Φοβού τους… «σοβαρούς»

Υπάρχουν πολιτικοί που έκαναν καριέρα περιφέροντας μια ιδιότυπη «γραφικότητα», πουλώντας και εξαγοράζοντας τις αρχές της «φιλοπατρίας» της «ευσέβειας» της «νοικοκυροσύνης»! Περιφέρονταν και περιφέρονται αρθρώνοντας υλακές, αλλά το φιλοθεάμον κοινό τους αποθέωνε βλέποντας σ’ αυτούς την ανεκπλήρωτη ικανοποίηση του μικροαστισμού τους. Δεν είναι και λίγο πράγμα αν βρίσκεται ο πολιτικός που τα «λέει χύμα και τσουβαλάτα» υπεραμυνόμενος του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» στο θαυματουργό τρίπτυχο που πάνω του πάτησαν από τα ξενικά κόμματα του 19^ου αιώνα ως τις δικτατορίες του 20^ου!

Όταν υπερβαίνουν τα εσκαμμένα -διότι ένας ψευδορήτωρ το κάνει συχνά- του προσάπτεται απλά το χαρακτηριστικό του «αυθόρμητου» και «λαϊκού» πολιτικού, χωρίς ωστόσο να πλήττεται η εικόνα του, αφού όλοι αυτοί είναι πρωτοκάλεστοι στις πρωινές δημοσιογραφικές και στις βραδινές βεγγέρες των Μέσων αποχαύνωσης.

Βεβαίως υπάρχουν και οι λεγόμενοι «σοβαροί» πολιτικοί που έχτισαν πολιτικές καριέρες όχι στις εξαλλοσύνες των προηγούμενων αλλά στο προφίλ των «ευπρεπών» και «τεχνοκρατών», μπερδεύοντας καταρχάς τη «σοβαρότητα» με την «ευπρέπεια». Υπάρχουν πολιτικοί που η πορεία τους φέρει τις «δάφνες» της «σοβαρότητας», δομημένης κι αυτή στα εύπλαστα καλούπια των ΜΜΕδων της προπαγάνδας.

Η «σοβαρότητα» προφανώς κρίνεται από τις πράξεις και τις ενέργειες, η «ευπρέπεια» από τους τρόπους και τις συμπεριφορές. Μπορεί με τρόπο απόλυτα «ευπρεπή» να κάνεις πάσης φύσεως «βρομοδουλειές» προς τέρψη των εντολέων σου και εις βάρος της κοινωνίας, αλλά πάντα θα ενδύεσαι τον άμωμο και άσπιλο χιτώνα της «σοβαρότητας» ενώ ο «βίος και πολιτεία» σου βρίθουν από ανυπαρξία, κυνισμό και πολιτικές που θυμίζουν ενέργειες μεσιτών και λιγότερο πολιτικών πρωτοβουλιών.

Αν με ρωτούσατε θα υποστήριζα πως οι πρώτοι «σκούζοντες» πολιτικοί που ολημερίς τσιρίζουν στα ΜΜΕ περιφέρουν την ανυπαρξία πολιτικής σκέψης και ήθους τους, ενώ οι «σοβαροί» μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο επικίνδυνοι, αφού εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία καλυπτόμενοι από την «ευπρέπεια» που για τις ανάγκες της περίστασης βαφτίζουν «σοβαρότητα».