Είναι φορές που η μοναξιά διαπερνά όλο σου το είναι… Μια μοναξιά που σε ακολουθεί στη δουλειά, στη βόλτα, στις κουβέντες με τους φίλους και αυτή είναι η μοναξιά που σε φοβίζει πιο πολύ από τίποτε άλλο. Η μοναξιά που νιώθεις μες στο πλήθος!
Τότε που έχεις ανάγκη από ανθρώπους να μοιάζουν έστω και λίγο με εσένα…
Ανθρώπους που να μην έχουν συνηθίσει την αδικία ή τουλάχιστον να μην την προσπερνούν.
Ανθρώπους που να αγαπούν τη νύχτα, γιατί είναι αυτή η ρουτίνα της καθημερινότητας που προβάλλει με το φως της μέρας.
Ανθρώπους που άλλοτε να μιλούν μόνοι τους στον δρόμο κι άλλοτε να σιγοτραγουδούν τραγούδια και μουσικές, αδιαφορώντας για τα όλο περιέργεια βλέμματα των γύρω τους.
Ανθρώπους που αρνούνται να πιστέψουν πως οι σχέσεις σήμερα έγιναν μάρκετινγκ ή διπλωματία, γι’ αυτό και προτιμούν να ‘ναι αντικοινωνικοί.
Ανθρώπους που παραδέχονται τα κόμπλεξ, τα λάθη, τα πάθη και τον εγωισμό τους. Ανθρώπους που όπως αυτοχαρακτηρίζονται είναι κατεστραμμένοι, καθώς στην προσπάθειά τους να μην γίνουν ένα με τη μάζα, αναλώθηκαν κι αυτοί…
Ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν, γιατί ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ’ την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση.
Ανθρώπους που έχουν πιστέψει, έχουν προδοθεί κι έχουν απογοητευθεί με πάθος, αλλά δεν έχουν πάψει να πιστεύουν πως δεν μπορεί κάπου στον κόσμο υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται όπως αυτοί.
Ανθρώπους με τρέλα που σε ένα λευκό χαρτί διαβάζουν ένα ποίημα, σε έναν άδειο καμβά βλέπουν έργα τέχνης και στη σιωπή να ακούν ένα τραγούδι αλλοτινό.
Ανθρώπους απροσάρμοστους για μερικούς, ενώ για άλλους αθεράπευτα επαναστάτες… που όσο κι αν διαφωνήσεις ή συμφωνήσεις με αυτούς, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να τους προσπεράσεις. Μιας και ζουν τη ζωή τους στη σκηνή πρωταγωνιστές και όχι στον εξώστη θεατές. Φαντάζονται, δημιουργούν, γράφουν, ερευνούν, αναλύουν, εμπνέουν και εμπνέονται…
Φτάνοντας στο τέλος, μπορεί τελικά να διαπιστώνεις ότι αυτούς τους ανθρώπους στην πλειοψηφία τους, τους αποφεύγεις για το θάρρος ή το θράσος τους, όπως θέλεις πες το, και για όλα τα άλλα τα …ακαταλόγιστα. Αλλά αν κάποια στιγμή κουραστείς μέσα στην ωμότητα και τον παραλογισμό που ζούμε «παράτησέ τα όλα κι έλα να ζήσουμε άβολα, αυτοί όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα», που λέει και ο Άσιμος.
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
