Με μεγάλη ανακούφιση πληροφορηθήκαμε την αναμενόμενη χρόνια τώρα, διαπλάτυνση και βελτίωση του ΒΟΑΚ κυρίως στις επικίνδυνες στροφές, για να μειωθούν τα πολλά τροχαία ατυχήματα.
Όπως αποδείχτηκε όμως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το τμήμα από τον κόμβο Αμαρίου μέχρι τη Σκαλέτα, βιαστήκαμε να χαρούμε, γιατί απλούστατα λογαριάζαμε χωρίς τον… ξενοδόχο και ακριβέστερα, χωρίς τους ξενοδόχους.
Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος δει αυτή τη νέα χάραξη στο συγκεκριμένο τμήμα, θα καταλάβει τι εννοούμε.
Είναι ολοφάνερο πως κάποιοι… αμελέτητοι – μελετητές, αντί να προχωρήσουν στη διαπλάτυνση του υπάρχοντος τμήματος, που αποτελεί μια τεράστια ευθεία πολλών χιλιομέτρων και μάλιστα με τα εκατέρωθεν τμήματα ήδη απαλλοτριωμένα, ζωγράφισαν μια ακανόνιστη καμπύλη προς τα Νότια, η οποία καταλήγει και αφήνει… απείραχτη, την όντως επικίνδυνη στροφή της Σκαλέτας.
Όλα αυτά συνέβησαν, για να μην κακοκαρδίσουν όπως μάθαμε, κάποια χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος, που έχουν απλώσει τις επιχειρήσεις τους απ’ άκρη σ’ άκρη του παραλιακού μετώπου.
Η «νέα» αυτή χάραξη, καταστρέφει και ισοπεδώνει κυριολεκτικά την πιο όμορφη και πιο αναπτυσσόμενη οικιστικά και τουριστικά περιοχή του Νομού μας, υποτιμώντας συγχρόνως με βάναυσο τρόπο την αξία της ζωής αλλά και τη νοημοσύνη χιλιάδων ανθρώπων.
Τούτη η άθλια καμπύλη, περνά δίπλα και μέσα από νεόδμητες κατοικίες, από μικρές τουριστικές και παραδοσιακές αγροτουριστικές μονάδες και κυρίως μέσα και πάνω από δυο ζώνες «Α» Αρχαιολογίας στην περιοχή Σταυρωμένου.
Κι αναρωτιόμαστε… ποιος άραγε πολιτισμένος άνθρωπος και κυρίως ποιος λογικός άνθρωπος, θα μπορούσε ποτέ να δώσει τη συγκατάθεση του γι’ αυτό το τερατούργημα;
Θυμούμαι σαν χθες τον αείμνηστο καθηγητή του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, Πωλ Φωρ, έναν από τους σπουδαιότερους αρχαιολόγους – σπηλαιολόγους στον κόσμο, που φιλοξενούσαμε κάθε καλοκαίρι στο σπίτι μας στο Χαμαλεύρι, προκειμένου να πραγματοποιεί τις έρευνές του στις γύρω περιοχές, τεράστιου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, όπως τις χαρακτήριζε ο ίδιος.
Τις έρευνες αυτές, πραγματοποιούσε μαζί με τον αδελφικό του φίλο, τον πατέρα μου, δάσκαλο Νίκο Νιουράκη που είχε λάβει το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, για τη συμβολή του στη διάσωση και ανάδειξη αυτών των μνημείων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το όνομα του Πωλ Φωρ, έχει δοθεί σε δρόμο της πόλης του Ηρακλείου, ενώ στο Ρέθυμνο το έργο του μάλλον… αγνοείται.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το ανάλγητο σύστημα, λειτουργεί χωρίς ενοχές και διλλήματα, στα πλαίσια της γενικότερης αξιακής παρακμής των σύγχρονων καιρών, απαξιώνοντας μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, τις ζωές και τα όνειρα, χιλιάδων ανθρώπων.
Θα αποτελούσε πάντως παγκόσμια πρωτοτυπία, αν ποτέ εφαρμοζόταν τούτη η παράξενη «μελέτη». Μια λωρίδα γης δέκα χιλιομέτρων, να διασχίζεται από τρεις παράλληλους δρόμους (τον επαρχιακό δρόμο, τον ΒΟΑΚ και τον νέο ΒΟΑΚ) με οκτώ συνολικά λωρίδες κυκλοφορίας, χωρίς τους παράδρομους, που θα απέχουν λίγα μόνο μέτρα, ο ένας από τον άλλο…
Πάντως πριν οδηγηθούμε σε ομαδική παράκρουση -μετά και από τα γεγονότα με τους δασικούς χάρτες- κι όλα τα απίστευτα που συμβαίνουν στις μέρες μας, θα πρέπει ν’ αντιδράσουμε δυναμικά, έχοντας δίπλα μας τον υφυπουργό Υποδομών κ. Κεφαλογιάννη που ευτυχώς είναι Ρεθεμνιώτης και εξαιρετικά έντιμος άνθρωπος.
Στο κάτω κάτω ζούμε σε μία ελεύθερη δημοκρατική χώρα και όχι στη Ζιμπάμπουε.
