Οι δρόμοι μας με τη Χαρά Περάκη-Ζαχαράκη είχαν συναντηθεί για μια σχολική χρονιά στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου, όταν είχε αποσπαστεί εκεί για να αναλάβει το ένα από τα δύο τμήματα της τάξης μας. Ήμασταν τα εβδομήντα παιδιά που είχαν πρωτοφοιτήσει στο Σχολείο αυτό κατά το σχολικό έτος 1964-65.
Η Χαρά Περάκη είχε γεννηθεί στα Περιβόλια, αλλά είχε διατελέσει μαθήτρια του δικού μας σχολείου. Πήρε το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας το 1950 και το επόμενο έτος διορίστηκε ως κοινοτική δασκάλα στο Χαμαλεύρι. Όπως έλεγε, ήταν πολύ μεγάλη η χαρά της, που σε τόσο νεαρή ηλικία ανέλαβε την αγωγή των παιδιών του οικισμού αυτού και παράλληλα τη διεύθυνση του Σχολείου. Στη συνέχεια υπηρέτησε στο ιδιωτικό Σχολείο της αείμνηστης «Κυρίας Αμαλίας» (Μανουσάκη–Τζανιδάκη).
Το επόμενο έτος διορίστηκε στο Ρουσσοσπίτι Ρεθύμνου, όπου και παρέμεινε ως διευθύντρια για τα επόμενα επτά χρόνια. Η ζωή εκεί ήταν πολύ δύσκολη, τόσο εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των μαθητών -ενενήντα- όσο και γιατί δεν υπήρχε συγκοινωνία και αναγκαζόταν να ανεβοκατεβαίνει στο Ρέθυμνο με ένα γαϊδουράκι ή και με τα πόδια. Στη συνέχεια αποσπάστηκε στις Πρασές Ρεθύμνης, όπου και υπήρχε κεντρικός αμαξωτός δρόμος και συγκοινωνία. Υπηρέτησε εκεί άλλα δύο χρόνια και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο Σχολείο των Περιβολίων.
Στη συνέχεια αποσπάστηκε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου, για να έχουμε εμείς -για την ακρίβεια οι μισοί από εμάς- τη χαρά. να έχουμε την κυρία Χαρά δασκαλομάνα μας. Οι δικές της εντυπώσεις από την ολιγόμηνη παραμονή της στο Σχολείο μας ήταν άριστες. Έγραψε Χαρά Περάκη-Ζαχαράκη: «Ευγενικά, πρόθυμα και καλλιεργημένα, τούτα τα παιδιά, δεν σε κούραζαν και σ’ έκαναν να χαίρεσαι βλέποντας την πρόοδό τους».
Τον επόμενο χρόνο τοποθετήθηκε στο 3ο Δημοτικό Σχολείο, που τότε ήταν εξαθέσιο και μετά από λίγα χρόνια προήχθη σε δωδεκαθέσιο. Σ’ αυτό παρέμεινε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της επαγγελματικής της ζωής, είκοσι τον αριθμό, φτάνοντας στον βαθμό της διευθύντριας. Οι μαθητές του Σχολείου αυτού την τίμησαν προ ετών για την εκεί προσφορά της.
Η κυρία Χαρά Περάκη συνέδεσε τη ζωή της με τον δάσκαλο και συγγραφέα, αείμνηστο Αντώνη Ζαχαράκη, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και τον Χάρη, που είναι εγκατεστημένα ως γιατροί στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο αντίστοιχα. Εμείς θυμόμαστε περισσότερο τον Κώστα, που η κυρία Χαρά έπαιρνε μαζί της στο Σχολείο, μη έχοντας πού να τον αφήσει, και που παρακολουθούσε πολύ πριν την ώρα του τα μαθήματα της πρώτης τάξης. Τον θυμούντα, ιδιαίτερα τα κορίτσια της τάξης, που τον είχαν υπό την προστασία τους κατά την τελευταία ώρα, όταν η πρώτη τάξη είχε σχολάσει και εκείνος παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και τα δικά μας μαθήματα. Πάνω από όλα όμως θυμόμαστε το σύντομο διάστημα της διδασκαλίας της με νοσταλγία και απέραντη αγάπη.
Η κυρία Χαρά μετέδιδε αξίες. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό με τη συμμαθήτριά μας Αργυρούλα Καλούδη, που είχε διηγηθεί και δημοσιεύτηκε από τον Κωστή Ηλ. Παπαδάκη στο βιβλίο «Ρέθυμνο 1900-1950». Ένα πρωί η Ρούλα ήρθε στο σχολείο τρεχάτη και παρέδωσε στη δασκάλα της μια χρυσή λίρα, που είχε βρει ερχόμενη στο σχολείο. Η κυρία Χαρά τη συγχάρηκε που την παρέδωσε για να βρεθεί ο ιδιοκτήτης της, αντί να την κρατήσει, όπως θα ήταν τότε το φυσικό, με θερμά λόγια μπροστά σε μας και αργότερα σε όλο το σχολείο. Λέω ότι θα ήταν φυσικό «τότε», γιατί κατά τη δεκαετία του 1960 μια χρυσή λίρα Αγγλίας ισοδυναμούσε με ένα μισθό.
Όπως και οι μαθητές του σχολείου της Σοχώρας, έτσι κι εμείς του Καμαρακιού δεν αμελήσαμε το καθήκον να τιμήσουμε τις δασκάλες στις οποίες χρωστάμε πολλά από τη ζωή μας. Στις 10 Αυγούστου 2014 στην παλιά αίθουσα τελετών του Σχολείου είχαμε τη χαρά να έχουμε ανάμεσά μας τις δασκάλες μας Καλλιόπη Σαριδάκη και Χαρά Περάκη-Ζαχαράκη. Εκεί σε μια σεμνή τελετή θυμηθήκαμε τα παλιά, τις προσφωνήσαμε, ακούσαμε τις από καρδιάς αντιφωνήσεις τους και στη συνέχεια συνεστιαστήκαμε. Στη διάρκεια της τιμητικής τελετής φροντίσαμε να μην προσέξουμε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα της καλής μας κυρίας Χαράς, όπως άλλωστε κι εκείνα σε πολλά από τα δικά μας πρόσωπα.
Η Χαρά Περάκη-Ζαχαράκη έφυγε πριν ενάμιση μήνα, πλήρης ημερών. Σήμερα βρίσκεται κάπου δίπλα στον Αντώνη της, που τόσο τον αναζητούσε και με τον οποίο είχαν αφιερώσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους σμιλεύοντας ψυχές. Σε μας μένουν τα βιβλία τους και, περισσότερο, οι αναμνήσεις και οι νουθεσίες από τα μαθητικά μας χρόνια, όταν μας δίδασκαν όχι μόνο εγκύκλια γράμματα αλλά και αξίες ζωής. Μέσα στην καρδιά μας θα κρατήσουμε τα λόγια τους: «Τα μαθητούδια μας ήταν η συντροφιά μας, η ελπίδα μας και η παρηγοριά μας».
Ο Χάρης Στρατιδάκης είναι, Δρ Παιδαγωγικής-συγγραφέας
strharis@yahoo.gr