Υπερπληθυσμός και το 30 τοις εκατό

Και σε αυτό το σημείο, θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα αναφερθώ στο εξής: Μιλώντας για το πρώτο του τυχερό εξάμηνο, δεν απαλλάσσεται το βρέφος από τις χημείες και τις διάφορες ουσίες που καταναλώνει η μητέρα του, συνεπώς παύει και τότε ακόμα να είναι αγνή η τροφή. Διότι, μην ξεχνάμε πως είμαστε ό,τι τρώμε.
Στη συνέχεια, προσφέρονται στο παιδί οι πρώτες του λιχουδιές. Πηγαίνοντας στο σχολείο, μάθαμε ότι περισσότερη αξία έχει να έχει δύο φράγκα στις τσέπες του και να τρώει τις χημείες του κυλικείου, τις τυρόπιτες (αν μπορούν να λέγονται έτσι), τους χυμούς (που κάθε άλλο παρά χυμοί είναι). Ποιες είναι οι αξίες, τελικά, του γονιού; Το να ξεπετάξει και να πληρώσει τη χημεία του παιδιού του; Διότι, θα μου επιτρέψετε να τονίσω το εξής: Σημασία έχει να του παρασκευάσεις αυτό το κολατσιό, να του παρασκευάσεις εκείνο το ρόφημα και να μην του δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ότι όλα σε αυτό τον κόσμο αγοράζονται. Δημιουργούνται!
Και φτάνουμε αργότερα να τους σερβίρουμε τις πιο έντονες χημείες σε σακουλάκια με γεύση πατάτας, γεύση φιστικιού κ.ο.κ. Ας αναλύσουμε αυτά τα σακουλάκια. Ας τους δώσουμε φωνή. Πώς παρασκευάζονται αυτές οι λιχουδιές; Σύμφωνα με μελέτες, κάθε άλλο παρά πατάτα είναι, κάθε άλλο παρά φιστίκι είναι, κάθε άλλο παρά ντομάτα, πίτσα, τυρί είναι. Σε αυτό το σημείο, σύμφωνα, λοιπόν, με τις μελέτες που ανέφερα νωρίτερα, είναι παρασκευάσματα από αλεσμένα σιτηρά, αμφιβόλου ποιότητας, γαρνιρισμένα με σταγόνες χημείας, δίνοντας σε αυτά τη γεύση που αναγράφουν στις ετικέτες τους. Άρα, ξανακοροϊδεύουμε τους μικρούς μας ήρωες και στην προκειμένη περίπτωση θα τονίσω ξανά ότι ο ίδιος ο γονιός έχει χρέος να παρασκευάσει τις συγκεκριμένες λιχουδιές. Ή ιδανικά να μην τους εθίσει σε αυτές. Η καρτεσιανή σκέψη «Cogito ergo sum» (σκέφτομαι, άρα υπάρχω), θα έπρεπε να ισχύει ως «Δημιουργώ, άρα υπάρχω».
Ώστε, κάπου στα 16, τα παιδιά μας να έχουν ήδη ως αγαπημένο πρότυπο τους φίλους Αμερικανούς. Το να γίνουν πελώριοι. Γιατί τι καλύτερο από τα ξένα πρότυπα; Θα μοιραστώ το εξής μαζί σας. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο διερευνώ το εξής: Πηγαίνοντας στα super market, παρατηρώ τα καρότσια των οικογενειών αποτελούμενων από πελώριες κυρίες και παιδιά, τα οποία περιέχουν το 80% των αγορών σε «πασατέμπους», δηλαδή, αναψυκτικά, αλλαντικά, συσκευασμένα γλυκίσματα, ταριχευμένα ψωμιά κλπ. Με αποτέλεσμα να υπερχρεώνουν το νοικοκυριό τους μόνο και μόνο τροφοδοτώντας το με άχρηστες και βλαβερές τροφές.
Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινής ζωής, δεν επιτρέπουν στο γονιό να παρασκευάσει στα παιδιά του ένα υγιεινό σνακ. Ας μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε το πως ο γονιός διαχειρίζεται τον ελεύθερό του χρόνο. Πόσες παραγωγικές ώρες θα μπορούσε να εξοικονομήσει αφήνοντας στην άκρη την τηλεόραση και τα ατελείωτα «facebook»; Με αποτέλεσμα να καλύπτει τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών (ελλείψει χρόνου), προσφέροντάς τους μια νόστιμη «αγκαλιά», ένα λαχταριστό «χάδι» και αυτόματα οι λιχουδιές λειτουργούν ως υποκατάστατο αυτών των σοβαρών ελλείψεων και τα ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή. Βέβαια, η συσκευασία, η διαφήμιση και η έντονη γεύση της χημείας των προϊόντων του εμπορίου ελκύουν το παιδί, το οποίο αισθάνεται έντονη την επιθυμία του να καταναλώσει αυτές τις τροφές.
Αλλά, ας θέσουμε το εξής ερώτημα: Αν είχατε στα χέρια σας όλα αυτά τα υλικά ένα προς ένα και μπαίνατε στη διαδικασία να παρασκευάσετε μόνοι σας μια τέτοια τροφή, πιστεύετε ότι έχοντας γνώση του τι χρησιμοποιήσατε, θα την προσφέρατε στα παιδιά σας; Όταν, όμως την αγοράζουμε, πόσο «αθώα» δείχνει, κρυμμένη πίσω από την όμορφη εμφάνιση και γεύση ενός λαχταριστού παγωτού ή ενός συσκευασμένου κρουασάν;
Και φτάνουμε στο 30% του υπερπληθυσμού, το οποίο δημιουργήθηκε πριν τις τσίγκινες χημείες, σύμφωνα με Πανεπιστημιακή μελέτη δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό Focus. Εδώ, ξεκινάει η μεταχείριση του ανθρώπου ως πειραματόζωο. Καταναλώνουμε κακής ποιότητας τροφές, οι οποίες δημιουργούν πολλών λογιών ασθένειες. Αλλά, ως εκ θαύματος, υπάρχει συνήθως ένα «μαγικό μαντζούνι» που θα διορθώσει τη βλάβη, η οποία συσσωρευτικά έχει προκύψει και μας δίνει το περιθώριο να καταναλώσουμε περισσότερες κακής ποιότητας τροφές. «Να! Αυτό το χάπι μειώνει τη χοληστερίνη. Μπορείς κάλλιστα μαζί με αυτό να συνεχίσεις να καταναλώνεις τροφές πλούσιες σε λιπαρά. Το πρόβλημά σου λύθηκε!».
Θέλοντας να εμβαθύνω σε αυτό, θα αναφέρω ξανά το πελώριο παιδάκι που ενηλικιώθηκε και καταναλώνει πολλών λογιών κρέατα, λιπαρά και μη σε καθημερινή βάση. Θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα σε εσάς τους μεγαλύτερους και στους προηγούμενους από εσάς: Το κρέας το ατελείωτο, το καθημερινό υπήρξε στον ίδιο βαθμό στη ζωή σας, όπως υπάρχει σήμερα; Είναι γνωστό πως δεν υπήρξε. Και, φυσικά, δεν υπήρχε η ανάγκη για χάπια χοληστερίνης στον ίδιο βαθμό. Αλλά, ας δούμε τα τόσα κρέατα που καταναλώνουμε σήμερα, πώς μπορούν να υπάρχουν; Τα νοικοκυριά πλέον έχουν ανάγκη από τόνους κρέατος, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να παραχθούν με φυσικό τρόπο. Με αποτέλεσμα να ταΐζονται πολλών ειδών φυράματα (αλεσμένες ορμόνες, αλεσμένα μεταλλαγμένα σιτηρά κ.ο.κ.).
Και συνεχίζουμε να χρηματοδοτούμε τις φαρμακοβιομηχανίες, που με τη σειρά τους στέλνουν στα φαρμακεία, τα φάρμακά τους. Οπότε, αυτός ο κολοσσός της φαρμακοβιομηχανίας, που τόσο αγαπάμε και πλέον χρηματοδοτούμε από νεαρή ηλικία, μας φτάνει κάπου στα 60 να μην μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτόν και να τον παντρευόμαστε μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Με τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ακυρώσω τη συμβολή της ιατρικής στη σύγχρονη ζωή μας, παρ’ όλα αυτά το σφάλμα βρίσκεται στην εξάρτιση της ανθρώπινης υγείας από τη χημεία.
(συνεχίζεται…)