Μετά από τα εγκαίνια αλλά και τη λειτουργία του εργοστασίου συσκευασίας επιτραπέζιας ελιάς στο Αποδούλου Αμαρίου, θα ήθελα κατ αρχήν στην Ε.Γ.Σ. Ρεθύμνου να ευχηθώ το εγχείρημα να επιτύχει, αφού γίνεται σε μία περιοχή ιδιαίτερα φτωχή και με λίγους νέους.
Με την υπαρ. 444281 απόφαση του υπουργού Γεωργίας που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 23-12-1993, αναγνωρίσθηκε η προστατευόμενη ονομασία προέλευσης επιτραπέζιας ελιάς με την ονομασία «Θρούμπα Αμπαδιάς-Ρεθύμνου», χωρίς καμία δυσκολία μετά από πρόταση της Ε.Γ.Σ. Ρεθύμνου και με έγκριση της Ε.Ε. Η απόφαση αυτή αναφέρεται συγκεκριμένα στις πρώην κοινότητες Βισταγής, Πλατανίων, Φουρφουρά, Νίθαυρης, Αποδούλου, Πλατάνου, Αγ. Παρασκευής, Αγ. Ιωάννου, Βιζαρίου, Λαμπιωτών, Πετροχωρίου, Μοναστηρακίου και Άνω Μέρους.
Αλλά ποιος λογικός θα μπορούσε να αρνηθεί την έγκριση όταν έχουμε ένα μοναδικό προϊόν στον κόσμο, δηλαδή την ελιά που τρώγεται πάνω από το δέντρο; Υπάρχουν ελαιοπαραγωγοί που και σήμερα να το ακούσουν δεν το πιστεύουν. Περίμεναν λοιπόν να δουν την ελιά στο τραπέζι τους συσκευασμένη εντός και εκτός Ελλάδος, αλλά τίποτα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε διότι είχαμε τις επιδοτήσεις για το λάδι και την κτηνοτροφία, αλλά και τα καυσόξυλα των δένδρων και δεν συνέφερε η καλλιέργεια της ελιάς. Την ξεχάσαμε κι εμείς οι ίδιοι και βάλαμε στο τραπέζι μας ελιές άλλων περιοχών που ξεπικρίζουν, όχι μόνο με αλάτι αλλά και επικίνδυνα χημικά (κοινώς δηλητήρια), με άρωμα ξυδιού, πιπεριάς κ.λπ.
Η μοναδικότητα του προϊόντος λοιπόν οφείλεται στον μύκητα PHOMA OLEAE που τρώει την ελαιοπικρίνη και αφήνει γλύκα στην ελιά. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια ειδική κατηγορία ελιάς, αλλά για την κοινή χοντρολιά που στην περιοχή αυτή του Αμαρίου, λόγω του μικροκλίματος της περιοχής και συγκεκριμένα του Ψηλορείτη που εμποδίζει τη συννεφιά του Βοριά και λιάζει, τη μειωμένη υγρασία, ο μύκητας βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες και κάνει τη δουλειά του.
Θα ήθελα λοιπόν να δώσω κάποια στοιχεία που κατά την γνώμη μου, βοηθούν τα δέντρα να δώσουν τέτοιες ελιές υψηλής διατροφικής αξίας, όχι ως ειδικός αλλά εμπειρικά και έχοντας κοντά μου ανθρώπους ηλικιωμένους, οι οποίοι έζησαν και μεγάλωσαν εμάς τα παιδιά τους από αυτές.
1. Η ελιά απαιτεί απόλυτα βιολογική καλλιέργεια, κυρίως όργωμα.
2. Τα χημικά λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα ιδίως ψεκασμού των χόρτων, εξοντώνουν τον μύκητα. Λίπανση λοιπόν οργανική ιδίως κοπριά, χλωρή για λήψη αζώτου ιδίως βίκο, λίγο κάλι ή βόριο. Βοηθά και ένα ψέκασμα με χαλκούχο σκεύασμα για το κυκλοκόνιο πριν να σκάσει ο ανθός.
3. Ελαφρύ κλάδεμα, χαμήλωμα και όχι βαρύ, λόγω μειωμένων βροχοπτώσεων.
4. Όπου υπάρχει νερό ένα καλό πότισμα τον Ιούνιο και ένα τον Σεπτέμβριο, για να μην μαυρίσουν οι ελιές αφού η ιδιαιτερότητά τους, είναι ότι από πράσινες γίνονται ξανθές και όχι μαύρες.
5. Σεβασμό των κτηνοτρόφων στους παραγωγούς.
*Ο Στέλιος Πιπεράκης είναι συνταξιούχος και παραγωγός