Καθώς καπνίζω την πίπα μου, μια σκέψη βασανίζει το μυαλό μου.
Ο χρόνος σύντομος. Θα έλεγε κανείς, λίγος.
Το χρέος μας να εξελίξουμε τις ψυχές, το είδος μας.
Μπορούμε, ναι, είμαι βέβαιος πως μπορούμε, διότι πρόκειται για ταξίδι, για δημιουργία, για ανθρώπινη δύναμη.
Αντ’ αυτού, φυλακίζουμε τα θέλω, τις επιθυμίες, κλειδώνουμε τις ψυχές, τις αδρανοποιούμε.
Περαστικός είμαι, περαστικός είσαι, περαστικός ο άνθρωπος.
Μη έχοντας ονειρευτεί, μη ξέροντας ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται.
Ο εαυτός μας προχωρά μπουσουλώντας, ενίοτε στις λάσπες.
Είναι φορές που αιωρείται. Αιωρείται ο νους μας.
Ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη που υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη.
Είναι θηρίο. Είναι τέρας.
Ανθρώπινη ύπαρξη κυβερνά. Ανθρώπινη ύπαρξη πειραματίζεται πάνω στην ίδια της την οντότητα.
Πώς κατάφεραν και σταμάτησαν τα όνειρά των ανθρώπων;
Πώς συναποφασίσανε οι μερικοί των πλούτων να κακομεταχειρίζονται την ανθρωπότητα;
Πώς αφήσαμε να μας οδηγούν στη μιζέρια και στην αυτοκτονία;
Πού είναι η παιδεία; Που είναι η ψυχή του ανθρώπου;
Προχωρούμε σαν τον τυφλοπόντικα.
Πότε θα ανοίξουν τα μάτια μας να δούμε;
Πότε θα ανοίξουν οι αγκαλιές μας;
Πόλεμοι, παλεύοντας με συνανθρώπους. Πάλι.
Έπειτα, κομματικές παρατάξεις, παλεύοντας με ανθρώπους. Πάλι.
Αργότερα, τεχνολογία.
Εξευτελίζοντας τον άνθρωπο. Πάλι.
Καταφέραμε να περιφρονούμε αδέρφια, γονείς, γείτονες, γειτονική χώρα.
Πολεμάμε σε καθημερινή βάση για ανούσια πρέπει.
Άνθρωπος είμαι, άνθρωπος είσαι.
Αφρική, Ασία, Ευρώπη. Άνθρωπος.
Διεκδικούμε, τι; Πού πάμε;
Βροχή, αέρας, εποχές, μίσος, 2013.
Πού είσαι; Με τι παλεύεις;
Σε τι αφήνουμε τις ζωές όλων μας;
Χρήμα, μίσος.
«Εγώ θα έχω περισσότερα χρήματα, περισσότερο μίσος».
Αγάπη τη λένε. Την είπαν σε άλλους χρόνους.
Το μίσος, οι έχθρες, καθημερινότητα.
Είμαι αγράμματος, ενίοτε μυαλωμένος.
Είμαι άνθρωπος.
Με αγαπώ. Ενίοτε, μας αγαπώ.
Κάνουμε λάθη.
Με έπεισαν ότι σας μισώ.
Μας περιφρονώ. Όχι, όχι. Μας αγαπώ.
Με έπεισαν πως πρέπει να μισώ το ό,τι διαφορετικό.
Δεν έχω τίποτα, δε χρειάζομαι τίποτα.
Αμερική, Ασία, Αφρική, Ευρώπη.
Παντού φτώχια.
Μας καθοδηγούν ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Άνθρωποι εφάμιλλοι με εμάς.
Με σπουδές δημόσιες. Με σπουδές για να καταστρέψουν το ίδιο τους το γένος.
Τρέλα.
Ας αναλογιστούμε, ας ονειρευτούμε. Δεν διαφέρεις σε τίποτα.
Είσαι άνθρωπος. Είσαι μεγάλος. Μην επιτρέπεις να σε καθοδηγούν.
Ορφανέψαμε από κάθε πίστη.
Ας μπούμε μέσα σε εμάς, στα όνειρά μας, στα πρέπει μας.
Χωρίς φόβο.
Ας σταματήσουμε να αναζητάμε πλούτη, αυτοκίνητα, μεγάλα σπίτια, τροφές μεταλλαγμένες, αναψυκτικά, αλκοόλη.
Μας βοήθησαν συγγραφείς, φιλόσοφοι, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Έχουμε εγχειρίδιο χρήσης.
Θυσιάστηκαν ζωές για να υπάρξει καλύτερο αύριο.
Ζούμε ζωές άλλων – ζούμε σε τσίρκο. Είμαστε μαριονέτες, ανεξαρτήτως έθνους και χρώματος.
Ο ιδιοκτήτης του, άνθρωπος.
Μας είπαν ψέματα.
Καθημερινά ψέματα, καθημερινή κατρακύλα.
Τεχνολογία.
Αδειάσατε τα σπλάχνα, αδειάσατε το νου, αδειάσατε την καρδιά μας.
Καταστρέψατε ζωές.
Ευνουχίσατε ανθρώπους. Νέους, γέρους.
Που σήμερα με δυσκολία επικοινωνούν.
Κρεμμύδι, λάδι, ψωμί, ελευθερία.
Άνθρωποι είμαστε όλοι.
Λευκοί, μαύροι, ξανθοί.
Ο πλανήτης αυτός ανήκει σε όλους μας. Έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα.
Χωρίς εμάς οι κυβερνήσεις δεν έχουν δύναμη.
Δεν θα μπορούν να μας κακομεταχειρίζονται.
Ας σώσουμε τον πλανήτη, το γείτονα, τον αδελφό, τον περαστικό.
Χρωστάμε στην ανθρώπινη ύπαρξη ένα καλύτερο μέλλον, ένα καλύτερο αύριο.
* Ο Μιχαήλ Γ. Ανδρουλιδάκης είναι φωτογράφος/συγγραφέας
