Χειροποίητη ναι, βιομηχανική όχι

      Κάποια πράγματα, κάποιες έννοιες, κάποια δεδομένα, κάποιες πραγματικότητες, κάποιες αναμφισβήτητες αλήθειες είναι πλέον εντελώς ξεκάθαρες!

 

      Ο τόπος μας στηρίζεται, ουσιαστικά και μονοδρομικά, στον κάθε (θετικής) μορφής και συνοδευτικού (θετικού) προσδιορισμού τουρισμό, περιμένοντας από αυτόν το οικονομικοκοινωνικό οξυγόνο της επιβίωσής του.

 

      Οι οποιεσδήποτε συζητήσεις και συσκέψεις που γίνονται, περιστρέφονται γύρω από αυτό το κέντρο αναφοράς, πάνω στο οποίο προσπαθούν [με, (;)] να «δέσουν» τις οποιεσδήποτε αναπτυξιακές τοπικές παραμέτρους.

 

      Ο σημερινός τουρισμός έχει παρουσιάσει, προ πολλού, σημεία «κορεσμού» όσον αφορά στα «μεγαλεπήβολα», στα «επιβλητικά», στα «μπιχλιμπιδωτά»,στα «μπαλονοειδή», στα «φαραωνικά», με τα οποία τον «συσκεύαζαν» επί πολλές δεκαετίες.

 

      Ήδη τις τελευταίες δεκαετίες, ο τουρισμός έχει «επηρεασθεί» από τάσεις «φυγής» προς την ύπαιθρο, προς την παράδοση, προς τα τοπικά ήθη και έθιμα, περπατεί, ορειβατεί, ψάχνει, και ευχαριστιέται από όσα «ανόθευτα», όσα «παλιά», όσα αφτιασίδωτα, τυχόν, υπάρχουν και ευρίσκει!

 

      Δεύτερο λοιπόν το «κρατούμενο», όπως θα λέγαμε στην πρακτική αριθμητική!

 

      Για να έχει ουσιαστική ωφέλεια, για τον τόπο, ο τουρισμός, πρέπει να «απλωθεί» οριζοντίως και καθέτως, πρέπει να «βγει» και να διαχυθεί στην ενδοχώρα, στις τοπικές επιχειρήσεις, να «σπάσει» οποιαδήποτε βραχιολοειδή περιχαρακώματα, να «περπατήσει» στους δρόμους και στα σοκάκια του τόπου μας.

 

      Για να γίνει αυτό, ενάντια στις οριοθεσικές «δυνάμεις» που τον θέλουν στο «χρυσό κλουβί» μιας τουριστικής μονάδας, πρέπει να διαμορφωθούν «αρωματικά και πολύχρωμα άνθη» που να προκαλέσουν και να φέρουν στο τοπικό «περιβόλι» ετούτα τα ωφέλιμα «έντομα», τα οποία θα συντελέσουν στην κάρπωση των τοπικών οικονομικοκοινωνικών επιδιώξεων.

 

Φτάσαμε λοιπόν, επαγωγικά, στον τελικό «πολλαπλασιαστή», που θα αξιοποιήσει και θα συνοψίσει τα τρία αυτά «κρατούμενα» που προέκυψαν πιο πριν.

 

      Αν χρησιμοποιούσαμε προσδιοριστικούς χαρακτηρισμούς, για την σημερινή εποχή, θα λέγαμε, ότι είναι η εποχή της ταχύτητας (γρήγορα γρήγορα να κάνουμε όσα κάνουμε), της κοστολογικής λειτουργικής (προέχει το χαμηλό κόστος, η φανταχτερή «συσκευασία», και η «φινέτσα» από το περιεχόμενο και την ποιότητά του), του «ψεύτικου» και «γυαλιστερού» (εποχή προϊόντων της «μιας χρήσης») κλπ.

 

      Όλες αυτές οι «ιδιότητες» κουράζουν, μαραζώνουν, αφυδατώνουν, πνίγουν και αποχρωματίζουν την καθημερινότητά μας!

 

      Σήμερα όλα παράγονται «βιομηχανικά», (δηλ. «μαζικά» από μηχανήματα, χωρίς τις ανθρώπινες πινελιές, το ανθρώπινο μεράκι, την ανθρώπινη ζωντάνια και ζεστασιά), ένας τρόπος που ανταποκρίνεται στα προεκτεθέντα χαρακτηριστικά της σημερινής εποχής μας.

 

      Παρ’ όλα αυτά τα πραγματικά και αληθή δεδομένα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κάθε οικονομικής δυνατότητας (θα λέγαμε, ότι ακόμη περισσότερο αυτή η αλήθεια αφορά στους οικονομικά ευρωστότερους!), στρέφονται προς «τα παραδοσιακά», δηλ. αναζητούν και ευχαριστιούνται από τα στοιχεία που αφορούν «στις ρίζες μας»!

 

      Είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι όλο και περισσότεροι, (αν όχι όλοι!), ψάχνουν και επιδιώκουν να απολαύσουν, χώρους και στοιχεία με «χρώμα» και «ατμόσφαιρα», κοντά στο «λαϊκό», στο αφτιασίδωτο, στο παραδοσιακό, στο «γνήσιο»!

 

      Περπατώντας την σκέψη μας από τα προηγούμενα πλακόστρωτα μονοπάτια της αλήθειας, καταλήγουμε στην «πλατεία» της ουσίας και της επικεντρικής στόχευσης:

 

      Αν λοιπόν θέλουμε να βρισκόμαστε «στον σωστό δρόμο» της προσπάθειας για μια τοπική οικονομικοκοινωνική ανάπτυξη, οφείλουμε να στραφούμε «στα χειροποίητα», δηλ. σε υποδομές με «ανθρώπινες» διαστάσεις, σε μονάδες υποδοχής και εξυπηρέτησης με καθαριότητα και λάμψη τοπικής αρχοντιάς, σε προϊόντα και υπηρεσίες παραδοσιακού «χρώματος», σε λειτουργικές και δράσεις με το οξυγόνο της τοπικής παράδοσης, σε τοπική αυτότητα και «ονομασία προέλευσης», σε σεβασμό και εικονοστασιακή τοποθέτηση του τοπικού πολιτισμού μας των ηθών και των εθίμων μας!

 

      Δεν είναι τυχαία, ούτε προέκυψε από παρθενογένεση, η σημερινή «πανούκλα» της κατάθλιψης, της απογοήτευσης, της χαμένης ευχαρίστησης, του εξαφανισμένου γέλιου, της πλήξης και των ουσιών, που καταπλάκωσε τις κοινωνίες! Είναι μια, φυσιολογική, συνέπεια της «απόλυσης» του ανθρώπινου στοιχείου από όλο το φάσμα της, σημερινής, παραγωγής!

 

      Είναι μια φυσιολογική συνέπεια, από την έλλειψη του (ανθρώπινου) οξυγόνου, της (ανθρώπινης) ζωντάνιας, του (ανθρώπινου) χρώματος και συναισθήματος, από τα σημερινά προϊόντα! Στον δήμο μας, πόλη και οικισμοί μας, πρέπει να επαναφέρουμε την «χειροποίητη» παραγωγή, που θα δώσει δουλειά, θα δώσει χρώμα και συναίσθημα, θα δώσει άνθηση στην τοπική μας πραγματικότητα!

 

      Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις και την λειτουργική μας, να αναδείξουμε την ταυτότητα και τον πολιτισμό μας, (με την ευρύτερη, συνολική, έννοιά του), να πιάσουμε «κορδέλα και γωνιόμετρο» σωστής διαστασιολόγησης, να ανασκουμπωθούμε και να παράγουμε αυτά που «ζητούμε» οι πλείστοι γιατί, πραγματικά, μας έχουν λείψει!

 

      Μια συνολική «επιστροφή στον τόπο μας», θα μας οδηγήσει σε μια πραγματική, ουσιαστική, και αποτελεσματική αειφόρο ανάπτυξη, κάτι που θα είναι διάχυτα ωφέλιμο σε όλα «τα πλάτη και τα μήκη» του δήμου μας.