Είχαμε συνηθίσει να βλέπομε τους βουλευτές και τους υπουργούς μόνο προεκλογικά, να υπόσχονται χαμογελαστοί και πρόθυμοι να τα δώσουν όλα. Μετά τις εκλογές όμως; Α, μπα, καλύτερα να μην το συζητάμε! Ήταν πνιγμένοι στις συσκέψεις με τους παρατρεχάμενους, στα επίσημα γεύματα και λοιπές εκδηλώσεις. Ε μα, τις ψήφους τις πήραν, δεν μπορούν να ασχολούμαστε συνεχώς μαζί μας!
Τώρα πάντως βλέπουμε κάτι παντελώς πρωτοφανές, κάτι που μας αφήνει ευχάριστα άναυδους: Βλέπομε μετεκλογικά τον υπουργό να έρχεται για να ακούσει τους πολίτες! Και να που η αίθουσα ήτανε γεμάτη κόσμο κι οι ερωτήσεις του κόσμου έπεφταν βροχή. Και να που οι πολίτες δεν ήταν α-πολιτικοί και άβουλοι, οι πολίτες γινόταν ξαφνικά σκεπτόμενοι και ώριμοι, έτσι που να που να λες «η πολιτική επιστρέφει πάλι στην ελληνική κοινωνία».
Συνέβη προχθές το βράδυ στο Ατσιπόπουλο και ο ίδιος ο παριστάμενος αναπληρωτής υπουργός Υγείας είχε εκπλαγεί από τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον του κόσμου.
«Αυτό είναι άμεση δημοκρατία, αυτό και τίποτ’ άλλο», αναφώνησα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Θωμά που επίσης δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του.
Έχομε μια κυβέρνηση που αν και παγιδευμένη αγωνίζεται για να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα, εκείνη την ελπίδα που υποσχέθηκε.
Έχομε μια κυβέρνηση που παλεύει για μιαν οικονομία των αναγκών, για μια κοινωνία των συλλογικών αγαθών, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.
Έχομε μια κυβέρνηση που από τη στιγμή που ανέλαβε είναι υποχρεωμένη να παλεύει με αυτό το γιγάντιο, Σισύφειο χρέος. Ο κάθε Έλληνας πολίτης είναι σήμερα ένας Σίσυφος που σπρώχνει τον γιγάντιο βράχο του χρέους για να τον ανεβάσει στο βουνό μα κάθε φορά που κοντεύει να φτάσει αλλοίμονο: Ο βράχος του ξεφεύγει και ξανακυλάει στο ριζοβούνι, και τότε αυτός ο Σίσυφος, ξαναρχίζει πάλι απ’ την αρχή σ’ έναν αέναο και άνισο αγώνα χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς ανταμοιβή.
Ο Θωμάς με κοίταζε μ’ εκείνο το βλέμμα του το βαθύ που δεν σήκωνε αντιρρήσεις:
– Ο κόσμος γέμισε νύχτα.
Μα οι άνθρωποι γυρεύουν όνειρα, αναζητούν το φως! Ξεσκέπασαν το πραγματικό πρόσωπο της Ε.Ε. που προσπαθεί απροκάλυπτα να συντρίψει και να ταπεινώσει την αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας περιορίζοντας την ρευστότητα και πνίγοντας την ελληνική οικονομία.
Ακούς εκεί, τόλμησε η Ελλαδίτσα να σηκώσει κεφάλι; Θα της δώσουμε ένα καλό μάθημα, να παραδειγματιστούν και κάποιοι …PODEMOS στην Ισπανία αλλά και όλοι όσοι τολμούν να αμφισβητούν το παντοδύναμο όπου γης κεφάλαιο.
Φτιάξανε λοιπόν ότι απεχθέστερο, ότι επαχθέστερο: Ένα σιδερένιο κλουβί (χρέη) και μας κλείδωσαν μέσα έτσι ώστε να μην μπορέσομε ποτέ να βγούμε. Όλα έγιναν νόμιμα και με τη βούλα. Έλα λοιπόν, τι δεν καταλαβαίνεις Θωμά;
– Μα αυτή είναι η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε και πιστέψαμε; Αυτή είναι η ισοτιμία των εταίρων; Το απάνθρωπο μαστίγωμα του λαού μας που ζητά πλέον τα πιο βασικά και αυτονόητα, δηλαδή το εξής ένα, την επιβίωση; Με δυο λόγια: Είναι η Eυρώπη που ονειρευτήκαμε ένα σιδερένιο κλουβί γεμάτο ανθρώπους;
Η Άνοιξη ανατέλλει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, κάνοντας φυτά και λουλούδια κι ανθρώπους ν’ αναρριγούν και να συνοφρυώνονται. Αυτή την ώρα της Άνοιξης εγώ και ο Θωμάς τραγουδιστά και εν χορώ αναφωνούμε: Χώρα μου υπερχρεωμένη, εγώ δεν σταματώ να σ’ αγαπώ, εγώ δεν φεύγω στο εξωτερικό, εγώ δεν θέλω (πώς να το κάνουμε;) να σε βλέπω ταπεινωμένη!
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
