Η τρομοκρατία αποτελεί κοινωνική πληγή. Το σώμα της κοινωνίας παλεύει να σταθεί στα πόδια του σε μια περίοδο όπου θεσμοί, αρχές, αξίες έχουν υποστεί σοβαρότατο πλήγμα. Οι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι όχι μόνο με τη φτωχοποίησή τους, αλλά με την ένταση των φαινομένων ρατσισμού και ενός «τυφλού» αντάρτικου πόλης, που από καθαρή τύχη δεν έχει ως τώρα πολύ δυσάρεστα (για τη ζωή συμπολιτών μας) αποτελέσματα.
Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν από τη θέση αυτή, ότι όποιος δεν έχει αισθανθεί αυτόν τον πόνο στο οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον λόγω άγνοιας (;) ίσως «μπορεί» να ψελλίζει διάφορα… Χωρίς αυτό να τον δικαιολογεί, χωρίς να του δίνει τη δυνατότητα να κρατάει αποστάσεις ή στη χειρότερη περίπτωση να συμφωνεί (το έχουμε ζήσει στο πρόσφατο παρελθόν) με τέτοιες πρακτικές… Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει τότε ο παραπάνω στίχος του Οδ. Ελύτη τον αφορά στον ίδιο βαθμό που αφορά και τον τρομοκράτη! Έχουμε φτάσει πια στο σημείο να συζητάμε τα αυτονόητα… Η αξία της ζωής, αν είναι ποτέ δυνατόν (!), μπαίνει σε «συζήτηση» και κάποιοι αναρωτιούνται τις πιθανότητες ενός «ατυχήματος» μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα… Και μόνο η σκέψη και όποια ανάλυση θα έπρεπε να μας προκαλεί φρίκη!
Ένα άλλο αυτονόητο (αλλά δυστυχώς υπό συζήτηση κυρίως, σε πολιτικό επίπεδο) είναι το πόσο καθαρή είναι η πολιτική καταδίκη της τρομοκρατίας… Μα, είναι πεδίο αντιπαράθεσης αυτό; Βλέπετε, λύσαμε όλα τα υπόλοιπα φλέγοντα ζητήματα και βρήκαν οι πολιτικοί μας πεδίο δήθεν «δόξης λαμπρόν», για να εκφράσουν τις γνωστές τους πια «κοκορομαχίες»… Είναι κι αυτό όπως ο πατριωτισμός…
Αγωνίζονται να αποδείξουν ποιος και πόσο ξεκάθαρα τάσσεται απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας!
Όμως, το πεδίο αντιπαράθεσης είναι μόνο στο «δια ταύτα». Στον τρόπο, δηλαδή, αντιμετώπισης των αιτίων που οδηγούν στο να γίνει κάποιος από άνθρωπος… Υπάνθρωπος και με ευκολία να αφαιρεί τη ζωή συνανθρώπων του. Στο «πως» και το «γιατί» οδηγούνται νέοι άνθρωποι, ώστε μια μέρα να γίνουν οι «άξεστοι των θαυμάτων»…
Ας διαφωνεί το πολιτικό μας προσωπικό με επιχειρήματα, προκειμένου οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, που γεννούν την τρομοκρατία να αποτελέσουν παρελθόν.
Οι πολιτικές κραυγές φανερώνουν έλλειμμα απόψεων, επιχειρημάτων, σχεδιασμού και στο βάθος έλλειμμα πολιτισμικό! Η «πολιτική κολοκυθιά», όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αντιθέτως το αφήνει και φουντώνει, γατί «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται»!
Και ας επανέλθουμε τώρα στον πόνο που προκαλεί η τρομοκρατία στα θύματα αλλά και στο στενό και ευρύτερο περιβάλλον τους.
Ο γράφων το γνωρίζει, καλά από τη δεκαετία του 1990 μιας και φιλικό του πρόσωπο δολοφονήθηκε από τους «άξεστους των θαυμάτων»… Ποτέ μα ποτέ δεν σβήνουν από τη μνήμη, την ψυχή και την καρδιά των οικείων του θύματος οι τραγικές στιγμές…
Μια ακροαριστερίστικη προκήρυξη στη συνέχεια «αγωνίζεται» να εξηγήσει τα… ανεξήγητα! «Παλεύει» να δικαιολογήσει τη δολοφονία, λες και κάτι τέτοιο μπορεί αν σταθεί και να πατήσει στη λογική! Και δίπλα μια κοινωνία διαλυμένη βομβαρδίζεται με αστυνομικού περιεχομένου ειδήσεις και λαϊκίστικες πολιτικάντικες (αλλά στο βάθος πολύ επικίνδυνες) αντιπαραθέσεις… Το «δηλητήριο» αυτό αρκετές φορές πιάνει τόπο… και στη χειρότερη των περιπτώσεων γίνεται ένας σύγχρονος «Μυθριδατισμός»!
Έτσι, βήμα βήμα επέρχεται πλήρης διάβρωση τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και του κοινωνικού σώματος. Κι όλα αυτά στις μέρες μας, που το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών σε θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει φτάσει στο ναδίρ… ενώ την ίδια στιγμή ο κοινωνικός ιστός έχει ολοφάνερα πια ξεφτίσει… Αν σ’ όλα τούτα προσθέσουμε τη φτωχοποίηση του λαού μας και τα έντονα φαινόμενα ρατσισμού τότε τα πράγματα δεν είναι και πολύ αισιόδοξα…
Το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί επαρκώς στη σημερινή πραγματικότητα, αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι την αδυναμία του αυτή αδυνατεί ή αρνείται να την κατανοήσει, και αφού την αποδεχτεί να κάνει επιτέλους κάτι… Αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από τη βαθμιαία αποχώρησή του από το πολιτικό προσκήνιο, παραχωρώντας τη θέση του σε δυνάμεις ικανές (και χωρίς καμία ως τώρα συμμετοχή στο φαύλο χθες) να οδηγήσουν τον τόπο σε μια… ελπίδα (ρεαλιστική) για το αύριο… Αυτοκριτική, αυτογνωσία, συγνώμη και άνοιγμα του πολιτικού «παιχνιδιού», ώστε η συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι να μην στηρίζεται στην οικγοενειοκρατία -παρεοκρατία- κομματοκρατία- συντεχνιακή λογική, που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή πολιτισμική κρίση.
Καμία τρομοκρατική δράση δεν θα αλλάξει την κατάσταση προς όφελος της κοινωνίας μας! Το αντίθετο ακριβώς, και μάλιστα, με χειρότερους όρους…
Καιρός, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία με τη μέγιστη δυνατή σοβαρότητα την κοινωνική πληγή της τρομοκρατίας…
Στις δύσκολες μέρες που περνάει αυτός ο τόπος οι «άξεστοι των θαυμάτων» αντιμετωπίζονται με κοινωνική και πολιτική συνοχή και, φυσικά, με ένα και βασικό «όπλο», εκείνο που έχει να κάνει με την καταπολέμηση των κοινωνικών και οικονομικών αιτιών, που τη γεννούν…
