Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Οι πολίτες αναζητούν διέξοδο και οι κοινωνίες στην ουσία έχουν εγκλωβιστεί μεταξύ «συστημικών» και «αντισυστημικών» αντιλήψεων…
Πώς έχει, όμως, η κατάσταση;
Στην ουσία πρόκειται για ένα τεχνητό δίλημμα… Ένα απλουστευτικό διαχωρισμό που διχοτομεί την κοινωνία στη βάση μιας συνωμοσιολογιας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τα «τραύματα» που μπορεί να προκληθούν αλλά και για τον θυμό και την οργή που ακολουθούν πάντα τη διάψευση των προσδοκιών.
Τι ορίζεται όμως ως «σύστημα»; Οι ενταγμένοι στην απέναντι όχθη (οι λεγόμενοι αντισυστημικοί) εντάσσουν σε αυτό τις ελίτ, τα λόμπι, τους μέχρι πρότινος διαχειριστές της εξουσίας και κατά την άποψή τους υπεύθυνους των οικονομικών- κοινωνικών και άλλων προβλημάτων, τον καπιταλισμό, την παγκοσμιοποίηση, την πολιτική ορθότητα και φυσικά μεταξύ άλλων και τους θεσμούς. Χωρίς απαραίτητα την ταυτόχρονη αποδοχή του όρου «αντισυστημικός» θα μπορούσε κάποιος να αναγνωρίσει την ύπαρξη ευθυνών για τη σημερινή πολυεπιπεδη κρίση στο λεγόμενο σύστημα.
Απαιτείται βέβαια προσοχή, γιατί οι όποιες απλουστεύσεις ενέχουν σοβαρούς κινδύνους πολιτικής παραπλάνησης. Σε διαφορετική περίπτωση, δηλαδή, αν ως «αντισυστημικους» ορίζαμε εκείνους που με επιχειρηματολογία και προτάσεις αντιδρούν στις συνέπειες των πολιτικών – οικονομικών επιλογών προβάλλοντας ένα διαφορετικό σχέδιο εξόδου από την πολύπλευρη κρίση που βιώνουμε η παρουσία τους θα ήταν εποικοδομητική και αναγκαία.
Όμως το κύμα της «αντισυστημικοτητας» ιππεύουν και πολιτικά ακραίοι σχηματισμοί (κυρίως ακροδεξιοί πολιτικοί) που με « όπλο» τους το λαϊκισμό και αξιοποιώντας τις συνέπειες της κρίσης, κερδίζουν συνεχώς πολιτικό έδαφος σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου. Καταφέρνουν έτσι εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία, τον φόβο, την οργή και «πατώντας» σε συνωμοσιολογίες – σύγχυση αξιών και φυσικά στο έλλειμμα ανοχής και αντοχής των πολιτών να παραπλανήσουν πολιτικά και επομένως να εγκλωβίσουν ακόμα και υγιείς κοινωνικές δυνάμεις σε ένα υποκριτικό διαχωρισμό. Διχοτομούν την κοινωνία σε μια κρίσιμη στιγμή!
Οι συνέπειες του φαινομένου αυτού δε σταματούν εδώ…
Ακόμα και πράξεις βίας, καταστροφές βαπτίζονται ως αντισυστημικες, ενώ αμαυρώνονται – κατασυκοφαντούνται και στην ουσία ακυρώνονται ακόμα και οι δίκαιες διεκδικήσεις μιας κοινωνίας που ξεπερνάει τα όρια αντοχής της.
Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που για διαφορετικούς λόγους έχουν βρεθεί για ένα χρονικό διάστημα εκτός «μηχανισμών». Η πολιτική τους ύπαρξη αντλούσε δύναμη μέσω ενός «ομφάλιου λώρου», συνδεδεμένου με παραμέτρους ενός συστήματος εξουσίας (στο κόμμα- στον κρατικό μηχανισμό). Αναζητούν λοιπόν ξανά το ρόλο και την ισχύ που έχασαν. Το κύμα της «αντισυστημικότητας», αποτελεί γι’ αυτούς μια ευκαιρία να επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο…
Το πόσο πολιτικά «άφθαρτο»- «καθαγιασμένο»- ειλικρινές είναι το «αντισύστημα» που μάχεται ενάντια στο «σύστημα» το είδαμε λ.χ στο βρετανικό δημοψήφισμα με τους Φαράτζ και Μπόρις Τζόνσον, στις ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ, στη Λεπέν κ.ά.
Το μεγάλο επομένως ζήτημα είναι η ποιότητα (τα πολιτικά χαρακτηριστικά) του νέου συστήματος που θα προκύψει…
Δυστυχώς η υποκρισία νικά την αισιοδοξία…
