Όποιος έχει μελετήσει τη νεότερη ελληνική ιστορία είναι πιο εύκολο να κατανοήσει την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα. Για χρόνια είχε την ηγεμονία σε χώρους όπως τα πανεπιστήμια και ασκούσε μεγάλη επιρροή στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν είχε όμως ασκήσει κυβερνητική εξουσία και για το λόγο αυτό μπορούσε να διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» μιας και δεν την βάραιναν πολιτικές ή οικονομικές «αμαρτίες» όπως τα κόμματα που άσκησαν εξουσία για δεκαετίες. Κι αυτό όμως είναι εν μέρει σωστό, αφού στέγασε πολιτικά πολλά στελέχη του παλαιού πολιτικού προσωπικού τα οποία τώρα- με την άνοδό της στην εξουσία – έχουν λάβει σημαντικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.
Η πολυεπίπεδη κρίση (οικονομική, κοινωνική, θεσμική, αξιακή, κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση αρχών, κρίση εκπαιδευτική και στο βάθος αναμφίβολα κρίση πολιτισμική) έδωσε μεγάλη πολιτική και κοινωνική ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην ελληνική κοινωνία η οποία είχε υποστεί μια σκληρή και άδικη (λόγω της άνισης κατανομής των βαρών) οικονομική πολιτική, φαινόταν να υπάρχει στη χρονική εκείνη στιγμή μία εναλλακτική πολιτική και οικονομική πρόταση που επικοινωνιακά φάνταζε ως ριζοσπαστική και ταυτόχρονα ρεαλιστική, χωρίς το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να διακρίνει ότι ο λαϊκισμός νικούσε κατά κράτος το ρεαλισμό και μια συστημική και κρατικιστική αντίληψη εκμηδένιζε τον όποιο ριζοσπαστισμό…
Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από το «Bella Ciao» στη σκληρή πραγματικότητα της άσκησης εξουσίας απέδειξε ότι ο «βασιλιάς ήταν γυμνός…» Όσα ζήσαμε το περασμένο καλοκαίρι και σε ένα βαθμό επαναλαμβάνονται και φέτος είναι αρκετά για να πείσουν και τους πλέον δύσπιστους ότι η Αριστερά /ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση εξουσίας…
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και η διακυβέρνηση από ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα όραμα και μια προοπτική για τον τόπο. Διαχειρίζεται την εξουσία με τον πλέον παλαιοκομματικό τρόπο (βλ. διορισμοί κομματικών στελεχών με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα σε κομβικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού).
Με αυτοσχεδιασμούς, επικοινωνισμούς, τακτικισμούς, αναβλητικότητα που αγγίζει κάθε φορά τα όρια (βλ. κλείσιμο αξιολόγησης), χωρίς τον παραμικρό – έστω και βραχυπρόθεσμο – σχεδιασμό αλλά με μεγάλες δόσεις λαϊκισμού, με το βλέμμα στραμμένο στο κόμμα ασκείται η διαχείριση της εξουσίας. Όμως ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι μένει εγκλωβισμένος στον παλιό του εαυτό. Τότε που τα εκλογικά του ποσοστά βρισκόταν στην περιοχή του 4%. Αδυνατεί δυστυχώς να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα τόσο αυτή που πηγάζει από την εκλογική του δύναμη και κατ’ επέκταση αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας ουσιαστικής διακυβέρνησης.
Τι σημαίνουν όμως στην πράξη όλα αυτά; Πολλά θα κριθούν το αμέσως επόμενο διάστημα. Θεωρείται ότι την Κυριακή θα ψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία ένα σκληρό, άδικο και μη βιώσιμο ασφαλιστικό κάτι που θα δώσει μια πολιτική ανάσα στην κυβέρνηση. Επόμενο κομβικό σημείο είναι το φορολογικό και κυρίως η εξέλιξη που θα υπάρξει σχετικά με τα λεγόμενα «μέτρα – κάβα» που φτάνουν τα 3,6 δισ. και τον τρόπο που αυτά θα παρθούν στο μέλλον, αν παραστεί ανάγκη.
Πόσο από αυτό το πολιτικό βάρος μπορεί να αντέξει η κυβερνητική πλειοψηφία έχοντας διαψεύσει τις προσδοκίες μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων της; Δύσκολο αυτή τη στιγμή να προβλεφθεί…
Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του πρωθυπουργού εάν δει τις αντοχές της κυβερνητικής πλειοψηφίας να μειώνονται; Θα στραφεί στο «Bella Ciao» κάτι που για τη χώρα θα σημαίνει ένα «άλμα στο κενό;». Δύσκολο και ελάχιστα πιθανό.
Θα αποδεχθεί ό,τι την ύστατη εκείνη ώρα θα υπάρχει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Κι αυτό το σενάριο έχει μικρές πιθανότητες. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε πολιτική – εκλογική συντριβή για το κόμμα του.
Το πιο πιθανό – αν βρεθεί στη δύσκολη αυτή θέση – είναι με πρόσχημα την «αδιαλλαξία» και την αλλαγή στάσης των «θεσμών» ουσιαστικά δηλαδή με την «υπονόμευση» της διαπραγματευτικής διαδικασίας από μέρους τους ο κ. Τσιπρας θα ζητήσει προσφυγή στις κάλπες. Η προσπάθειά του αυτή θα αφορά τη συγκράτηση ενός αρκετά ικανοποιητικού εκλογικού ποσοστού για το ΣΥΡΙΖΑ ( 20%-22%).
Η πιθανότητα ενός δημοψηφίσματος δεν μπορεί να αποκλειστεί όμως σε μια τέτοια περίπτωση το δημοψήφισμα είτε θα πρέπει να συνδεθεί με το πρώτο σενάριο («Bella Ciao») το οποίο δε φαίνεται τόσο πιθανό είτε με μια αρκετά θετική εξέλιξη για το «χρέος», προκειμένου να υπάρχει και το…«καρότο», δηλαδή το δέλεαρ για το «Ναι» στην κάλπη…
Όλα τούτα αποτελούν σκέψεις και σενάρια… Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός… Δύσκολα κάποιος μπορεί να προβλέψει τις πολιτικές / οικονομικές εξελίξεις ακόμα και σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter:@pgiannoulakis
