Φυγή προς το μέλλον

Το 2009, το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να διαχειριστεί την πρωτοφανή κρίση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα με ευθύνη ins κυβέρνησηs Καραμανλή. Πήρε αποφάσεις που ήξερε πως θα του στοίχιζαν εκλογικά, αλλά το μείζον διακύβευμα ήταν να μείνει όρθια η χώρα. Σήμερα προσδοκούμε να αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί, όμως όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά σημασία αν εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα είχε αφεθεί να κατρακυλήσει στον γκρεμό.
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες της οικονομίας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της εκπαίδευσης, των κυρίαρχων νοοτροπιών και προτύπων. Ανεξάρτητα από τις όποιες δεσμεύσεις έναντι των εταίρων, το μεγάλο ζητούμενο σήμερα είναι να πνεύσει στη χώρα ένας ισχυρός μεταρρυθμιστικός άνεμος. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ρόλος των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς μπορεί και πρέπει να είναι πρωταγωνιστικός.
Δεν είναι μια εύκολη αποστολή. Η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, βρίσκονται σε αμηχανία. Διαμόρφωσαν για δεκαετίες αποτελεσματικές πολιτικές μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε εποχές όμως καπιταλιστικής παραγωγής όλο και περισσότερου εθνικού πλούτου. Το στοίχημα τώρα είναι το βασικό βήμα πριν από τη δικαιοσύνη στη διανομή: η προοδευτική αφήγηση για έναν νέο τρόπο παραγωγής νέου πλούτου στις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Για να μοιράσεις, πρέπει πρώτα να έχεις παράξει και μάλιστα σε μια οικονομία, όπως η ελληνική, με αρνητικούς όλους τους συντελεστές παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, ισοζυγίων κ.ά.
Η λύση δεν είναι η νοσταλγία του παρελθόντος, αλλά η φυγή προς το μέλλον. Οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς είναι αυτές που καλούνται να ανοίξουν προοπτικές για μια νέα διακυβέρνηση που θα παρέχει εγγυήσεις σταθερότητας, ασφάλειας, βιωσιμότητας και δικαιοσύνης. Στο ΠΑΣΟΚ έχουμε πλήρη συνείδηση αυτών των αναγκών, θα συμβάλουμε χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς προαπαιτούμενα, σοφότεροι και ωριμότεροι από τις εμπειρίες των τριών τελευταίων χρόνων.
Η Κεντροαριστερά πέρασε τις παιδικές ασθένειές της, που την έκαναν να κινηθεί πολλές φορές ως εκκρεμές, ανάμεσα στη γοητεία του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού και τη σαγήνη του αχαλίνωτου κρατισμού. Ο νέος πολιτικός κύκλος που αναπόφευκτα θα ανοίξει, θα είναι αυτός της κεντροαριστερής ενηλικίωσης.