Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
ωσάν το ξεχασμένο στάχυ!
Ο κόσμος διάπλατα απλώνει,
μα η «ψυχή» τους είναι μόνη!
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
κι η μοναξιά «κατασπαράσσει»,
βουβοί, σκυφτοί, φτερά σπασμένα,
δεν έχουν δίπλα τους κανένα!
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
θλίψη, παράπονο, γύρω υπάρχει,
βουβοί, σκυφτοί, που να μιλήσουν;
Σε ποιον παράπονο να ψιθυρίσουν;
Πουλιά φευγάτα, πάνε τα νιάτα
και τους αφήνουν μόνους στη στράτα.
Φτερά σπασμένα, πώς να πετάξουν,
να ξανανιώσουν, να ξαποστάσουν;
Ωσάν τα βράχια ανεμοδαρμένα,
τα γηρατειά τους «φτερά σπασμένα».
Γέλιο κι’ αγάπη στα ξεχασμένα,
σαν τα σκουπίδια στα πεταμένα!
Ωσάν τα φύλλα που ξεθωριάζουν
και κιτρινίζουν κι’ «αναστενάζουν»,
του Φθινοπώρου τα πεταμένα,
που αέρας παίρνει, φτερά σπασμένα!
Ωσάν τα βράχια ανεμοδαρμένα,
σ’ αυτή τη μοίρα είν’ αφημένα!
Υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί υπάρχουν
ζούνε μονάχοι, μα «δεν υπάρχουν»!!
