Κάποιοι διαβάζοντας το αφιέρωμά μας σε πολυσήμαντους εκπαιδευτικούς μπορεί να μας χρεώσουν παραλείψεις. Εμείς όμως κάνουμε απλή αναφορά σε κείνους που με τον τρόπο τους και την αγάπη στους μαθητές τους βοήθησαν να αγαπήσουν περισσότερο το σχολείο. Για την όλη τους προσφορά αναφερθήκαμε σε άλλα θεματικά αφιερώματα κατά καιρούς όπως κάναμε για τους Χάρη Στρατιδάκη, Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη, τους Κώστα και Θανάση Απανωμεριτάκη. Το αφιέρωμά μας αυτό περιορίζεται στην όλη προσφορά εκπαιδευτικών μέσα στην τάξη εκτός από τη γνώση και σε άλλους τομείς που αναδεικνύουν τον άνθρωπο.
Ο Γιάννης Σκεπετζής γεννήθηκε στο Χαμαλεύρι το 1949. Γονείς του ο Μανώλης και η Μαρία Σκεπετζή και ήταν το τελευταίο από τα τέσσερα αδέρφια. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του με δάσκαλο σε όλες τις τάξεις τον εξαίρετο Νίκο Νιουράκη.
Φοίτησε στο Α’ και το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Ρεθύμνου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1967. Το 1970 πήρε το πτυχίο του δασκάλου από την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου.
Το υψηλό επίπεδο σπουδών αυτής της Ακαδημίας φαίνεται από την πληθώρα των προσωπικοτήτων που λάμπρυναν την εκπαίδευση. Και αναφερόμαστε σε εποχή τόσο πτωχή από μέσα τεχνολογίας που σήμερα αποτελούν πολύτιμο εργαλείο για κάθε σπουδαστή.
Ίσως να πετύχαινε το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα η συνεχής επαφή των σπουδαστών με το βιβλίο. Αίσθηση που δεν μπορεί να σου προσφέρει σήμερα ούτε ο πιο σύγχρονος υπολογιστής. Έχει άλλη χάρη να αναζητήσεις τη γνώση από το να την έχεις πάντα πρόχειρη με το πάτημα ενός πλήκτρου. Παρασυρθήκαμε όμως σε μια διαπίστωση απλή μεν που σηκώνει όμως αρκετή συζήτηση.
Με την ώρα του ο Γιάννης Σκεπετζής υπηρέτησε και την πατρίδα για 5 χρόνια (τα τρία με εθελούσια ανακατάταξη) με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Το βάπτισμα του δασκάλου το πήρε στην Ελεύθερνα το 1976 ως αναπληρωτής, όπου υπηρέτησε εννέα μήνες. Κι όπως έγινε και σε άλλες περιοχές ακόμα αναφέρεται το όνομά του με θερμά σχόλια κυρίως από μαθητές του.
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους διορίστηκε μόνιμα στην Κάρπαθο, όπου έμεινε 5 χρόνια. Εκεί παντρεύτηκε την Ειρήνη Σταυράκη, με την οποία απέκτησα το γιο μας το Νεκτάριο. Η κ. Ειρήνη αποτελεί σίγουρα τη «μούσα» του, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική σύντροφο και άριστη οικοδέσποινα που ξέρει να προσφέρει εκλεκτές βραδιές στους φίλους. Γιατί είναι συχνές οι βεγγέρες που οργανώνει το φιλόξενο ζευγάρι για τους φίλους του που αφήνουν άριστες εντυπώσεις στους ευτυχείς που τις απολαμβάνουν γιατί θυμίζουν παλιές καλές εποχές. Και δίνουν την ευκαιρία στη χαρισματική οικοδέσποινα να αποδεικνύει το ταλέντο της τόσο στην μαγειρική όσο και στη ζαχαροπλαστική.
Το 1981 ο Γιάννης Σκεπετζής, μετατέθηκε στο Νομό Ρεθύμνης και τοποθετήθηκε στα Κεραμέ Αγίου Βασιλείου. Εκεί έμεινε 5 χρόνια. Αποσπάστηκε στη Νομαρχία Ρεθύμνης για 19 μήνες ως προϊστάμενος στο τμήμα ΠΣΕΑ. Στη συνέχεια υπηρέτησε στο χωριό του Χαμαλεύρι και σε διάφορα σχολεία της πόλης του Ρεθύμνου, με τελευταίο το 2ο Δημοτικό Σχολείο, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2006.
Η απομάκρυνση από τα καθημερινά καθήκοντα δεν τον επηρέασε καθόλου, καθώς έχει μάθει να γεμίζει δημιουργικά το χρόνο του. Κι έχει να κάνει τόσα πολλά.
Άλλωστε σε όλη την επαγγελματική του καριέρα πρόσφερε στους μαθητές του εκτός από γνώσεις και σπουδαία πολιτιστική παιδεία, αφού τους έφερνε κοντά σε κάθε μορφή τέχνης.
Τον ελεύθερο χρόνο του, λοιπόν, τον διαθέτει στη Δημοτική Χορωδία Ρεθύμνου, στη Χορωδία Ρεθυμνίων Μικρασιατών και στη Χορωδία του Πολιτιστικού Συλλόγου Σταυρωμένου. Επίσης, είναι μέλος του Β’ ΚΑΠΗ Ρεθύμνου, όπου συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες. Ακόμη, ασχολείται με τη ζωγραφική και διάφορες κατασκευές. Μια από τις αρετές του που τον βοηθούσαν να κάνει ακόμα πιο ευχάριστο το μάθημά του ανιχνεύοντας και τα ιδιαίτερα καλλιτεχνικά προσόντα των μαθητών του.
Ο Στέλιος Μπαγουράκης γεννήθηκε στο Άνω Μέρος. Ήταν από τα παιδιά που σημάδεψαν έντονα τα γεγονότα του Αυγούστου 1944. Για να συμπληρώσουν τον αριθμό των ομήρων οι ναζί έστησαν στον τοίχο τον πατέρα του, που διάβηκε εκείνο το πρωί την Πύλη της Αθανασίας μαζί με τους άλλους γενναίους.
Τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης ο μικρός Στέλιος τα πέρασε στη Σχολή Ασωμάτων μαζί με τα άλλα ορφανά βιώνοντας τριτοκοσμικές καταστάσεις. Κι όμως οι δοκιμασίες δεν επηρέασαν τις καλλιτεχνικές του ευαισθησίες. Ανήκει κι αυτός στην κατηγορία των δασκάλων που μετέφερε στην τάξη τις πολιτιστικές εμπειρίες που του έδιναν οι τόσες του ενασχολήσεις με τα κοινά. Μέλος της Μικτής Χορωδίας, σημαντική παρουσία στο ψαλτήρι, πρόθυμη χείρα βοηθείας στην απόδοση τιμής των Ολοκαυτωμάτων, από τους προτεργάτες κι αυτός της Παιδικής Άνοιξης, του Παιδικού Πολιτιστικού Κέντρου και τόσων άλλων δραστηριοτήτων.
Έδωσε πολλά στους μαθητές του που του τα εξαργύρωσαν με μεγάλη αγάπη πάντα και βαθύ σεβασμό.
Ο Τάσος Κόλλιας ήταν κι αυτός γιος ήρωα που αντίκρισε το εκτελεστικό απόσπασμα στην άμμο των Μισσιρίων μεσούσης της Μάχης της Κρήτης.
Κατάφερε κι αυτός να σταθεί στα πόδια του και να γίνει ένας άριστος εκπαιδευτικός. Μα κυρίως μετέφερε στην τάξη όλη τη λάμψη του πνεύματος και των Τεχνών.
Έκανε τους μαθητές του να λατρέψουν τη μουσική. Πότε με το ακορντεόν, πότε με την κιθάρα του ήξερε να τους ταξιδεύει και να κάνει το μάθημά του ονειρικό.
Αργότερα θα δώσει πνοή με την παρουσία του και στις πρώτες διοργανώσεις της Παιδικής Άνοιξης.
Εκπαιδευτικοί με χάρισμα στην Β’θμια
Περνάμε τώρα στη Β’θμια Εκπαίδευση για μια επιγραμματική αναφορά σε μερικούς ακόμα εκπαιδευτικούς.
Ο Γιώργος Δασκαλάκης από μικρός έδειχνε τα χαρίσματα του φωτισμένου εκπαιδευτικού Όταν τα παιδιά της ηλικίας του χαίρονταν το παιχνίδι τους εκείνος προτιμούσε να βοηθήσει αδύναμους συμμαθητές του στα μαθήματα. Όλα πάνω του έδειχναν σημεία θείας δωρεάς. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμά μας αυτό.
Ο Γιώργος Δασκαλάκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το καλοκαίρι του 1949. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Γεωργίου Δασκαλάκης (1913-1970) και μητέρα του η Μαρία το γένος Φουντουλάκη (1922-2013). Ο πατέρας του γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, ζούσε στην Παλιά Πόλη και καταγόταν από τον Άη Γιάννη (Καμένο) Αγίου Βασιλείου. Η μητέρα του καταγόταν από τα Ρούστικα Ρεθύμνου. Η οικογένειά τους ήταν μία αστική οικογένεια του Ρεθύμνου και το σπίτι τους βρίσκεται κοντά στη «Μεγάλη Παναγία». Ο πατέρας του Γιώργου διατηρούσε, για πολλά χρόνια, κατάστημα υποδημάτων στην οδό Αρκαδίου. Στην αρχή είχε εργαστήριο χειροποίητων υποδημάτων και απασχολούσε αρκετό προσωπικό. Αργότερα έφερνε και έτοιμα υποδήματα.
Καμάρωνε για τα παιδιά του που του έδιναν τόσες χαρές. Ο γιος μάλιστα διακρινόταν για τη φιλομάθειά του και ως άριστος πάντα ήταν σημαιοφόρος.Όταν έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, πέρασε με υποτροφία, την οποία διατήρησε μέχρι το τέλος των σπουδών του. Ο ίδιος, βέβαια, δεν καυχιόταν ποτέ για τις επιτυχίες του.
Ακόμα κι όταν πέρασε τη δοκιμασία της ορφάνιας από τον πατέρα του, δευτεροετής φοιτητής, υπέμεινε αγόγγυστα τη δοκιμασία του με βαθειά χριστιανική αντίληψη.
Αφού τελείωσε τις σπουδές του, πήγε στο Στρατό και αμέσως μετά διορίστηκε ως καθηγητής Μαθηματικών. Έτσι ξεκινά μια μεγάλη εκπαιδευτική πορεία που κράτησε τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια. Κατ’ αρχάς διορίστηκε στο Γυμνάσιο Αργυρούπολης Ρεθύμνου το έτος 1974. Αργότερα υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία, όπως στο Γυμνάσιο Σπηλίου, στα Λύκεια Θηλέων Ρεθύμνου και για λίγο στο Πέραμα Μυλοποτάμου. Όμως, για αρκετά χρόνια υπηρέτησε στο 2ο Γυμνάσιο Ρεθύμνου, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το έτος 2010.
Στον Γιώργο χάριζε μεγάλη ευχαρίστηση και ηθική ικανοποίηση το σχολείο, το μάθημα των Μαθηματικών, η πολύ καλή επαφή με τους μαθητές του, τους γονείς των μαθητών του και τους συναδέλφους του. Παράλληλα με το μάθημά του δίδασκε στους μαθητές του τις ηθικές αξίες, τους έδινε οδηγίες για τη ζωή, τη διατροφή τους και κάπου-κάπου διάνθιζε το μάθημα με ανέκδοτα, για να ξεκουράσει και να χαροποιήσει την τάξη του. Δεν ξεχνούσε σχεδόν κανέναν από τους μαθητές του. Δεν ξεχώριζε καλούς, μέτριους και αδύναμους. Για εκείνον όλοι ήταν σαν παιδιά του. Για το Γιώργο Δασκαλάκη δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος όσο ένοιωθε μαθητές του να υστερούν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα μιας διδακτικής ενίσχυσης. Γεμάτος προθυμία τους βοηθούσε πάντα με το χαμόγελο. Κι αυτή την ευεργεσία την εισέπραττε με μεγάλη αγάπη και εκτίμηση ακόμα κι όταν τερμάτισε την καριέρα του.
Ένοιωθε μεγάλη χαρά, όταν μαθητές του σταματούσαν στον δρόμο, τον χαιρετούσαν, του έλεγαν τα νέα τους για τη ζωή τους, την πρόοδό τους και την οικογένειά τους. Συγχρόνως τον ευχαριστούσαν για όλα, όσα τους πρόσφερε, το ίδιο έκαναν και οι γονείς τους.
Ο Γιώργος έδινε αγάπη και έπαιρνε αγάπη.
Ο Γιώργος, από μικρός, είχε πολλά ενδιαφέροντα. Αγαπούσε τις τέχνες και τη μουσική (έπαιζε και ακορντεόν). Του άρεσε η κλασσική μουσική, η παραδοσιακή και ιδίως η βυζαντινή μουσική, την οποία είχε διδαχθεί. Τον γοήτευε το τραγούδι. Συμμετείχε με πίστη και αγάπη αρκετά χρόνια στη χορωδία των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων και σε άλλες Εκκλησίες όπου τον χρειάζονταν. Υπήρξε μέλος στα Μουσικά Νιάτα Ρεθύμνου, αλλά και σε άλλες χορωδίες της πόλης μας. Αγαπούσε την κολύμβηση, τον αθλητισμό και από αυτά που τον ευχαριστούσαν και τον ξεκούραζαν ήταν τα θαλάσσια μπάνια, οι συλλογές ελληνικών νομισμάτων και χαρτονομισμάτων και η λύση σταυρολέξων. Μάλιστα σε πανελλήνιο διαγωνισμό σταυρολέξου πήρε το 1οβραβείο Νοτίου Ελλάδος.
Του άρεσαν οι οικογενειακές εκδρομές, οι οικογενειακές γιορτές, τα γλέντια και οι φιλοξενίες στο σπίτι τους. Αυτό, όμως, που τα τελευταία χρόνια του χάρισε μεγάλη ευλογία και ψυχική ανάταση, ήταν οι προσκυνηματικές επισκέψεις στο Άγιο Όρος με πολύ καλούς τους φίλους. Πήγε έξι φορές και οι επισκέψεις αυτές τον έδεσαν περισσότερο με τον Θεό και την Παναγία. Μάλιστα για καθεμιά επίσκεψη η ομάδα προσκυνητών επιμελείτο έντυπο με λεπτομερείς εντυπώσεις, εμπειρίες και εικόνες.
Ο Γιώργος Δασκαλάκης κατά γενική ομολογία ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Πίστευε αληθινά στον Θεό. Συχνά έλεγε στη γυναίκα του «Πάντα Θεού ένεκεν» επίσης «ενός δε έστι χρεία». Στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν, όταν ο γιος του Μιχάλης τον ρώτησε «Πώς είσαι πατέρα;» εκείνος απάντησε «Καλά, δόξα τω Θεώ». Ήταν τα τελευταία λόγια του.
Ο Αντώνης Γεβετζής
Αν και το Μουσικό Σχολείο είχε την τύχη να το διευθύνουν άξιοι εκπαιδευτικοί επί των ημερών του Αντώνη Γεβετζή γνωρίζει μεγάλη άνθιση.
Αναπτύσσει τους τομείς Παραδοσιακής και Έντεχνης Μουσικής και καταξιώνεται στην τοπική κοινωνία με μια σειρά αφιερωμάτων σε πρόσωπα και γεγονότα, Εκπαιδευτικά Προγράμματα, φιλοξενία μουσικών σχημάτων, διοργάνωση σεμιναρίων και συναυλιών, αναβίωση εθίμων, πραγματοποίηση πλήθους μικρών και μεγάλων εκδηλώσεων. Ποιος δεν θυμάται;
α) τη συνεργασία με Πανεπιστήμια της Γαλλίας και Ιταλίας στο πλαίσιο του Προγράμματος «Ασπίδα του Αχιλλέα», το 1996,
β) το αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο (2001), στο Μάνο Χατζιδάκη (2002), στους Πρωτομάστορες (2002), «Στη θάλασσα» (2005), στο Γιώργο Κουμεντάκη (2005) με πρωτοβουλία και συνδιοργάνωση του συλλόγου Φίλων του Μουσικού Σχολείου., στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» (2006), στο Μίκη Θεοδωράκη (2007), στο «Ρεμπέτικο Τραγούδι» (2008), στο Μάνο Ελευθερίου (2009), «Στο παιδί» (2010), «Στη μάνα» (2011), στον Οδυσσέα Ελύτη (2011), στη «Διαφορετικότητα» (2012), στην «Ένωση της Κρήτης» (2013), στο Νίκο Μαμαγκάκη (2014).
Σημαντικές στιγμές υπήρξαν:
α) η φιλοξενία – διοργάνωση κοινής συναυλίας με το Μουσικό Σχολείο Βόλου.
β) η φιλοξενία και συνεργασία με την Ορχήστρα Νέων της Νορβηγίας (Vivaldi Orchestra).
γ) η διοργάνωση Σεμιναρίου για έγχορδα σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.
δ) η διοργάνωση συναυλίας με το μουσικό σχήμα Encardia.
ε) ο διαγωνισμός Κρητικής μαντινάδας και αναβίωση εθίμων π.χ. Γαϊτανάκι, σε συνεργασία με τους πολιτιστικούς φορείς της πόλης του Ρεθύμνου.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν να αποσπάσει το Σχολείο θετικότατα σχόλια απ’ τον τοπικό τύπο. Πολλές επίσης ήταν και είναι οι τιμητικές διακρίσεις σε διάφορους μαθητικούς αγώνες σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του.
Πρέπει να τονιστεί ότι πολλοί απόφοιτοί του συνέχισαν τις σπουδές τους σε Πανεπιστημιακές Σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού, αρκετοί απ’ τους οποίους διαπρέπουν και χαίρουν καθολικής εκτίμησης.
Διακρίνεται όμως και για τις πρωτότυπες ιδέες του όπως η πρώτη «μουσική συνάντηση» των Μουσικών Σχολείων Κρήτης το 2009, η οποία και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, τόση που υιοθετείται απ’ την Καλλιτεχνική Επιτροπή του υπουργείου Παιδείας και καθιερώνεται ως θεσμός περιφερειακής συνάντησης όλων των Μουσικών Σχολείων της χώρας με την επωνυμία «Εόρτια Μουσικών Σχολείων».
Ο Αντώνης Γεβετζής όμως δεν έχει μόνο πρωτότυπες ιδέες. Είναι μοναδικός στο να κρατά ισορροπίες ανάμεσα σε συναδέλφους, πρόσωπα, καταστάσεις. Κάνει τα πάντα για το Σχολείο. Είναι η ψυχή του Μουσικού Σχολείου.
Επίκεντρο του ενδιαφέροντός του είναι ο άνθρωπος μαθητής ή δάσκαλος. Βοηθά και διευκολύνει τους συναδέλφους πάντα, είναι κοντά τους σε κάθε τους πρόβλημα υπηρεσιακός, προσωπικό, οικογενειακό.
Με το γνωστό φιλικό του ύφος δίνει προτεραιότητα στον άνθρωπο, απλουστεύοντας διαδικασίες που ταλαιπωρούν και βάζουν σε δοκιμασία τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κερδίζει το σεβασμό όλων με το χαρακτήρα του και όχι με το αξίωμά του.
Γι’ αυτό και όπου πρόσφερε τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του άφησε έντονο το αποτύπωμα της ανθρωπιάς.
