Ένας ακόμα ευπατρίδης πέρασε στην αθανασία. Ο Χρήστος Ζαχαράκης από τον Πρινέ Μυλοποτάμου, υπέκυψε στο νόμο της φθοράς, βυθίζοντας στο πένθος όσους τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν για τις τόσες αρετές του.
Στην εξόδιο ακολουθία σκιαγράφησε περίτεχνα την προσωπικότητα του εκλιπόντος ο ανώτερος αξιωματικός ΕΛ.ΑΣ. κ. Βασίλης Αποστολάκης αναφέροντας μεταξύ άλλων:
«Ιερό καθήκον μας συγκέντρωσε, σήμερα, στον ιερό τούτο χώρο, στον Ιερό Ναό του Προστάτη μας Αγίου Προφήτη Ηλία, να αποχαιρετήσουμε και να προπέμψομε για την Ουράνια Πατρίδα, έναν άξιο συγχωριανό μας, ένα σπουδαίο άνθρωπο, έναν άνθρωπο της προσφοράς, της καλοσύνης και της εντιμότητας.
Πέμπτη, 8 Αυγούστου 2019. Ώρα 06.00. Η καρδιά της Αρχαίας Ελεύθερνας εδάκρυσε, γιατί αναχώρησε για το μακρινό και ατέλειωτο ταξίδι, ένα από τα επίλεκτα μέλη του χωριού, ο Χρήστος Ζαχαράκης. Εισοδεύει από τη χρονικότητα της ζωής, στην αιωνιότητα του Θεού.
«Έτσι το όρισε ο Θεός, το πλάσμα να ποθαίνει
και μόνο Εκείνος, αθάνατος εις τον αιώνα μένει».
Αυτό αντλούμε, από την αστείρευτη δεξαμενή της Λαϊκής Σοφίας και τούτο αποτελεί παρηγοριά για όλους μας, ότι είναι κοινός ανθρώπινος κλήρος το πέρασμα ενός ανθρώπου από τα Επίγεια στα Ουράνια.
Το θλιβερό άγγελμα, που το διαλαλούσε, εκείνο το πρωινό, ο πένθιμος ήχος της καμπάνας, ξεχύνεται σαν αστραπή και πλημμυρίζει τις ψυχές μας, με αισθήματα βαθιάς θλίψης.
Ο Χρήστος Ζαχαράκης γεννήθηκε στο χωριό μας την 1η Δεκεμβρίου 1940. Γονείς του: Δύο άξια τέκνα της γενέθλιας γης, ο Εμμανουήλ του Χριστόδουλου και της Ζαχαρένιας Ζαχαράκης και η Γαρυφαλλιά του Γεωργίου και της Χρυσής Γερακάρη. Ανάδοχος «Σάντολος», ένας σπουδαίος παιδαγωγός, ο Δάσκαλος Γεώργιος Μάρκου και Χρυσής Αποστολάκης.
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, μετά από την αναίτια επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, σε πλήρη εξέλιξη, προελαύνοντας και απελευθερώνοντας, ο ένδοξος και φιλόχριστος Στρατός μας, Ελληνικά, από αιώνων, εδάφη στη Βόρεια Ήπειρο.
Η γιαγιά Ζαχαρένια -ο παππούς Χριστόδουλος έχει εκλείψει- προσεύχεται κάθε βράδυ για τους Στρατιώτες μας και η σκέψη της βρίσκεται στο μέτωπο, γιατί στην πρώτη γραμμή μάχονται δύο άξιοι Γιοι της. Ο Αντισυνταγματάρχης και μετέπειτα τιμημένος Στρατηγός, Γεώργιος Ζαχαράκης και ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Ιάκωβος Ζαχαράκης. Και οι δύο διακρίθηκαν για τη γενναιότητά τους. Τότε, τίποτε δεν προμήνυε το κακό, που θα συνέβαινε στην Οικογένεια, το Μάιο του ’41, με τον πατέρα του Χρήστου, Μανώλη. Ο Μανώλης συμμετέχει στη Μικρασιατική εκστρατεία, όπου και διακρίνεται. Λόγω ηλικίας δεν επιστρατεύθηκε το ’40.
Τρίτη, 20 Μαΐου 1941. Η Ναζιστική Γερμανία εισβάλλει, από αέρα, με τους Αλεξιπτωτιστές, στην Κρήτη. Το ίδιο απόγευμα, οι συγχωριανοί μας φεύγουν για το Λατζιμά, όπως και από όλα τα χωριά του Μυλοποτάμου, για να αποκρούσουν τους εισβολείς.
Ανάμεσα στους Εθελοντές και ο Μανώλης Ζαχαράκης. Αναθυμούνται οι πρεσβύτες του χωριού μας, πως εκείνο το μοιραίο απόγευμα, ο ήρωας του Λατζιμά, θα φιλήσει το γιο του και θα φύγει. Αυτή η σκηνή προκαλεί ακόμη και σήμερα ρίγη συγκίνησης.
Την επόμενη ημέρα, Τετάρτη 21 Μαΐου 1941, ο Μανώλης Ζαχαράκης, μαχόμενος, σε απόσταση αναπνοής, θα πέσει νεκρός από εχθρική σφαίρα, η οποία τον βρήκε στο στήθος. Αληθινός ήρωας.
Με μύριους κινδύνους τον μετέφεραν συγχωριανοί μας, πρωτοβουλία του αγαπημένου του εξαδέρφου Μίνωος Αποστολάκη, στο χωριό, όπου του είχαν βάλει καρυδόφυλλα στο στήθος. Αυτό ενθυμούνται οι παλιότεροι.
Όταν η χαροκαμένη Μάνα, Ζαχαρένια, αντικρίζει το νεκρό γιο της, κάνει το σημείο του σταυρού, τον ασπάζεται και αναφωνεί τη μνημειώδη φράση: «Ο Θεός να μη μου δώσει, όσα μπορώ να βαστάξω».
Ο Χρήστος θα ανατραφεί μέσα σε βαρύ κλίμα πένθους, ανάμεσα σε μαύρες φορεσιές και μοιρολόγια. Η Μάνα του Χρήστου, η Γαρυφαλλιά, η ξεχωριστή αυτή γυναίκα, από τις αρχόντισσες του χωριού μας, αφήνει για λίγο το μοιρολόι, ανατρέφει το Χρήστο και ξαναγυρίζει στο δικό της κόσμο, στον κόσμο του πένθους και της περισυλλογής. Μεταδίδει, με όλη της την αγάπη, ό,τι ευγενικό, ωραίο και ιδανικό υπάρχει στο μονάκριβο γιο της. Οι αρχές και οι αξίες, που παίρνει από την τροφό Οικογένεια ο Χρήστος, παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.
Οικογενειάρχης άριστος, καλός συγγενής, φίλος εγκάρδιος, κρατικός λειτουργός άψογος.
Ο Χρήστος θα προσληφθεί στη Δ.Ε.Η., όπου η ευπρέπεια και η εντιμότητά του, η αφοσίωσή του στην εργασία του, τον καταξιώνουν στον εργασιακό του χώρο.
1η Δεκεμβρίου 1968. Η καλή μοίρα τον ενώνει με την εκλεκτή και καλοαναθρεμμένη γυναίκα, Ευαγγελία του Μιχαήλ και της Όλγας Καπετανάκη, από το γραφικό και ιστορικό χωριό Μουρνέ – Αγίου Βασιλείου, όπου θα στήσουν μία σεβαστή Οικογένεια και ο Θεός θα τους χαρίσει ένα γιο και μία θυγατέρα, τα οποία έχουν δημιουργήσει τις δικές τους άξιες οικογένειες. Στο Ρέθυμνο, όπου διαμένει η Οικογένεια, και στο χωριό, που έρχεται συχνά, απολαμβάνουν την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό του κόσμου, γιατί το αξίζουν.
Ο Χρήστος, γαλουχημένος από Ελληνοχριστιανικά νάματα και προικισμένος με πλούσια ηθικά και ψυχικά αποθέματα, είναι ο άνθρωπος της προσφοράς. Διαθέτει, όπου απαιτείται, τα κτήματά του, για τη διάνοιξη δρόμων, προς το κοινό όφελος. Ο χώρος που στήθηκε η προτομή του Ήρωα του Δρίσκου Κ. Γερακάρη είναι προσφορά του Χρήστου Ζαχαράκη. Δε θα λησμονήσει ποτέ το χωριό μας την προσφορά του αυτή και ιδιαίτερα, όταν κάλεσε τον Πρόεδρο της Τοπικής μας Κοινότητας και του είπε, με τη μεγαλοπρέπεια, που τον διέκρινε: «Πρόεδρε, να πεις στο Μηχανικό του Δήμου να πάρει όσο οικόπεδο θέλει».
19 Οκτωβρίου 1984. Η Μάνα, η αρχόντισσα Γαρυφαλλιά εγκαταλείπει τα εγκόσμια και τούτο βυθίζει, σε πένθος την Οικογένεια.
Από 1η Ιανουαρίου 1995 μέχρι 31-12-1998 διατελεί Πρόεδρος της Κοινότητας, με καρποφόρα τετραετία.
Κάποτε όμως έρχεται η κούραση, έρχεται το τέλος. Τα ψυχικά αποθέματα αδυνατίζουν και τελειώνουν. Και ο Χρήστος κουράστηκε και έπεσε. Έπεσε όμως από την κορυφή της αξιοπρέπειας και η είσοδός του, στην αιωνιότητα, έγινε με ευπρέπεια.
Προσπάθησα, με τα λίγα, λιτά και απέριττα λόγια μου, να πλέξω το στεφάνι της μνήμης του αγαπητού, σε όλους μας, Χρήστου Ζαχαράκη. Το σάρκινο περίβλημα της ωραίας ψυχής του, θα ακολουθήσει τον προαιώνιο Νόμο της φθοράς, αλλά αυτή η ίδια του η ψυχή, που, σήμερα, πιστεύω, πλανιέται ανάμεσά μας, θα ζήσει αιώνια για να συνεχίσει την πορεία της γήινης ζωής του.
Η επίκλησή μας προς «τον Θεόν των πνευμάτων και πάσης σαρκός» ενώνεται αυτή τη στιγμή με εκείνη του ιερού Υμνωδού «Κύριε των αιωνίων σου αγαθών, αξίωσον τον μεταστάντα εξ ημών, αναπαύων αυτόν εν τη αγήρω σου μακαριότητι», στη δε αξιότιμη και αξιοσέβαστη οικογένειά του και στους θρηνούντες συγγενείς, την απώλεια του αγαπημένου τους Χρήστου, ενστάλαξε βάλσαμο παρηγοριάς.
Αγαπητέ και αξέχαστε Χρήστο, ακριβέ μας Συγχωριανέ, σε αποχαιρετούμε και σε προπέμπουμε με συγκίνηση, με αγάπη και με σεβασμό.
Καλή αντάμωση στην αιωνιότητα.
