Φυλακή 1,5 τ.μ.

Για μένα ήταν απλώς η αίθουσα που είχαμε βολευτεί, όχι και πολύ άνετα, 24 παιδιά της Στ’ τάξης και ένας δάσκαλος. Δουλεύοντας σε ομάδες και με τα συνηθισμένα έπιπλα μίας τάξης δεν μας έμενε πολύς χώρος για να κινηθούμε. Δεν μπορούσα να κινηθώ με ευκολία μεταξύ των ομάδων και να δω την πορεία των εργασιών τους. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να κινήσουν θρανία και καρέκλες, ώστε να διευκολυνθεί η εργασία τους. Δεν παραπονέθηκα όμως. Ήταν η μεγαλύτερη αίθουσα και την πήραμε με δεδομένο πως ήμασταν το μεγαλύτερο τμήμα.
Όμως το μέτρημα μάς έδωσε μία διαφορετική απάντηση για το χώρο μίας σχολικής αίθουσας. Το Υπουργείο μάς ζήτησε να καταγράψουμε τα τ.μ. κάθε αίθουσας και να διαιρέσουμε με το 1,5. Και αυτό διότι μόνο 1,5 τ.μ. δικαιούται κάθε παιδί μέσα στην τάξη για τη ζωή και την εκπαίδευση του. 1,5 τ.μ.!
Συνεπώς, 49:1,5 = 32,66. Στην τάξη μας θα χωρούσαν 32 και όχι 24 παιδιά. 8 παιδιά περισσότερα!
Πόση οικονομία!
Τι εξορθολογισμός!
Είμαστε τώρα έτοιμοι για την κατάργηση του 10% των σχολείων (γύρω στα 1.500), όπως έχει εξαγγείλει ο Υπουργός.
Ας ξεχάσουμε τις παιδαγωγικές φλυαρίες για ομαδικές εργασίες, για ευχάριστο περιβάλλον που συμβάλλει στη μάθηση και για παιδαγωγικές γωνιές.
Εδώ βρήκαμε σε πόσα τετραγωνικά χωράει μία ανθρώπινη ζωή και η παιδική ηλικία!
Ίσως πάλι να βρήκαμε απλώς το μοναδικό μας αίτημα.
Περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουμε. Για να δουλέψουμε. Για να μάθουμε. Για να ζήσουμε.
Άντε γιατί μας έχουν πνίξει!