Ανέκαθεν ήμουν αισιόδοξος και σε κάθε περίπτωση προσπαθώ να βλέπω πάντα θετικά, βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Στην κατάσταση που βρίσκεται τα τελευταία 8 χρόνια η χώρα, όση προσπάθεια και να κάνω για να δω θετικά πράγματα, δυστυχώς δεν φαίνονται ούτε με το καλύτερο τηλεσκόπιο.
Μόλις προχθές ο ευρωπαίος τσάρος της οικονομίας, ο ιταλός Ντράγκι, δήλωσε στο Ευρωκοινοβούλιο ότι η συμμετοχή μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, θα μπορεί να γίνει μόνο μετά την εφαρμογή και των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει, πως δεν πρόκειται να πέσουν οι αποδόσεις του ελληνικού χρέους. Άρα δεν πρόκειται να καταφέρει η Ελλάδα να βγει στις αγορές, με την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος στήριξης.
Μόλις μια ώρα μετά τις δηλώσεις Ντράγκι, το διετές ομόλογο από το 8.5% που είχε πέσει, εκτινάχτηκε πάνω από 9% ,ενώ τα μακροπρόθεσμα 15 και 20 έτη ομόλογα, πάνω από 8%.
Οι δανειστές, όσο κι αν δεν μας αρέσει, κάνουν τη δουλειά τους και απαιτούν νέα επώδυνα μέτρα, για μετά το 2018, έτσι ώστε το ελληνικό χρέος να καταστεί όχι βιώσιμο, γιατί αυτό πλέον ξέρουν και οι πέτρες ότι δεν γίνεται, αλλά τουλάχιστον να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί, έστω σε μικρή κλίμακα, μήπως και ανασάνει λίγο η χώρα. Προφανώς το τέταρτο μνημόνιο, που είναι προ των πυλών, δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να το αποφύγουμε, οποιοσδήποτε Τσίπρας ή Κούλης βρίσκεται στην εξουσία, όσο γίνονται λαϊκίστικοι τσαρλατανισμοί, για να ικανοποιούνται υμέτεροι, ψηφοφόροι και συνδικαλιστές, χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική ανάκαμψης και απεμπλοκής της χώρας από τους δανειστές.
Η αναξιοκρατία είναι ένα από τα «εθνικά μας σπορ» και είναι ένα από τα βασικά αίτια της όλης κατάστασης, αφού για δεκαετίες κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, πρωτίστως δε στην πολιτική. Το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Jean d’ Ormesson εφηύρε την λέξη «inaptocratie»!! που περιγράφει την εικόνα της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Ελληνικά μεταφράζεται «Αδεξιοκρατία» που ορίζεται ως: «Σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν, εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο, τα λιγότερο ικανά μέλη της κοινωνίας να επιβιώσουν ή να επιτύχουν, επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες που πληρώνονται από τον κατασχεμένο πλούτο ενός ολοένα και συρρικνούμενου αριθμού παραγωγικών ατόμων».
Η ελπίδα, που πίστεψαν οι έλληνες και έγραφα κι εγώ σε φύλλο της εφημερίδας αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές, δυστυχώς τελικά δείχνει ουτοπική, αφού οποιαδήποτε διαπραγμάτευση επιχειρήθηκε απ’ αυτή την κυβέρνηση με τους δανειστές, αποδείχτηκε πέρα για πέρα έξω από κάθε λογική των ευρωπαίων και της αμείλικτης οικονομικής λογικής των δανειστών. Πράγμα βέβαια που σε κάθε περίπτωση, έβλαψε τη χώρα και τους πολίτες.
Η αντιπολίτευση φωνάζει τελευταία για εκλογές, με κύριο σύνθημα ότι η χώρα οδηγείται σε τέταρτο μνημόνιο. Έτσι κι αλλιώς τέταρτο μνημόνιο θα υπάρξει είτε μας αρέσει είτε όχι, αφού τα άλλα τρία απέτυχαν παταγωδώς. Είναι πάντως τουλάχιστον γελοίο, οι άνθρωποι που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, να ζητούν τα ρέστα από τον Έλληνα πολίτη, ο οποίος δυστυχώς ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πως, όποια κυβέρνηση και να αναρριχηθεί στην εξουσία, απλά θα έχουμε μια από τα ίδια, αν δεν εφαρμοστούν τα ανάλογα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές, για να εξασφαλίσουν τα λεφτά που μας δάνειζαν αφειδώς τα τελευταία 45 χρόνια και τα οποία σπαταλήθηκαν σε προεκλογικές πολιτικές και απολαβές υμετέρων, χωρίς ποτέ να γίνει απολύτως τίποτα, για την οικονομική και παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, που θα την θωράκιζε στα νέα προβλήματα της εποχής που διανύουμε και είναι κατά το πλείστον πλέον οικονομικά.
Στη ζωή υπάρχουν πάντα διάφοροι δρόμοι για να διαλέξεις. Υπάρχει το αντάρτικο που κάνεις το κέφι σου, πέρα από κάθε λογική, αλλά που δεν ξέρεις που θα οδηγήσει. Υπάρχει και η ψυχρή λογική που οδηγεί μαθηματικά σε περισσότερο σίγουρο αποτέλεσμα.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε και να αποφασίσουμε, τι θέλουμε και τι θα κάνουμε σαν λαός. Στο παρελθόν από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα αν διαβάσουμε ιστορία, θα δούμε ότι η Ελλάδα δεν έχασε ποτέ κανένα πόλεμο, όσο υπέρτερος κι αν ήταν ο αντίπαλος, όταν όλοι οι έλληνες ήταν ενωμένοι.
Τα μηνύματα των καιρών λένε ότι η χώρα μας, αν θέλει να επιζήσει, στις νέες καταστάσεις και στρατηγικές που δημιουργούνται στον πλανήτη, δεν μπορεί να πορευτεί στο μέλλον, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, ούτε κέντρο, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε πλάγια! Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Απλά δεν μπορεί να πορευτεί με τα ίδια μυαλά και την ίδια νοοτροπία ρε παιδί μου, πάει και τελείωσε. Θέλει πάση θυσία και ανεξάρτητα από τα πιστεύω του καθενός, στράτευση των πάντων για να μπορέσει να ανταπεξέλθει επιτυχώς στις προκλήσεις της νέας εποχής και να συνεχίσει να υπάρχει, σαν κράτος και σαν έθνος.
Η πρόκληση είναι μεγάλη, ίσως η μεγαλύτερη ιστορικά. Είναι απ’ ότι φαίνεται η μεγαλύτερη ιστορικά, που αντιμετωπίζει η χώρα μας στο διάβα των αιώνων. Αν ο κόσμος και κυρίως οι πολιτικοί το συνειδητοποιήσουν, οι πιθανότητες ότι θα μπορέσει να τα καταφέρει, όπως άλλωστε το έκανε τόσες φορές στο παρελθόν και μάλιστα από δυσμενή θέση, είναι οι περισσότερες. Αν όχι, τότε το πιθανότερο είναι πως καμία δύναμη, κανένας θεός και καμία τύχη δεν πρόκειται να μας βοηθήσει, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει τελικά! Και το τι σημαίνει κατά βάθος, όλοι μας το γνωρίζουμε πολύ καλά, άσχετα αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το διανοηθούμε!
Κατά τα άλλα κάθε φορά, όλο και θα βρίσκεται κάποιος Αλέξης ή κάποιος Κούλης και θα ζητά να πέσει ο Χαλίφης, για ένα και μοναδικό λόγο. Να γίνει Χαλίφης ο ίδιος στη θέση του Χαλίφη, αδιαφορώντας προκλητικά για τις όποιες επιτακτικές κελεύσεις των καιρών, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες και φυσικά για τις τραγικές συνέπειες που θα επακολουθήσουν.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
