Το Pokemon στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου

Η καραγκιόζ – μπερντέ Συριζέικη παράσταση στο Νοσοκομείο με κύριο πρωταγωνιστή και εν γένει υπεύθυνο και υπαίτιο τον Υπουργό (συνοδός η ιδιότητα του πρώην Αναπληρωτή Υπουργού) Υγείας Α. Ξανθό, διέθετε καταρχήν κάτι ειλικρινά (και αναμενόμενα) θετικό. Δεν περιλάμβανε αντίστοιχα με τα ρεζιλίκια της Πάρου με τους παρολίγον 54 στα 5άστερα, αφού τους κράξανε έγκαιρα ή τις πυροσβεστικές αντλίες να τινάζουν αψίδες νερού (ελπίζω να ήταν τσάμπα θαλασσινό στην άνυδρη Πάρο) στο αεροπλάνο του Τσίπρα, πρωτοφανής κιτσαρία, φιγούρα και έπαρση ακόμη και για το ημιπαρανοϊκό Βορειοκορεάτικο παιδοβούβαλο. Αντί να διαταχθεί ΕΔΕ για τον εντολέα της γελοιότητας, η πράξη θεωρήθηκε χαριτωμένη πρωτοτυπία! Είναι η αριστερή, η λαϊκή κουλτούρα του Σύριζα. Έτσι υποδέχονται τους ηγέτες όταν εγκαινιάζουν ένα έργο. Επιστρέφουμε στον Μάο της Κίνας του ’60. Τόση και τέτοια προοδευτικότητα. Της αβύσσου, του ζόφου, του βόρβορου, της ευτέλειας, της αποσύνθεσης. Γράφει ο Σαίξπηρ πως όταν σαπίζουν τα κυκλάμινα, βρωμάνε χειρότερα απ’ τα σαπρόφυτα.

 

Αρνητικότερο κατ’ εμέ, αναδείχθηκε το POKEMON – κυνηγάω τερατάκια για να πάρω πόντους, έστω στην εκλογική μου περιφέρεια, αφού πανελλαδικά άστα να πάνε και Aναπληρωτής εκ Σφακίων. Φάβα με κρασί Σαντορίνης με μάγειρα πάλι τον Α. Ξανθό και τους άξιους βοηθούς του, διοικητή, α/α(!!!), ΔΥΠΕάρχαινα, πρόεδρο γιατρών κ.οκ. Η ουτοπία, η εικονική πραγματικότητα που επιστρατεύεται σαν μιμούμενη τη ζωή, κατά την απέλπιδα, την απεγνωσμένη προσπάθεια, το ασύστολο ψέμα, το φαντασμαγορικό, η κουφότητα στον πάνδημο ολοφυρμό, το ανύπαρκτο, το παραμύθιασμα, η παραπλανητική υπόσχεση, να υπερκαλύψουν την ουσιαστική, του εφικτούτη διαβεβαίωση, επίσης το προηγούμενο έργο (φερ’ ειπείν έργο, που λέει ο λόγος), το αιτιολογημένο χρονοδιάγραμμα, το πιστοποιημένο σήμερα και τη θεμελιωμένη άμεση προοπτική.

 

Πρωτάκουστα μυθολογήματα, προκλητικά, απύθμενα, τάματα με προτάσεις της πλάκας, αντιθέσεις, αντιφάσεις, ανεδαφικά, αμφίσημα, θέσεις αποστειρωμένες, ανόητες, αχαμνείς ή αχανείς, μπατιριμένες, ναυαγισμένες, στο γόνατο επεξεργασμένες και από την ψάθινη καρέκλα του φτωχοκαφενέ στο χωριό εκφωνημένες. Να μυκτηρίζει κάθε τάλας.

 

Αυτοδιαψεύσεις, τραγελαφικά και ασυνάρτητα, αναιδή, ασεβή, αχρεία και θρασύτατα ελέχθησαν είτε σαν τάχα συγκριτική απεικόνιση του παρελθόντος, χυδαίοι υπαινιγμοί της αοριστίας, του αδίστακτου ψεύδους, της διαστρέβλωσης, παραλογισμοί, τα από μεταπολεμικά αγαπημένα εργαλεία της αριστεράς -ναι, όντως πολιτικά αποδοτικά ενίοτε- του Σύριζα από γεννησιμιού του, επί Κωνσταντόπουλου του Μέγα, Δαμανάκη της καντηλανάφτισσας, Αλαβάνου του όποιον πάρει ο άνεμος με τα λατομεία και τα 36 ακίνητα.

 

Είτε σαν δημόσιος πολιτικός λόγος και πρόγραμμα πολιτικών στελεχών, θεσμικών όπως οι συνδικαλιστές ή δημοσίων λειτουργών που εν προκειμένω στο ΓΝΡ απετέλεσαν το ενδιάμεσο μεταξύ τυχάρπαστου συναπαντήματος (όσα φέρνει η ώρα δεν στα φέρνει ο χρόνος) και κομματικού συνονθυλεύματος, βαριετέ από βαρύθυμους ακροΑΝΤΑΡΣΥΑ των 200 ψήφων στο Ρέθυμνο, μέχρι μηδίσαντες δεξιοί, σκουλαρικάτοι της βασκανίας Συριζαίοι, σαν ινδιάνοι αναρχοκουμμούνες, πειναλέοι αντιεξουσιαστές της γαρίδας σαγανάκι στα 4.

 

Μοναδικός σκοπός να σκεπαστεί η τραγική πραγματικότητα όπως ο μάγος καλύπτει με τη μπέρτα το καπέλο του για να πεταχτεί ένα κουνέλι. Να εξαχθεί κομματικό – προσωπικό όφελος, μη ζημία έστω, από την καταισχύνη, από το όνειδος, το μαύρο χάλι 18 μηνών στο Γ.Ν.Ρ., στην υγεία, παντού όπου το ραβδάκι του ΣΥΡΙΖΑ άγγιξε.

 

Καταμεσίς «θετικών» – αρνητικών αιωρήθηκε σαν φάντασμα, το περίεργον. Το αλλόκοτο. Το παράταιρο. Φορείς και άτομα – προσκαλεσμένοι ή αυτόκλητοι, πρόβλημά τους – των ασχέτων άσχετοι, εκτός θέματος, τόπου, χρόνου, ιδιότητας, να καθίζουν στην πρώτη σειρά, να χειροκροτούν τακτικά (μου είπαν), να ποζάρουν ώστε ξεκάθαρα να δηλωθούν παρόντες -έστω ωσεί- δίχως μάλιστα λόγο, συμφέρον, συνάφεια αρμοδιότητας, εμφανή σκοπιμότητα. Είδαν εξουσία και μπήκαν; Τι δουλειά έχει π.χ. το ράσο σε φιέστες και φανφάρες διοικητικού – πολιτικού – κομματικού περιεχομένου, σε συνάξεις και συνδιαλέξεις που η εκκλησία μήτε επιδρά, μήτε ερωτάται, μήτε συνεργάζεται, ενώ το «κρεβάτι του πόνου» όπου και προσκαλείται και το καθήκον της εκκλησίας καλεί ως συμπαράσταση και εξ’ ύψους παρηγορία και βοηθεία, αποτελεί μια διαφορετική, διαχωρισμένη υπόθεση;

 

Να πάρει η ευχή ή ο αριστερά του καζανιού Βελζεβούλης, γιατί έγιναν όλα αυτά τα Συριζομυθοπλαστικά; Εδώ στήθηκε ένα μνημείο ασόβαρο, ανισοβαρές, ανακολουθίας και ασυνέπειας, αφηρημένων και αλληλοαναιρούμενων – αλληλοσυγκρουόμενων. Μπαράζ με κρότο πυροτεχνημάτων αερολογίας, ασυναρτησίας, αοριστολογίας, αδιάντροπων αφορισμών του αριστερού άμβωνος. Αντικειμενικά, ένα αποκορύφωμα αμήχανης, πλήρους αδυναμίας και αχαλίνωτου ερασιτεχνισμού, στριφογύρισμα στο αδιέξοδο, σαν Pokemon που στέκεται ν’ αντισταθεί το κακόμοιρο, δεν του απομένει και κάτι παραπάνω.

 

Αύγουστο του 2016 στο Γ.Ν.Ρ. ο Υπουργός εκφράζει με τον πλέον γαργαλιστικό των μυών του γέλωτος τρόπο, στον ύψιστο βαθμό, όσο και τον αμόλυντο, ανόθευτο, αυθεντικό Μαυρογιαλούρικο αμοραλισμό Ελληνικής ταινίας του 1960. «Η εγκατάλειψη, η απαξίωση, η αποδιοργάνωση που έχουν τελειώσει» Υπουργέ, οι «ενθαρρυντικές εξελίξεις» που κατά την εκτίμησή σου προδιαγράφονται, στη γιορτή του Κλήδονα όπως πηδάνε τις φωτιές. Εκεί ταιριάζουν τέτοιες κενολογίες. Στο Μυξόρρουμα, στην Κάλυβο, στο Αρολίθι, στα Περβόλια όπως θα πηδάνε τις φωτιές, εσύ ανέβα στο μπεντένι στο σώχωρο και εξήγγειλέ τα.

Λοιπόν Α. Ξανθέ, τόσες θητείες συνδικαλιστής γιατρός, του Ρεθύμνου βουλευτής και δύο φορές της χώρας Υπουργός, απάντησέ μας.