Εδώ και χρόνια, παρακολουθώ όσα γίνονται καθημερινά στη δημόσια, πολιτική και οικονομική ζωή, στην Ελλάδα.
Κάθε εποχή, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι κρατούντες, επιφυλάσσει ένα σωρό δυσεπίλυτα προβλήματα για τους πολίτες, και μάλιστα για την εργατική τάξη.
Για να δρομολογηθούν, λοιπόν, λύσεις στα προβλήματα αυτά και να μην διαιωνίζονται χρόνια, ο λαός και η εργατική τάξη πρέπει να χαρακτηρίζονται από ενότητα και ομοψυχία.
Και αυτό που «φρενάρει» τις λαϊκές προσπάθειες είναι βέβαια η συντεχνιακή θεώρηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ και το σημαντικό ρόλο του σκοταδιού της ημιμάθειας και τις πρωτόγονες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, τις οποίες ενισχύουν, συχνά και με την αρωγή του «διαίρει και βασίλευε», στην μάζα όσοι, οι πολιτικοοικονομικά δυνατοί μιας κοινωνίας, θέλουν να την ποδηγετούν και να την παρασέρνουν κατά το συμφέρον τους.
Έχει ειπωθεί ότι η κοινωνική γνώση του πολίτη και του εργαζόμενου (με αυτόν τον όρο, ας εννοούμε τις πολλές και διάφορες απόψεις, για όσα βλέπει ή ακούει ο καθένας μας κάθε στιγμή και τις πολυποίκιλων αφετηριών ιδεολογίες, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, πολιτικές, που προσκτώνται κατά την συνύπαρξή μας στο κοινωνικό σύνολο) τον ωθεί προς τα εμπρός και τον βοηθά καθημερινά σε ό,τι καλείται να αντιμετωπίσει.
Αρκεί, νομίζω, ό,τι μαθαίνει να είναι σωστό και κοινωφελές και να τον βοηθά ν’ αντιληφθεί ότι πιο πολλά και πιο σημαντικά είναι που εκείνα συνενώνουν τους πολίτες ,παρά αυτά που τους διχάζουν, αντί να ενισχύει την εγωπάθειά του και την αρχομανία ή άλλα νοσηρά του πάθη…
