Γι’ άλλη μια φορά
ΠΡΟΣΠΑΘΩ να κάνω
Την σπίθα της ψυχής μου χόβολη.
Τη στάχτη του χρόνου που περνά.
Με το δαδί του νου και της καρδιάς μου
Που φωτιά παίρνει
Από τη φλόγα της ματιάς
Που την ΑΛΗΘΕΙΑ αναζητά
Κι από τη πέννα σας και τη φωνή Σας
Της ΑΛΗΘΕΙΑΣ να νιώσω το πλησίασμα.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ
Μα δεν μπορώ!
Χρειάζομαι και ΕΣΑΣ
Μη με απογοητεύσετε πως ματαιοπονώ για μια ΖΩΗ απαλλαγμένη από ναυάγια ψυχών, βουνών, σωμάτων, λιμνών και θαλασσών.
Οξύμωρο το σχήμα μου ότι και η θάλασσα ναυαγεί, δυστυχώς, αλλά έτσι είναι! Σήμερα όλοι και όλα ναυαγούν πρώτα μέσα τους. Ιδανικά εκπορνεύονται, οράματα σβήνουν και όλα αυτά θυμίαμα πάνω στο βωμό της ματαιοδοξίας, της πλεονεξίας που κατέληξε σαν τον πύργο της ΒΑΒΕΛ, που άρχισε να καταρρέει με κίνδυνο να θάψει όλο τον Κόσμο κάτω από τα ερείπιά του.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, αυτή η πραγματικότητα που διατηρείται μέσα σε κάνες και σε μπόμπες, για να ταξιδεύει ντυμένη στο χακί, για να φτάνει να γίνει αίμα, δάκρυα και σπαραγμός.
Όπως εδώ στο κόλπο της Σούδας στα Χανιά που περιμένει τη μυρωδιά του πετρελαίου κα το κουδούνισμα του χρυσού για να ξυπνήσει σωστός Κύκλωπας με ένα μάτι στραμμένο προς τον «πλούτο» για να κουφάρι τoν ΑΝΘΡΩΠΟ.
Ας αγωνισθούμε να αναδυθούν αξίες όχι μέσα από τις πετρελαιοπηγές και το χρυσάφι που ποτέ δεν πρόκειται να δώσουν λύσεις, αλλά να κρατάμε πάντα τη δάδα της καθαρής συνείδησης που θα περιδιαβαίνει ολόκληρο τον Κόσμο…
Μαρία Ορφανουδάκη (Μ.Ο.)