Διάβαζα την ιστορία για τα γεγονότα του ελληνοϊταλικού πολέμου από την επίσημη εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου (Wikipedia) και με κυρίευσε μια έντονη εσωτερική συγκίνηση για τους χιλιάδες έλληνες αγνώστους ήρωες, αγωνιστές της λευτεριάς.
Για αυτούς που κατάφεραν κι έγραψαν την πρώτη νίκη έναντι στο φασιστικό μέτωπο, που ήδη είχε εισβάλει στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και αναπτέρωσε το ηθικό και την ψυχολογία των συμμάχων.
Για την όγδοη μεραρχία Ιωαννίνων, που όχι μόνο αντιστάθηκε και κράτησε τα σύνορα, αλλά με μια αιφνιδιαστική αντεπίθεση απελευθέρωσε τη μισή Αλβανία κι έκαναν τους πάντες να παραμιλάνε.
Για αυτούς που «ψυχωμένοι» με «αρετή και τόλμη» πήγαιναν να υπηρετήσουν χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς υστεροβουλία, αλλά με τη μνήμη θανάτου και χρέους.
Όπως εκείνο το βοσκό από κάποιο χωριό που όταν του πήγαν με το ταχυδρόμο ένα χαρτί απονομής τιμής για ανδρεία αυτός «οργισμένος κι ανυποψίαστος» ρώτησε: «Τι είναι πάλι αυτό; Μπήκαν σε κανένα σπαρμένο τα πρόβατα και πρέπει να πληρώσω; “όχι” του απάντησε γελώντας ο ταχυδρόμος, «είναι από την κυβέρνηση που στέλνει έπαινο τιμής που πολέμησες για την πατρίδα», «φερτό εδώ» και το πέταξε στην φωτιά που έβραζε το γάλα. «Άμε να των επείς ότι εγώ δεν πολέμησα για αυτό το χαρτί, αλλά για την λευτεριά».
Τους ήρωες που προδόθηκαν και τους εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο η τότε φιλογερμανική ηγεσία του Μεταξά, αλλά και οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι της κακίας ώρας.
Κρατώντας απόσταση από όποιους συναισθηματισμούς και παροξυσμούς εθνικής υπερηφάνειας θα προσπαθήσω να γράψω αυτά που διαπίστωσα, ότι ενώ είναι πολύ σημαντικά δεν είναι ευρέως γνωστά όπως θα έπρεπε, ενώ αντίθετα παρουσιάζεται μια διαστρεβλωμένη εικόνα που καταδικάζει τη χώρα μας σε ένα πνευματικό σκοτάδι.
Το κυριότερο λάθος είναι αυτά που μαθαίναμε στο… «σκολείο»… το «όχι» που είπε ο Μεταξάς. Μπουσουλούσαμε στο δημοτικό. Κάναμε και γιορτή τρώγαμε και γλυκό κι ήταν μια χαρά. Ύστερα αργία φορούσαμε τα ρούχα της παρέλασης και σαν τα «καραγκιοζάκια» μας καμάρωναν και μας πέταγαν οι φίλοι στραγάλια..
Ποια αναφορά στα γεγονότα; Ποια γεγονότα; έγιναν γεγονότα; Τα γεγονότα ήταν αν παρελάσαμε με καλό βηματισμό μπροστά από τους επίσημους εκπροσώπους της εκάστοτε εξουσίας κι αν βγήκαν καλές φωτογραφίες.
Ο Μεταξάς λοιπόν ένας δικτάτορας προσκείμενος στην Γερμανία είχε δώσει εντολή στον στρατηγό της ηρωικής όγδοης μεραρχίας Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, να μην αντισταθεί αλλά να αφήσει χώρο στους Ιταλούς και να υποχωρήσει μέχρι την Ηγουμενίτσα και κυκλικά να τους αποτρέψει να προχωρήσουν ακόμη παραμέσα..
Αυτός λοιπόν ο δικτάτορας είχε κατά νου την εκχώρηση μέρους εδαφών και τη λιγότερη δυνατή απώλεια, καθώς επιθυμούσε μια λευκή συμμαχία με τον Ιταλό γερμανικό άξονα.
Το «ΟΧΙ» που γράφτηκε στην ιστορία το είπε ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρου, με την ηρωική ανυπακοή όταν με πλήρη συναίσθηση καθήκοντος κι ευθύνης εξέδωσε την διαταγή για εσχάτη αντίσταση.
Το «ΟΧΙ» το φώναξαν σύσσωμοι με ένα πνεύμα και μια ψυχή μόλις δέκα χιλιάδες ελληνόπουλα, άγνωστα σε εμάς… μια γροθιά ατσάλινη που συνέτριψε την «ρωμαϊκή λεγεώνα» και ξεχύθηκε στα αλβανικά εδάφη.
Για αυτή την «ανυπακοή» δεν τόλμησε το γενικό επιτελείο να πει κουβέντα, καθώς θα αντιμετώπιζε τη λαϊκή κατακραυγή.
Ο Μεταξάς προσπάθησε με κάθε τρόπο να κρατήσει ουδέτερη στάση, όμως ο Χίτλερ του ζήτησε βαριά ανταλλάγματα… την Ήπειρο στους Ιταλούς και τη βόρεια Μακεδονία στους Βούλγαρους.
Έτσι η χώρα μας έφερε την πρώτη νίκη κατά του άξονα, ενώ αργότερα έγινε και το μοναδικό κράτος το οποίο κατακτήθηκε με ταυτόχρονη διπλή επίθεση Ιταλίας-Γερμανίας.
Αυτή η παράγραφος πρέπει να μείνει χαραγμένη στη συλλογική συνείδησή μας, ώστε να προσφέρει μια διαχρονική σφραγίδα τιμής μιας αδικημένης και προδομένης χώρας.
Όπως επίσης και… η περίφημη συμφωνία ποσοστών στη διάσκεψη της Μόσχας μεταξύ Ρωσίας-Αγγλίας για τον καθορισμό της σφαίρας επιρροής.
Εκεί αποφάσισε(λέγεται μάλιστα ότι το έγραψε σε… χαρτοπετσέτα) ο εξ υμνητής μας σύμμαχος Τσώρτσιλ ότι η Ελλάδα θα τέλει υπό τας προστασίας της Αγγλίας. Αυτός λένε πως σκέφτηκε και είπε «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Βεβαίως κι ο εμφύλιος πόλεμος αποτελεί μια σκοτεινή σελίδα που ποτέ μα ποτέ στο… «σκολείο» της ανύπαρκτη ελληνικής παιδείας μάθαμε το παραμικρό… προφανώς γιατί τα ίδια πολιτικά καθάρματα μας είχαν τον δικό τους ανάλογο Εμφύλιο Πόλεμο που δεν τους άφηνε να δουν με ποιο τρόπο θα διδάξουν τις δημοκρατικές αρχές, την αντικειμενική κρίση και την εξαφάνιση της μισαλλοδοξίας.
Έτσι σήμερα η Ελλάδα αφανίζεται από την άγνοια της ιστορίας μας, ώστε να βλέπουμε και να διορθώνουμε τα λάθη μας..
Το δημόσιο χρέος, η ανεργία κι η υπογεννητικότητα είναι οι τρεις βασικοί λόγοι που πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει χάσει την οντότητά της κι από ανεξάρτητο κράτος μετατρέπεται σε μια ευρωπαϊκή επαρχία, με σαφή αρμοδιότητα τον ρόλο μιας ελεγχόμενης ζώνης σε εξαιρετικής σημασίας γεωπολιτική θέση.
Ο «ζουρλομανδύας» του ευρώ μας έχει πνίξει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η χώρα να επιβιώσει μέσα σε αυτό, γιατί δεν έχουμε τις στοιχειώδεις ελεγκτικές υποδομές και μηχανισμούς, ώστε να υποστηριχτεί μια οικονομική σταθερότητα και να απολαμβάνουμε τα προνόμια μιας «ευρωπαϊκού τύπου» ευημερίας.
Η κοινωνία της Ελλάδας οδηγήθηκε σε ένα αδιέξοδο… ισχυρές μειοψηφίες της χώρας με μυστικές αποφάσεις δημιούργησαν ένα κατεστημένο και το χειρότερο απ’ όλα τη γενική αντίληψη «οι λίγοι που τρώνε πολλά και τη γλυτώνουν πάντα» «οι πολλοί που τρώνε λίγα και την πληρώνουν πάντα».
Στο όνομα της αλήθειας, των ηρώων αγωνιστών και των παιδιών μας, οφείλουμε να ομολογήσουμε την αποτυχία μας και τα λάθη, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο βιώσιμο κράτος.
Υπό τις παρούσες συνθήκες αυτό φαίνεται πολύ δύσκολο κι αν επιτευχθεί θα αποτελεί ένα άθλο εφάμιλλο με το έπος του ’40.
Από που θα αρχίσουμε; Αυτό φαντάζει με τα ερωτήματα «ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε;»
Μια αναθεώρηση συντάγματος με ιστορικές αλλαγές, ίσως θα ήταν μια καλή αφετηρία… την περίμενα με αγωνία αλλά… λόγω μυστικών εσωτερικών διαβουλεύσεων μάλλον μετατίθεται για την επόμενη πενταετία… και παραμένει ένας ανεκπλήρωτος πόθος ολοκλήρωσης μιας δομημένης δημοκρατίας.
Θέλω να κλείσω με τους στίχους ενός τραγουδιού, προκειμένου να τονιστεί η «ματαιότητα» και «αδικία» της θυσίας του αγνώστου στρατιώτη μας, στο βωμό αμείλικτων συμφερόντων, «Του είπαν θα βάλεις το χακί… θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή… και ήρωας θα γίνεις… το εμβατήριο που του έμαθαν να λέει… είναι μονότονο και του έρχεται να κλαίει…»
Όμως υπάρχει και άλλη άποψη πάντα… πιο αισιόδοξη και αισθαντική..αυτή που αποτέλεσε το κίνητρο να γράψω αυτές τις σκέψεις κι ίσως εκφράζονται μέσα από το ποίημα «Αττικόν» του Αγγέλου Σικελιανού, όπως το άκουσα μελοποιημένο σε μια εκπληκτική δωρική σύνθεση «όχι… δεν είναι χίμαιρα… να καβαλάμε το Όνειρο… τη θεια ετούτη μέρα που όλα τα ορατά κι αόρατα κι εμείς… κι οι ήρωες και οι θεοί… στην ίδια ορμάμε μέσα… αιώνια σφαίρα».
Υ.Γ. Ένα σημαντικό γεγονός που οφείλουμε να γνωρίζουμε, είναι η αυτοκτονία του πατριώτη πρωθυπουργού Κορυζή, μετά τη σύγκρουση με το βασιλιά για την συνθηκολόγηση της χώρας ύστερα από την ανελέητη εισβολή των ιταλό γερμανικών στρατευμάτων. Υπήρχε σχέδιο για διάσωση της Κρήτης από την Αγγλία, κάτι που η ηγεσία της Ελλάδας δεν επιθυμούσε. Θεωρούσε «ενοχλητική» την δημοκρατική αντίληψη κι ότι θα δημιουργούσε προβλήματα αργότερα στην άσκηση εξουσίας από αυτούς.
Τέλος πρέπει να γίνει ευρέως αντιληπτό και σαφές ότι η Γερμανία κέρδισε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο… το 1989, όταν συνενώθηκαν το δυτικό κι ανατολικό Τμήμα, ενώ ταυτόχρονα μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξασφάλισαν τις εξαγωγές των προϊόντων τους, οι οποίες ήταν κατ’ ουσία και το αίτιο του πολέμου.