(Της, κάθε επιπέδου, Ελλάδας μας)
Όταν συζητούμε, μιλούμε, διαβάζουμε και ακούμε για τις διάφορες οικονομικές παραμέτρους της (με την συνολική έννοιά της) πατρίδας μας, δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια γενικευμένη «σκιά» που απλώνεται μπροστά στα μάτια της ταλαιπωρημένης εθνικής ψυχής μας!
Είμαστε (όπως μας λένε) μια καταχρεωμένη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσής της, και όλοι αναρωτιόμαστε, γιατί, πώς, και πότε «καταντήσαμε» εκεί, και ταυτόχρονα «καπακώνεται» ετούτη η αναρώτησή μας με μια άλλη αναρώτηση, αν, ποιος, και πόσο ευθύνεται κάποιος για αυτήν την σημερινή πραγματικότητα!
Οι περισσότεροί μας, «ισοπεδώνουμε» ετούτα τα αναρωτήματα, και «δεν «σηκώνουμε κουβέντα», αρκούμενοι σε μια απάντηση, σε μια «διαπίστωση», ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, για όλα φταίει το (πολιτικό) «σύστημα», για όλα φταίνε οι αόριστες «σκιές» και κάποια απροσδιόριστα «φαντάσματα», για όλα φταίει «το Κράτος».
Ας καθίσουμε να κάνουμε μια αυτοκριτική, ένα διάλογο ουσίας και επιχειρημάτων, μια ανοικτή ματιά των πραγμάτων, κάτι που δεν είναι και τόσο «ελληνικό», κάτι που, δυστυχώς, «δεν μιλεί, καλά, ελληνικά»!
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να βάλλουμε ένα περιθώριο στην συζήτησή μας, και να την μαζέψουμε μέσα σ’ αυτό (από την απεριοριστία της που μέχρι σήμερα απλώνεται), δεχόμενοι αυτό που όλοι οι σοφοί θέτουνε, ότι δηλαδή, κάθε αποτέλεσμα έχει την αιτία του!
Αφού λοιπόν υπάρχει αιτία, ή υπάρχουν αιτίες, ας τις ψάξουμε για να τις καταγράψουμε, ώστε στην συνέχεια (αν θέλουμε να μπούμε σε σωστό δρόμο) να τις «αφορίσουμε» για να γλυτώσουμε και από αυτές και από το αποτέλεσμα τους, που τις ακολουθεί!
Έχει χιλιοειπωθεί, (και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς περισσότερο με αυτήν την παράμετρο), ότι για το σημερινό πρόβλημα μας φταίνε τα θαλασσοδάνεια, φταίνε οι λαμογιές, φταίνε τα κυκλώματα που επί δεκαετίες τσιμπουροβιούν πάνω στην ελληνική πραγματικότητα, την εξασθενίζουν και την αρρωσταίνουν.
Απλά μια απορία θα συμπλήρωνε κανείς, αναρωτώμενος αν όλους αυτούς τους υπαρκτούς «ιούς» κανείς μας δεν τους έβλεπε, κανείς μας δεν τους καταλάβαινε, κανείς μας δεν ενοχλείτο, κανείς μας δεν αντιλαμβανόταν την ύπαρξή τους!
Διότι η ιστορία δείχνει, ότι στους «φορείς» τους δείχναμε πολύ σεβασμό, ότι τους ακούγαμε και τους θαυμάζαμε, ότι τους χειροκροτούσαμε, ότι στοιχιζόμαστε «στην ουρά» για να κοινωνήσουμε το Άχραντο μυστήριο της χειραψίας τους, ότι καμαρώναμε για την φιλία τους, ότι επιδιώκαμε μια θέση δίπλα τους στο πλάνο της κοινωνικής αναγνώρισής μας!
Αυτή η απορία μας, ας είναι έτσι, «για την ιστορία»!
Στην προταθείσα καταγραφή των αιτίων, εμείς εδώ στο παρόν σημείωμά μας, θα προσθέσουμε μια άλλη, υπαρκτή, παράμετρο, που σαν ιδιόμορφη «κατάρα», σαν ακρίδα των πληγών της Αιγύπτου, σαν αδηφάγο σαράκι, σαν Προμηθεακή τιμωρία κατατρώγει το Κρατικό και το δημοτικό ταμειακό συκώτι!
Αναφερόμαστε και εννοούμε το «τρύπιο» δημόσιο και δημοτικό ταμείο, που πληρώνει και πληρώνει χωρίς όμως να έπρεπε, ούτε να χρειάζεται, να πληρώνει αυτά που πληρώνει!
Να χρησιμοποιήσουμε μερικά, επίκαιρα, παραδείγματα «δικά μας»!
Α. «Καταφέραμε» και φτιάξαμε μια πλατεία, που την ονοματίσαμε τιμώντας τους συμπολίτες μικρασιάτες.
Οι (αδικαιολόγητες) φθορές οι οποίες, ασταμάτητα, γίνονται στην πλατεία από τον καιρό που τελείωσε, προκαλούν «άδικες» διαρροές-δαπάνες αποκατάστασης στο δημοτικό ταμείο, προκαλούν μια μόνιμη οικονομική αιμορραγία, και ανοίγουν τρύπες στο «δημοτικό σακούλι»!
Τέτοιες «τρύπες» στο δημοτικό «σακούλι» γίνονται και από πολλές άλλες όμοιες αιτίες στις διάφορες δημοτικές υποδομές, και μπορεί να μιλήσει κανείς για «δρύμες» στο ύφασμα του!
(ΣΣ, «δρύμες» στο χωριό μου, λέμε μια αρνητική ποιότητα του υφάσματος, που το αυτοδιαλύει, όπως συμβαίνει στις αυτοδιασπώμενες πλαστικές σακούλες).
Β. Γίνονται διάφορα δημόσια έργα, τα οποία όμως αστοχούν για διάφορους λόγους και αιτίες.
Έτσι αναγκάζεται «να τρέχει πίσω τους», από αυτές τις οποιεσδήποτε και οποθενδήποτε αστοχίες, το δημόσιο και το δημοτικό σακούλι, και να τις «σκεπάζει» με (αιμορραγικό!) χρήμα, που τρέχει, συνεχώς-ασταμάτητα και με αυξανόμενη ποσότητα, από αυτές τις, πρόσθετες, «τρύπες» του.
«Κλασσικό παράδειγμα» οι καλικαντζαρολακούβες, οι οποίες μονίμως «σκεπάζονται» με δημόσιο και δημοτικό χρήμα, και αδιαλείπτως υπάρχουν διάσπαρτες, παντού, και μας «κοροϊδεύουν»!
Γ. Προ λίγων εβδομάδων είχαμε θέσει, με αίτηση και με δημοσίευμα μας, μια ακόμη παράμετρο, μια ακόμη «τρύπα» για το δημόσιο και το δημοτικό σακούλι.
Έκλεισαν τα στρατόπεδα Αρμένων, πριν μερικές δεκαετίες. Τα στρατόπεδα αυτά είχαν πολλές εκατοντάδες μ2 κτιρίων.
Οι Αρμένοι ορίσθηκαν, (μετά από πρόταση μας, κατά την σύνθεση του ΓΠΣ) σαν τοπικό οικιστικό κέντρο, που θα καλύπτει την περιοχή του Βρύσινα.
Αυτή η «ιδιότητα» των Αρμένων σημαίνει, ότι θα μας χρειασθούν οικόπεδο και κτίρια για να «στεγασθούν» οι λειτουργίες του οικιστικού κέντρου.
Άριστα αυτή η ανάγκη μπορεί (και πρέπει) να στεγαστεί στα στρατόπεδα αυτά!
Όμως μετά από τόσες δεκαετίες εγκατάλειψής τους στην φθορά του χρόνου, αυτά τα κτίρια (που τότε ήταν «εν ενεργεία») σήμερα απαιτούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να αποκατασταθούν και να γίνουν χρησιμοποιήσιμα.
Άλλη μια (μεγάλη!) αδικαιολόγητη τρύπα στο δημόσιο και δημοτικό σακούλι!
Σεβόμενοι τον πολύτιμο χώρο της εφημερίδας που θα φιλοξενήσει αυτό το κείμενο, δεν θα επικαλεσθούμε άλλα παραδείγματα και δεν θα συνεχίσουμε αυτήν την καταγραφή, όμως καθένας μας, αν το χρειάζεται, μπορεί να εντοπίσει πολλές τέτοιες «τρύπες» στο δημόσιο και στο δημοτικό σακούλι. (Και προφανέστατα, μπορούμε να ανοίξουμε ένα σχετικό διάλογο και να εμπλουτίσουμε την παρούσα επιχειρηματολογία).
Θα μπορούσε κανείς λοιπόν, απαντώντας στα διάφορα δικαιολογημένα αιτήματα για δημόσιες και για δημοτικές παρεμβάσεις λύσης τοπικών προβλημάτων, να μιλήσει, και να επικαλεσθεί την αφορισμένη φράση «λεφτά υπάρχουν», απλώς τα λεφτά πάνε «αλλού»!
Ετούτο το «χιλιοτρύπητο» δημόσιο και δημοτικό σακούλι, το οποίο εμείς ο ίδιοι το «τρυπούμε» και εμείς οι ίδιοι το «πληρώνουμε», θα πρέπει, κάποια στιγμή να σταθούμε και να το «δούμε», να «αφυπνισθούμε», και να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα αυτή. Κάθε τρύπα που του επιφέρουμε είναι μια τρύπα σπατάλης, είναι μια τρύπα διαρροής, είναι μια τρύπα που μας κάνει φτωχότερους και πιο αδύναμους απέναντι στα προβλήματα μας, είναι μια τρύπα διαφυγής των «όπλων» αντιμετώπισης των αναγκών μας.
Αν λοιπόν συλλογισθούμε τα προηγούμενα, τότε οφείλουμε να αλλάξουμε «δραστηριότητα», και να σταματήσουμε τα «τρυπήματα» του δημόσιου και του δημοτικού σακουλιού, προς όφελος εμάς των ίδιων!
* Ο Νίκος Νίνος είναι δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στον Δήμο Ρεθύμνου
