Λέγεται ότι για να φτιαχτεί μια καλή σαλάτα χρειάζονται τρεις. Ένας «μερακλής», για να μαζέψει τα υλικά, ένας «χουβαρντάς», να βάλει αλάτι και λάδι και ένας «μπουνταλάς» να την ανακατεύει.
Όλοι όσοι μας έχουν κυβερνήσει, μέχρι τώρα, είναι έξυπνοι άνθρωποι. Αυτό είναι αλήθεια γιατί η ετοιμότητά τους και οι ικανότητές τους δοκιμάζονται συνεχώς σε εσωκομματικές διαδικασίες, επίσης δοκιμάζονται σε στριφνά προβλήματα του τόπου και των ανθρώπων αλλά και σε ισορροπίες με αντιπάλους και φίλους.
Αυτά ισχύουν και για τα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της χώρας μας σήμερα. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός επέλεξε να παραιτηθεί μαζί με την κυβέρνηση ή εκτελώντας εντολές ή για να ξαναβγεί πρωθυπουργός. Η δικαιολογία ότι ήταν όμηρος της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ (αριστερά βαρίδια κατά τον κ. Σόϊμπλε), δεν ευσταθεί. Κι ο λόγος είναι γιατί όποιες προεκλογικές και προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, θα έρχονταν στη Βουλή για έγκριση, (απονομή δικαιοσύνης, συλλογικές συμβάσεις, μεταναστευτικό, φορολογικό σύστημα κ.λπ.) θα ψηφίζονταν από τους λεγόμενους λαφαζανικούς με χέρια και πόδια, άρα είχε σ’ αυτό το σακούλι 160 ψήφους με όριο το 151. Αν ερχόταν κάποιο μνημονιακό κατασκεύασμα είχε 220. Άρα για ποιον λόγο να μη νιώθει σταθερότητα, αφού, όποιος τον έριχνε, θα εισέπραττε μεγάλο πολιτικό κόστος λόγω αναξιοπιστίας;
Ας παραμείνουμε όμως στην αρχική εκδοχή, που είναι και φαίνεται πιο πραγματική, συμπληρώνοντας ότι αν εκτελεί εντολές, δεν έχει καμιά σχέση με το λαϊκό αίσθημα και το δημοψήφισμα. Καλού – κακού, ας έχουμε υπ’ όψη μας ότι η Καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε πως «η παραίτηση Τσίπρα συνιστά μέρος της λύσης», όχι οι εκλογές αλλά «η παραίτηση». Μπορεί δηλαδή, να περιμένει κάτι ακόμα η κυρία Μέρκελ. Στη δεύτερη περίπτωση, από τη στιγμή που επέλεξε εκλογές αντί για συνέδριο, ώστε να ξεκαθαρίσει, γρηγορότερα, όπως ήθελε, με τα κατά Σόϊμπλε «βαρίδια», και ξέροντας, αφού επιδίωκε την αποχώρηση, ότι ρίσκαρε την πρωτιά – (Πρωθυπουργία) εν γνώσει του, ή γνώριζε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, όχι βέβαια σε ποσοστά, αλλά στο τι θα επικαλεστούν οι γνωστοί μετεκλογικοί «μονόδρομοι», των «μικρών» ή και «μεγάλων» πολιτικών κομμάτων, ή είναι για να ανακατεύει σαλάτες, πράγμα που πρέπει να αποκλείσουμε εξ ορισμού. Θα δούμε! Άλλωστε η 20η Σεπτεμβρίου είναι κοντά! Εκεί ίσως να λυθεί και ο γρίφος, για το ποιος θα αναλάβει το ανακάτεμα της σαλάτας…
*Ο Νίκος Καλομενόπουλος είναι μέλος του Μετώπου «Λαϊκής Ενότητας»
