικός Λαός. Ο οποίος μπήκε μόνος αυτός, αφού οι υπόλοιπες «μνημονιακές» χώρες διέφυγαν, φτωχός και εξαθλιωμένος, στο Ευρωπαϊκό περιθώριο. Μετατρεπόμενος σε συνεχή επαίτη δανείων από τους «συνεταίρους μας» και την ΕΚΤ, για να μην καταρρεύσει πλήρως η Χώρα. Δανείων που επιστρέφονται ήδη εντόκως, μέσω των αδιέξοδων πρωτογενών πλεονασμάτων και της ληστρικής φορολόγησης των αδυνάτων, που φτωχοποιούν ακόμη περισσότερο όλους μας.
Και τέλος, δεν θα θέλει να τη θυμάται το παλαιό πολιτικό σύστημα, που συνέβαλλε ουσιαστικά σε όλα τα παραπάνω δεινά, αλλά και στις «γενέσεις» της φασιστικής Χρυσής Αυγής και των «ψεκασμένων» Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Ο επόμενος χρόνος και οι εκλογές που έρχονται όλο και πλησιέστερα, εκτιμούμε ότι θα σηματοδοτήσουν μια καινούργια αρχή. Μια αρχή, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξουν δύο νέα σχετικά κόμματα: Ο νέος Σύριζα, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Που τον βλέπουμε να στρέφεται όλο και πιο πολύ στο ρεαλισμό και στην προετοιμασία για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας, που μάλλον θα κληθεί να διαχειριστεί. Και το Ποτάμι, που μέρα με την ημέρα, διαμορφώνεται σε μια υπολογίσιμη και σοβαρή πολιτική δύναμη, με θέσεις, με άποψη και με προτάσεις. Οι οποίες είναι εύκολο να εφαρμοστούν και δύσκολο να αμφισβητηθούν για την ορθότητά τους.
Και ελπίζουμε, ο Σύριζα να μην υποκύψει στην λαγνεία της εξουσίας που έχει ήδη καταλάβει την παλαιοπασοκική του πτέρυγα, ούτε στις εξτρεμιστικές, ανεδαφικές και επικίνδυνες θέσεις και απόψεις της Αριστερής Πλατφόρμας του κ. Λαφαζάνη. Ελπίζουμε επίσης, το Ποτάμι να συνεχίσει το στέρεο και ευθύ δρόμο που ακολουθεί σήμερα. Για να αποτελέσουν τα δύο αυτά κόμματα, τον πυρήνα της αναγέννησης της πολιτικής ζωής της Χώρας. Και να συμβάλλουν στη συνέχεια, κάθε ένα από τη θέση που θα το «τάξουν» με τη δύναμη που θα του δώσουν οι ψηφοφόροι, στην αναγέννηση της πατρίδας μας. Που χρειάζεται νέες ιδέες, νέους και άφθαρτους ανθρώπους και νέα ώθηση για να ξεφύγει από το βάραθρο που ανοίγεται όλο και περισσότερο μπροστά μας. Ώστε να κατορθώσουμε για πρώτη φορά, να διαπραγματευτούμε πραγματικά και σοβαρά με τους εταίρους μας, τα αυτονόητα. Χωρίς τις αγκυλώσεις που προκαλούν τα ψέματα, οι πελατειακές σχέσεις, οι συντεχνίες και οι ιδεολογικές συνάφειες με τα αδελφά πολιτικά κόμματα της Ευρώπης. Αφού, είναι φανερό πια, ότι ούτε το success story και η «έξοδος από το μνημόνιο» της συγκυβέρνησης, ούτε η περιθωριοποίησή μας, που ευαγγελίζονται οι «Λαφαζανικές» και οι αριστερότερες δυνάμεις του Κοινοβουλίου μας, αποτελούν λύση στα προβλήματα του Λαού και της Χώρας. Και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι εκλογείς. Οι οποίοι από ότι φαίνεται, θα έχουν στη διάθεσή τους δώδεκα ώρες, κάποια συννεφιασμένη Κυριακή του χειμώνα που έρχεται, για να αποφασίσουν σωστά, για τις τύχες όλων μας.
