Η ορθολογική χρήση των υδατικών πόρων αποτελεί βασικό ζητούμενο, δεδομένης και της κλιματικής αλλαγής σε συνδυασμό με την ήδη σημαντική μείωση των βροχοπτώσεων και τα φαινόμενα ξηρασίας σε αρκετές περιοχές της Κρήτης.
Κατά καιρούς οι επιστήμονες έχουν κρούσει τον καμπανάκι του κινδύνου για το νησί της Κρήτης που χαρακτηρίζεται επιρρεπές τόσο για φαινόμενα ξηρασίας, όσο και πλημμυρών με τεράστιες συνέπειες για το ίδιο το περιβάλλον αλλά και την οικονομία του νησιού, αφού ο πρωτογενής τομέας και ο τoυρισμός που είναι οι δυο τομείς στους οποίους στηρίζεται θα έχουν άμεσες και έμμεσες συνέπειες.
Τους παραπάνω κινδύνους και την κατάσταση που επικρατεί επιβεβαιώνει η λίστα με τις χώρες που αντιμετωπίζουν σαφές πρόβλημα νερού για τις αμέσως επόμενες δεκαετίες, λόγω της κακής διαχείρισης από την πολιτεία που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις 33 χώρες του πλανήτη, οι οποίες είναι πολύ πιθανό μέχρι το 2040 να βρεθούν αντιμέτωπες με εντονότατο πρόβλημα έλλειψης νερού, εξαιτίας του συνδυασμού των καιρικών συνθηκών, των αλλαγών στο κλίμα και της κάκιστης διαχείρισης.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στο «κόκκινο», μαζί με άλλες 32 χώρες, οι οποίες καλούνται να λάβουν άμεσα μέτρα, προκειμένου να προφυλάξουν τον πληθυσμό και τις υποδομές τους. Η χώρα μας, βάσει της έκθεσης που δόθηκε στη δημοσιότητα, αντιμετωπίζει πιθανότητα μεγαλύτερη από 80% να στερηθεί το απαραίτητο για τη διαβίωση του πληθυσμού και την κάλυψη των αναγκών της νερού μέχρι το 2040, καθώς το κλίμα γίνεται θερμότερο, οι ζεστές ημέρες του χρόνου αυξάνονται και παρόλα αυτά απουσιάζουν οι υποδομές για τη συλλογή, διατήρηση και αξιοποίηση του πόσιμου υγρού, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο για την επιβίωση του ανθρώπου.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στην 28η θέση της σχετικής κατάταξης, των 33 χωρών που αν δεν λάβουν τα απαιτούμενα μέτρα θα βρεθούν αντιμέτωπες με έλλειψη πόσιμου νερού, την ίδια στιγμή που τα καιρικά φαινόμενα εντείνονται και οι προβλέψεις για το μέλλον ανατρέπονται με αυξανόμενη ένταση, προς το χειρότερο.
Στη λίστα περιλαμβάνονται χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αραβίας, καθώς και ορισμένες ακόμα ευρωπαϊκές, όπως τα Σκόπια και η Ισπανία, ενώ διακρίνει κανείς και το όνομα της Τουρκίας. Στον υψηλότερο δείκτη επικινδυνότητας περιλαμβάνονται οκτώ χώρες και συγκεκριμένα το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, το Κατάρ, το Σαν Μαρίνο, η Σιγκαπούρη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Παλαιστίνη (έχει αναγνωριστεί από οργανισμούς και κράτη) και το Ισραήλ.
Πολλές χώρες ακόμη παρουσιάζουν δυσοίωνες προβλέψεις, παρ’ ότι στην παρούσα φάση δεν δείχνουν να απειλούνται. Παρόλα αυτά και σύμφωνα με την έκθεση του Παγκοσμίου Ινστιτούτου Έρευνας, θα πρέπει να λάβουν προληπτικά μέτρα, καθώς τις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν με το 2040, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και ίσως να είναι αργά.
Απαραίτητη η λήψη μέτρων
Η καλλιέργεια υδατικής συνείδησης θα φέρει μια νέα κουλτούρα για το νερό, η οποία θα περιλαμβάνει λύσεις για τη μείωση της ζήτησης, για εξοικονόμηση νερού, προστασία του πόρου από τη ρύπανση, αξιοποίηση εναλλακτικών πηγών νερού καθώς και συμμετοχή πληροφορημένων πολιτών σε αποφάσεις συλλογικού ενδιαφέροντος.
Σε επίπεδο δήμου Ρεθύμνης η εξοικονόμηση νερού, η ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων και ο περιορισμός κατανάλωσης του βρίσκεται στις προτεραιότητες της δημοτικής αρχής, η οποία συμμετέχει σε αντίστοιχες περιβαλλοντικές δράσεις και προγράμματα. Το πρόγραμμα «CASTWATER» στο οποίο συμμετέχει ως εταίρος ο δήμος επικεντρώνεται στην αειφόρο διαχείριση των υδάτων στον τουριστικό τομέα των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου.
Πρόκειται για πολύ σημαντική ευρωπαϊκή δράση, η οποία σκοπό έχει την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης στην περιοχή της Μεσογείου, μέσα από καινοτόμες ιδέες και πρακτικές που εστιάζουν σε βασικούς αναπτυξιακούς τομείς όπως τον τουρισμό, την τεχνολογία, τη διακυβέρνηση, τις υπηρεσίες, την ορθή χρήση των φυσικών πόρων και άλλους. Σκοπός του προγράμματος είναι να καταγραφεί η υφιστάμενη κατάσταση στις μεσογειακές αυτές χώρες, δηλαδή να αποτυπωθούν οι ποσότητες νερού που καταναλώνει στις περιοχές αυτές, λόγω της τουριστικής δραστηριότητας και στη συνέχεια με τη συνδρομή επιστημόνων να εξειδικευτούν τρόποι, μέθοδοι και δράσεις που θα συμβάλλουν αφενός στην εξοικονόμηση του νερού και αφετέρου στον περιορισμό της κατανάλωσης.