Όταν σε μια παραλία μήκους 1 χιλιομέτρου, 2 παγωτατζήδες θέλουν να πουλήσουν το παγωτό τους, τοποθετούνται στα 250 μέτρα από τα άκρα, έτσι ώστε να έχουν τα εξ αριστερών και δεξιών «καλυμμένα» και να καλύβουν το χώρο μέχρι τη μέση. Έλα ντε όμως που έχοντας «καλυμμένα» τα άκρα και τον πελάτη δεδομένο και εύκολο, άρχισαν να απομακρύνονται, πονηρά, από τα σημεία αυτά και να κατευθύνονται προς χώρο του άλλου με σκοπό να του κλέψουν πελάτες και έτσι συναντήθηκαν κυριολεκτικά στο κέντρο και έγιναν το ίδιο πράγμα.
Τα άκρα όμως, με τους 2 παγωτατζήδες πλέον στη μέση και με την δουλειά να πηγαίνει πολύ καλά, δημιουργούν πολλούς καινούργιους παγωτατζήδες (Λερναία Ύδρα), με τους περισσότερους να ακολουθούν την ίδια γραμμή και να κατευθύνονται προς το κέντρο της παραλίας ώστε και αυτοί, με τη σειρά τους, να «ψαρέψουν» πελάτες ο ένας από τον άλλο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλος συνωστισμός και να έχουν ξεκινήσει να εφεύρουν ψευδοισορροπίες τύπου «έχω κεντροαριστερό-κεντροδεξιό παγωτό και το δικό μου είναι καλύτερο από το κέντρο…… του άλλου».
Παρέμειναν και κάποιοι λίγοι στα άκρα για την «μαρίδα».
Παρέμειναν και κάποιοι λίγοι στα άκρα για την «μαρίδα».
Τώρα όμως όπου ο συνωστισμός στο κέντρο έγινε αφόρητος και έχει μειωθεί το περιθώριο κέρδους, ξεκινά η αντίστροφη ροή όπου όλοι θέλουν να ξαναπάρουν τις παλιότερες θέσεις (χωρίς όμως να αφήσουν την πιάτσα του κέντρου), όμως στην κίνηση αυτή συναντούν και δημιουργούν, πλέον διαχωριστικές γραμμές -σύνορα που δεν αφήνουν να ανακαταληφθούν αμαχητί οι παλαιές θέσεις «πώλησης» …οπότε προβλέπονται ισχυρές μάχες και «λαδώματα» για να ξανακαταφέρουν να πουλήσουν το παγωτό τους στον λουόμενο λαό που χαλαρός και «ωραίος» απολαμβάνει τα μπάνια του… Έτσι και αλλιώς το παγωτό είναι το ίδιο και οι παλαιοί και νέοι παγωτατζήδες δεν σκέπτονται καν να πουλήσουν κάποιο διαφορετικό παγωτό.
Μένει να δούμε, πάντα στο ίδιο παιχνίδι, εάν οι παλαιοί ενσωματώσουν τους νέους η εάν οι νέοι «αποσύρουν» τους παλαιούς, πάντα με προοπτική να τα «βρουν» αναμεταξύ τους μιας και ο πελάτης είναι δεδομένος και είναι βλακεία τους να τον χάσουν και απλά πρέπει να συμφωνήσουν στο μερίδιο του κέρδους που θα πάρει ο καθένας στην ώρα της νέας μοιρασιάς (Δημόσια Έργα, Εξοπλισμοί, τοπική διαφθορά μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κλπ), πάντα χωρίς να αλλάζει η συνταγή.
Ο λαός ούτε παραλία θα αλλάξει ούτε τον ενδιαφέρει η σοβαρότητα του παγωτατζή και η ποιότητα του παγωτού και αυτό είναι το μόνο σίγουρο στην όλη υπόθεση.
Οπότε η μοναδική ελπίδα για να δούμε καλύτερο παγωτό μπορεί να προέρθει, από την δημιουργία νέων παγωτατζήδων στα άκρα που δεν θα έχουν βλέψεις προς το κέντρο, μπλοκάροντας έτσι την επιστροφή στους παλιότερους, αλλά και το να φαγωθούν από απληστία αναμεταξύ τους οι «κεντρώοι».
Όλα αυτά πολύ πιθανά και το ένα συμπληρώνει το άλλο.
* Δημήτρης Ψαρράς: Οργάνωση «ΦΟΙΝΙΞ» εφαρμογών βιώσιμης ανάπτυξης
