Παρακολουθώ έντονα προβληματισμένος τις τελευταίες μέρες από τη μια μεριά την αντιπολίτευση μέσω του τηλεοπτικού σταθμού «ΣΚΑΙ» να μας αναλύει την τραγικότητά μας και το αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής της κυβέρνησης και από την άλλη την κυβέρνηση μέσω της κρατικής τηλεόρασης ΕΤ1 να μας ζητάει λίγο υπομονή ακόμα, μαζί με το τελευταίο μας σεντ για να περάσουμε τον κάβο του εμπροσθοβαρούς 3ου μνημονίου που υπέγραψε…κλαίγοντας.
Όσο παρακολουθώ «ΣΚΑΙ», συμφωνώ στην αποτύπωση της σημερινής κατάστασης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όπως και στο ανέφικτο της επίτευξης των υπογεγραμμένων στόχων των μνημονίων, χωρίς κοινωνική αναταραχή. Και τούτο γιατί, οι όποιοι στόχοι επιτυγχάνονται, βασίζονται στο ξεζούμισμα κι όχι στην ανάπτυξη.
Διερωτώμαι όμως, δικαιούται ιστορικά η αντιπολίτευση να φορτώνει όλες τις αμαρτίες στο σαμάρι της κυβέρνησης; Μήπως το ποτήρι ήταν γεμάτο απ’ αυτήν και απλά ξεχείλισε τώρα;
Όσο παρακολουθώ ΕΤ1, προσπαθώ να σιγοτραγουδήσω το πατριωτικό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά…» ή το νεοελληνικότερο «κουφάλα νεκροθάφτη (Σόιμπλε) δεν θα πεθάνουμε ποτέ» αλλά δε μου βγαίνει, όπως πρέπει. Και τούτο γιατί η πρώτη φορά Αριστερά, μου την ψιλοέκανε όταν στο peak της σκληρής διαπραγμάτευσης για καλύτερη συμφωνία λιγοψύχισε, βάφτισε το κρέας ψάρι (το ΟΧΙ, ΝΑΙ) και πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο σωτηρίας…με καλύτερους όρους παράδοσης 99 χρόνων!
Στη μάχη πηγαίνεις διαβασμένος και με ψυχή για να υπερασπίσεις αρχές και ιδέες. Στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση φάνηκε σαν να παπαγάλισε τη θεωρία των παιγνίων, στην εφαρμογής της στην πολιτική και αντί να πολεμήσει φυλάττοντας Θερμοπύλες (βλ «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς»), παίρνοντας τα μέτρα της για πιθανούς εφιάλτες, την τελευταία στιγμή παραδόθηκε υπογράφοντας αναγκαστικά το 3ο μνημόνιο προσωρινής σωτηρίας (όπως και τα προηγούμενα)…πανηγυρίζοντας για το «τὰν»!
Η δήλωση του πρωθυπουργού περί αυταπάτης προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι, αλλά η δημοσκοπική κατρακύλα αποτυπώνει για άλλη μια φορά το θυμό και την απογοήτευση του κόσμου. Όσο δε αφορά τον πανηγυρισμό για την επίτευξη των στόχων φορολογικών εσόδων και με το παραπάνω στο τρέχον εννιάμηνο, μου θυμίζει το ανάλογο «η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε», συσχετίζοντας τη βίαιη εισπραξιμότητα (βλ. αύξηση πληρωμών με πιστωτικές κάρτες της τάξης του 30%-40%) με την οικογενειακή-επιχειρηματική ελληνική πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή δημιουργούνται νέες πολιτικές κινήσεις σωτηρίας του… άσωτου εκλογικού σώματος, διεκδικώντας μια θέση κυρίως στην κεντροαριστερά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος. Και όταν αναφέρομαι στο άσωτο εκλογικό σώμα, αναφέρομαι στην αφεντιά μας και για τη συλλογική ευθύνη που φέρουμε στις εκάστοτε επιλογές μας διαχρονικά, όπως χαρακτηριστικά διατυπώνεται σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Επάγγελμα Πόρνη».
«…Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια «προ Χούντας», και μ.Χ., «μετά τη Χούντα» … Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας».
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει η κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις, γιατί αντί να συμπεριφερθεί τουλάχιστον σαν φίλαθλος των πολιτικών κομμάτων, επέλεξε την ιδιότητα του ευκαιριακού οπαδού του κόμματος των περισσοτέρων υποσχέσεων, με αποτέλεσμα τα κόμματα εξουσίας να βλέπουν τις εκλογές σαν διαγωνισμό πλειοδοσίας με περιτύλιγμα τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό.
Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, υπό το βάρος της εθνικής ευθύνης, κοινοβουλευτικοί αξιωματούχοι προσπάθησαν να σταματήσουν τη μετάθεση των σωρρευμένων προβλημάτων στις επόμενες γενιές, τελικά δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τη νομοθέτηση ενός εθνικού πατριωτικού μνημονίου.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε παντρευτεί με προξενιό τα μνημόνια των δανειστών μας, το ιδεολογικό περιτύλιγμα της πρώτης φοράς Αριστεράς να πρασινο-κοκκινίζει και η ενασχόληση με την πολιτική να θυμίζει την ατάκα του Mark Twain, «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο».
Τελειώνοντας θα θελα να αφιερώσω τον παρακάτω στίχο του Αργύρη Χιόνη και στους πανηγυρίζοντες προτεσταντικούς νεοφιλελεύθερους, «…Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους…».
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ
