Στο πρόσφατο παρελθόν της μόδας του 20ου αιώνα οι μετρ της υψηλής ραπτικής έκλειναν την παρουσίαση της συλλογής τους στο σαλόνι του οίκου τους με την επίδειξη της νυφικής τους δημιουργίας. Η «νύφη» του φινάλε έκλεβε τις εντυπώσεις του ντεφιλέ. Το 1923 το έργο «Η νύφη ξεγυμνωμένη ακόμα κι από τους μνηστήρες» ή «Το μεγάλο γυαλί» του Γάλλου καλλιτέχνη Μαρσέλ Ντισάν άλλαξε την κριτική ερμηνεία της τέχνης. Το έργο ήταν ένας γάμος μεταξύ πνευματικών και οπτικών στοιχείων, κυρίως πνευματικών. Η νύφη του Ντισάν ερμηνεύτηκε σε πολλά επίπεδα: άλλοτε ως σεξουαλική μηχανή, ως αλληγορία του φιλοσοφικού γάμου, όπου ο αλχημιστής παράγει χρυσό σε έναν κοσμικό φούρνο που το άνω μέρος παραπέμπει στο θηλυκό και το κάτω στο αρσενικό, ως σατιρική κοινωνική κριτική των δύο φύλων.
Στη σύγχρονη εποχή μας, που η διαφορετικότητα είναι μια ανοιχτή συζήτηση και συνεχώς εμφανίζονται νέοι συμμετέχοντες στη συζήτηση των φύλων, η μια σχεδιαστική πρόταση νυφική δεν είναι αρκετή. Οι νύφες πλήθυναν και οι τελετές του γάμου είναι διαφορετικές. Μαζί τους αναπτύχθηκε και η βιομηχανία του είδους που ζητά περισσότερα νυφικά, είδη γάμου και πρόσωπα για να δημιουργήσουν περισσότερες παραμυθένιες αφηγήσεις και να ανεβάσουν τον τζίρο στο νέο είδος κατανάλωσης που διανθίζει τη γαμήλια τελετή.
Βασικό συστατικό του «ονείρου» παραμένει το νυφικό. Οι νυφικές εβδομάδες Μόδας απλώνουν τη βεντάλια των παρουσιάσεων ειδικών συλλογών που μπορούν να προσελκύσουν περισσότερες υποψήφιες. Και το γεωγραφικό τους μήκος διατρέχει τις πόλεις της Νέας Υόρκης, της Βαρκελώνης, της Βομβάης και του Χονγκ Κονγκ.
Η επιλογή του νυφικού είναι μια εμμονή την οποία οι γυναίκες από νεαρή ηλικία αναπτύσσουν με την πειστική υποστήριξη του στενού κοινωνικού τους περίγυρου για τις εντυπωσιακές τελετές. Το νυφικό φόρεμα μιας σταρ της οθόνης, της μουσικής ή της πασαρέλας ασκεί πάνω τους μεγάλη επιρροή. Η έκθεση «Νυφικά φορέματα 1775-2014», που άνοιξε στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο, υποστηρίζει αυτήν την άποψη. Όπως δείχνει το μοβ νυφικό σε στυλ Σκάρλετ Ο’Χάρα της μπουρλέσκ χορεύτριας Ντίτα φον Τζι, οι διαβαθμίσεις λευκού προς ροζ στο νυφικό της Γκουέν Στεφάνι. Τα φορέματα αυτά συνυπάρχουν με ρομαντικά κομμάτια του 19ου αιώνα και με τα εντυπωσιακά φορέματα που φόρεσαν στον γάμο τους γυναίκες της αγγλικής αριστοκρατίας. Σκοπός της έκθεσης είναι να αποδείξει ότι τα νυφικά ακολουθούν τη μόδα και τις κοινωνικές αλλαγές. «Την εποχή που τα μέσα καθαριότητας των ρούχων περιορίζονταν σε μια ξύστρα και πλύσιμο με σαπούνι στο χέρι, η απόκτηση ενός λευκού φορέματος για μία και μοναδική εμφάνιση αφορούσε μόνο τους οικονομικά εύρωστους. Η παράδοση του λευκού νυφικού δε συνδέεται με τον συμβολισμό της γυναικείας αγνότητας. Η πρωταρχική σημασία του λευκού ενδύματος είχε να κάνει με την επίδειξη της οικονομικής θέσης» εξηγεί η επιμελήτρια Εντουίνα Έρμαν.
Και στα δικά μας
Μια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και μια πρωτοβουλία γυναικών της Κρήτης, φέρνουν στην επικαιρότητα την παράδοση του ελληνικού νυφικού. Οι γυναίκες δημιουργούν οι ίδιες εξαρχής το νυφικό τους. Είναι η ιστορία πάνω στην οποία «πατά» η Αποστολή της Πηνελόπης Gandhi για να αναβιώσει και να διαδώσει στο σήμερα την τέχνη της υφαντικής. Οι νύφες της Κρήτης φροντίζουν για τη δημιουργία του μεταξωτού νήματος στη συνέχεια το βάφουν με αποχρώσεις δικής τους έμπνευσης χρησιμοποιώντας φυτικές βαφές. Ο δεύτερος κύκλος δημιουργίας συνεχίζεται στο εργαστήρι τους, στον αργαλειό που έχουν στο σπίτι τους και με τον οποίο υφαίνουν το δημιούργημά τους σε σχέδια δικής τους έμπνευσης. Τα σχέδια αυτά είναι η συνέχεια μιας συζήτησης με το παρελθόν και την ιστορία του τόπου, μια αφήγηση συμβάντων μέσα από τα μάτια της γυναίκας που η υφαντική της διατηρεί μέσα στον χρόνο. Το συγκεκριμένο νυφικό της ομάδας Πηνελόπης Gandhi από λινοβάμβακο ύφασμα κεντημένο με μεταξωτές κλωστές αναπαράγει τη σύνθεση παλαιών μοτίβων με κεντρικό θέμα τον δικέφαλο αετό. Ανάλογα κρητικά υφαντά νυφικά φορέματα βρίσκονται στην αρχειακή συλλογή του Μουσείου Βικτωρίας και Αλβέρτου.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
